Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Οι λιγοστές κουβέντες που έβγαιναν από το στόμα του, πριν καθίσει απέναντι από την κάμερα, δεν ήταν θέμα αλαζονείας. Απλώς δεν ήθελε να χάσει στιγμιότυπο από τους αγώνες, δεν σταμάτησε να σημειώνει στο μπλοκάκι του και δεν δίσταζε να μιλά τακτικά στους νεαρούς παίκτες του πρώτου Eurohoops Showcase.
Ο Ντέιβιντ Ρίβερς δεν ήταν απλώς ένας προσκεκλημένος της διοργάνωσης, ή ο βασικός ομιλητής. Ο ίδιος δηλώνει «πάντα μαθητής του μπάσκετ», ωστόσο με τη μεγάλη εμπειρία του, πια, «αγκαλιάζει» και τον ρόλο του μέντορα των νέων παιδιών που έχουν τα ίδια όνειρα που είχε κι εκείνος. Οι νέες ασχολίες του, άλλωστε, στη Global Sports & Education Academy Partners, απαιτούν τη γνώση και την αφοσίωσή του.
Ο παλαίμαχος γκαρντ και σταρ του Ολυμπιακού, πρωταθλητής Ευρώπης με τους «ερυθρόλευκους» το 1997, δεν σήκωνε το βλέμμα από το παρκέ ή το σημειωματάριό του. Στο φινάλε του event στο Eurohoops Dome, όμως, μίλησε στο Eurohoops για τις εμπειρίες του, τη συνεργασία με τον Θοδωρή Παπαλουκά και την Eurohoops Academy και τα μελλοντικά σχέδιά τους.
Ο Αμερικανός επισήμανε τις διαφορετικές εποχές του μπάσκετ, θυμήθηκε την παρουσία του στον Ολυμπιακό, εξήγησε τις διαφορές των κόουτς Ιωαννίδη και Ίβκοβιτς και επανέλαβε την άγνοιά του για τη χαμένη «ευκαιρία να “χτίσουμε” μία δυναστεία». Αναφέρθηκε στα μαθήματα που έλαβε στο πανεπιστήμιο Νοτρ Ντέιμ και τους Λέικερς, στην «ωμή πραγματικότητα» του επαγγελματισμού που μεταφέρει στα νέα παιδιά και ανέλυσε τα στοιχεία που απαιτούνται για την απόκτηση του πνεύματος νικητή.
«Να βοηθήσουμε μαθητές-αθλητές να βρουν ευκαιρίες στα κολέγια»
– Πώς ήταν η εμπειρία σας στο Eurohoops Showcase;
«Ήταν εξαιρετικά! Ήταν ακριβώς όπως περίμενα να είναι».
– Μοιραστείτε παρακαλώ τις σκέψεις σας για τη συνεργασία με τον κ. Παπαλουκά, για το Eurohoops Colleges και τη δουλειά σας στη Global Sports & Education Academy Partners.
«Ο Θοδωρής κάνει σπουδαία δουλειά στη Eurohoops Academy και γνωρίζω εδώ και καιρό τη λειτουργία της. Η συνεργασία με τη Global Sports & Education Academy Partners δείχνει να έχει νόημα και σκοπό, ώστε να ενώσουμε την προσπάθειά μας σε συγκεκριμένους τομείς, ειδικά όταν θέλουμε να επεκταθούμε και πέρα από το μπάσκετ. Μαζί θα βοηθήσουμε μαθητές-αθλητές να βρουν ευκαιρίες για να διευρύνουν την εκπαίδευσή τους σε γυμνάσια και κολέγια στις Η.Π.Α., όπως και στα πρωταθλήματα AAU».
– Λένε πως το μπάσκετ έχει αλλάξει. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε. Πιστεύετε ωστόσο ότι το κίνητρο και τα όνειρα είναι ίδια σε κάθε γενιά;
«Τα όνειρα είναι τα ίδια. Η μέθοδος με την οποία νέοι μαθητές-αθλητές αισθάνονται ότι μπορούν να φτάσουν στο υψηλότερο επίπεδο έχει αλλάξει. Ενδεχομένως να ξεφύγαμε λίγο από τη νοοτροπία για την αφοσίωση των βασικών του αθλήματος και το χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που λέμε πια “μπάσκετ χωρίς θέσεις”. Οι σέντερ ντριμπλάρουν, σουτάρουν και αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφοροποίηση».
– Πώς αισθάνεστε πια ως δάσκαλος και μέντορας;
«Πάντα ένιωθα καλά με αυτό. Θα μπορούσα να έχω μία άσχημη μέρα στο γραφείο, στις άλλες ασχολίες μου, ωστόσο ως δάσκαλος και μέντορας και όταν είμαι σε ένα περιβάλλον όπως αυτό του γηπέδου, καταλαβαίνω πως αυτός είναι ο σκοπός μου. Είναι πάντοτε ένα υπέροχο συναίσθημα».
– Η μπασκετική προσέγγιση και φιλοσοφία σας έχει αλλάξει από την εποχή που αγωνιζόσασταν;
«Όχι, καθόλου. Οι προσδοκίες μου είναι διαρκώς έντονες και μεταφέρω στη νεολαία την ωμή πραγματικότητα, σχετικά με το τι απαιτείται για να είσαι ο καλύτερος. Αυτές οι καταστάσεις δεν αλλάζουν ποτέ, για κάποιον που επιθυμεί να πετύχει».
«Σημασία έχει να είσαι δημιουργικός»
– Με τι άλλο ασχολείστε αυτό τον καιρό, εκτός από το μπάσκετ;
«Το ενδιαφέρον ήταν πάντα ο αθλητισμός, η εκπαίδευση, η ευεξία και η τεχνολογία. Αυτοί οι τομείς αποτελούν τον πυρήνα των ενδιαφερόντων μου και σε αυτό αφοσιώνομαι καθημερινά».
– Διαβάζουμε ότι το μπάσκετ και οι ταινίες συνδέονται. Θα θέλατε να μοιραστείτε κάτι για το φιλμ «14 Knots»;
«Στο τέλος της ημέρας θέλεις να είσαι δημιουργικός, όπως η παραγωγή του “14 Knots”, που αντιπροσωπεύει μία ταινία που βασίζεται στη ζωή και σε αληθινά γεγονότα βετεράνων του στρατού. Η σύνδεσή της με το μπάσκετ είναι πως αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις και στο παιχνίδι και τη ζωή μας, τις οποίες το κοινό δεν γνωρίζει. Είναι καταστάσεις τις οποίες πρέπει να ξεπεράσουμε, όχι μόνο για τους εαυτούς μας αλλά και για εκείνους που εξαρτώνται από εμάς. Το “14 Knots” είναι ένα φιλμ που περιλαμβάνει αυτή την πραγματικότητα, όχι απλώς ατομικά, αλλά και συλλογικά και μιλά για τη συνεργασία, σε ανθρωπιστικό επίπεδο».
– Αν η ζωή και η καριέρα του Ντέιβιντ Ρίβερς ήταν ταινία, θα ήσασταν ο σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστής ή και τα δύο; Τι θα προτιμούσατε;
«Θα ήμουν πιο άνετος ως σκηνοθέτης. Αλλά θα άφηνα σε κάποιον άλλον την ευθύνη να παίξει τον ρόλο μου»
– Έχετε κάποιον στο μυαλό σας;
«Όχι… Όχι ακόμη».
Η «ωμή» ειλικρίνεια του Πατ Ράιλι
– Πιστεύετε ότι το τροχαίο που είχατε ως παίκτης κολεγίου, μαζί με τον Κεν Μπάρλοου, κόστισε μία πιθανώς μακροχρόνια καριέρα στο ΝΒΑ;
«Είχε σαφώς μία επιρροή, όμως το σημαντικότερο ήταν για μένα ο χαρακτήρας που δημιουργήθηκε από αυτή τη διδακτική εμπειρία. Ήταν προφανώς ένα πισωγύρισμα, καθώς υπήρχαν για μένα υψηλές προσδοκίες για το ντραφτ του ΝΒΑ και έμαθα πολλά για τον εαυτό μου, σε θέμα χαρακτήρα. Το πέρασα με βάση την πίστη μου και αυτό μου το είχαν μεταδώσει οι γονείς μου. Μεγάλωσα με δυνατά θρησκευτικά αισθήματα. Ως άνθρωπος έμαθα πολλά και με οδήγησε εδώ που βρίσκομαι σήμερα».
– Η πρόκληση να βρείτε χρόνο συμμετοχής σε μία ομάδα όπως οι Λέικερς ήταν το πρώτο μεγάλο μάθημα της νοοτροπίας του πρωταθλητισμού;
«Απόλυτα. Ήταν το πρώτο, αλλά στο υψηλότερο επίπεδο, διότι πάντα με προπονούσαν οι καλύτεροι, από τις πρώτες μέρες στο μπάσκετ. Ο κόουτς Τσάρλι Μπράουν στο δημοτικό, οι αγώνες στα ανοιχτά γήπεδα τα καλοκαίρια, ο κόουτς Μπομπ Χέρλι ο πρεσβύτερος στο γυμνάσιο Σεντ Άντονι’ς, ο Ντίγκερ Φελπς στο πανεπιστήμιο Νοτρ Ντέιμ και ο Πατ Ράιλι στους Λέικερς μού πρόσφεραν ανεκτίμητες εμπειρίες. Βρέθηκα στην ίδια ομάδα με τους Καριμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ, Μάτζικ Τζόνσον, Τζέιμς Ουόρθι, Έι Σι Γκριν, Μάικαλ Τόμπσον, Μάικλ Κούπερ, Τόνι Κάμπελ κ.α. και όλοι αυτοί οι τύποι είχαν τρομερή επίδραση στη ρούκι εμπειρία μου.
»Όμως ο Πατ Ράιλι είχε τη μεγαλύτερη. Ο Ράιλι δεν συμπαθούσε τους πρωτοεμφανιζόμενους εκείνη την εποχή. Είναι μεγάλη ιστορία, μία υπόθεση χαρακτήρα και αποφασιστικότητας. Ερχόταν κάθε μέρα στην προπόνηση και μου έλεγε «δεν μου αρέσουν οι ρούκι. Δεν πρόκειται να παίζεις πολύ». Τον κοιτούσα και χαμογελούσα. Συνέχιζα να δουλεύω σκληρά, δεν άλλαξα συμπεριφορά. Αγωνιζόμουν όταν μου έδινε εντολή, καθόμουν και υποστήριζα τη ομάδα όταν δεν έπαιζα. Η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που έλαβα από εκείνον ήταν πως χρειαζόμουν τη «δική μου» ομάδα. Αυτός ήταν ο Πατ Ράιλι και η σχέση μας».
«Πάντα γνώριζα πως ήμουν ηγέτης»!
– Ήταν δύσκολη για εσάς η μετάβαση από έναν ρολίστα στο ΝΒΑ σε πρωταγωνιστή στην Ευρώπη;
«Καθόλου. Όταν αγωνιζόμουν στους Λέικερς ή και τους Κλίπερς παρέμεινα μαθητής του παιχνιδιού. Προπονούμουν όπως θα έκανα αν είχα και μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Δεν είχα κάποιο πισωγύρισμα εκεί. Πάντα ήξερα ότι είμαι καταπληκτικός σε αυτό που κάνω και ότι ήμουν ηγέτης. Απλώς χρειαζόμουν την κατάλληλη ευκαιρία να δείξω αυτές τις ικανότητες και τα χαρακτηριστικά. Ερχόμενος στην Ευρώπη δεν χρειάστηκε να προσαρμοστώ».
– Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σας από τα τρία χρόνια που παίξατε στην Ελλάδα;
«Ήταν και είναι πάντα οι οπαδοί! Οι φαν εδώ είναι μοναδικοί, ξεχωριστοί. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού είναι στην καρδιά μου. Οι Έλληνες φίλαθλοι ήταν το συστατικό μας. Όπου κι αν παίζαμε, η υποστήριξη και η τρέλα ήταν εκεί και όλα αυτά δημιούργησαν ένα φανταστικό μπασκετικό “προϊόν”. Απόλαυσα κάθε στιγμή».
Οι… «εντελώς αντίθετοι» Ιωαννίδης και Ίβκοβιτς
– Είναι αλήθεια πως ο κόουτς Γιάννης Ιωαννίδης φώναζε από την πρώτη προπόνηση;
«Φυσικά! Θυμάμαι ότι η πρώτη συνάντησή μας ήταν ήρεμη, όμως μετά είδα τον αληθινό χαρακτήρα του. Φώναζε διαρκώς, ακόμη και όταν έκανε παραγγελία για το μεσημεριανό του! Ωστόσο ήταν αυτός που ήταν, αυτός ήταν ο τρόπος του και τον αγάπησα, όπως και όλοι οι παίκτες, παρότι ούρλιαζε όλη την ώρα. Ξέραμε ότι μας αγαπά και αυτό ήταν το πιο σημαντικό».
– Ο κόουτς Ίβκοβιτς ήταν το εντελώς αντίθετο;
«Τελείως. Ήρεμος, ήσυχος, ευγενικός, δυνατός, ένας γίγαντας».
