Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Οι μέρες είναι πάνω-κάτω οι ίδιες. Η ώρα ήταν διαφορετική. Πριν από δεκατρία χρόνια, σε ένα ζεστό βράδυ της 11ης Ιουλίου 2010, γύρω στα μισά του πρώτου ημιχρόνου του τελικού του Μουντιάλ ανάμεσα στην Ισπανία και την Ολλανδία, ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την απόκτηση του σταρ του Παναθηναϊκού, Βασίλη Σπανούλη!
Τούτη τη φορά ήταν ντάλα μεσημέρι της 8ης Ιουλίου 2023, όταν έγινε γνωστό πως ο Κώστας Σλούκας ακολουθεί την αντίθετη διαδρομή, η οποία στην τοξικότητα της αθλητικής (και όχι μόνο) Ελλάδας μάλλον αποτελεί με κάτι σαν… κήρυξη «πολέμου». Άλλωστε, το κλισέ παρόμοιων μετακινήσεων είναι εκείνο το περίφημο, «διέβη τον Ρουβίκωνα»…
Όπως είχε κάνει το 49 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρας, περνώντας τον ομώνυμο ποταμό στο Ρίμινι της Ιταλίας και κινούμενος εναντίον του άλλοτε συμμάχου του, Πομπήιου. Εκείνη η φράση ουσιαστικά έμεινε στην ιστορία ως περιγραφική για όποιον επιλέγει τον πόλεμο. Όσο αστείο κι αν είναι να θεωρούμε ακόμη στις μέρες μας «πολεμική» μία αθλητική μετεγγραφή.
Ο μπασκετικός «Ρουβίκωνας»
Η απευθείας πορεία από τη μία πλευρά στην άλλη, σε επίπεδο «αιωνίων» του ελληνικού μπάσκετ, δεν είναι σπάνια. Ωστόσο, τα μεγέθη και ο συνδυασμός ταλέντου αλλά και απήχησης στην (πρώην «ομόθρησκη») εξέδρα προφανώς και ξεχωρίζουν τις περιπτώσεις του Ζάρκο Πάσπαλι (1994, από το ΣΕΦ στη Γλυφάδα) και του Βασίλη Σπανούλη, το 2010, όταν και άφησε τον πανίσχυρο Παναθηναϊκό για να αλλάξει τα δεδομένα της σύγχρονης ιστορίας των «ερυθρόλευκων» και να θεωρείται πια από πολλούς ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών, για τον σύλλογο.
Τα ονόματα του «Σλου» και του «V-Span» δεν συνδέονται απλώς από τη συνύπαρξή τους στον Ολυμπιακό. Ούτε από την επιθυμία του πρώτου να έχει πιο ηγετικό ρόλο στο πλάι του αρχηγού, κάτι που δεν «εξαργύρωσε» και τον υποχρέωσε το 2015 να αφήσει τους «κόκκινους» και να μετακομίσει τη Φενερμπαχτσέ (τότε) του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Οι δυο τους έχουν πια κοινό το «άλμα» πάνω από τον μπασκετικό «Ρουβίκωνα» της χώρας, με σχεδόν μία ίδια… «πυξίδα» και αντίστοιχες ατομικές επιδιώξεις.
Το ρίσκο του Σπανούλη
Το 2010, ο Βασίλης Σπανούλης γνώριζε μεν πως, κατά το κοινώς λεγόμενο, είχε μία «στρωμένη» κατάσταση στον Παναθηναϊκό. Όμως η (υγιής) προσωπική φιλοδοξία του ήταν να λαμβάνει την ίδια αναγνώριση με τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Δίχως, πάντως – και αυτό είναι απαραίτητο να ξεκαθαριστεί – να έχει πρόβλημα με τον «Μήτσο». Γνώριζε, απλώς, ότι ακόμη κι αν είναι καλύτερος στο παρκέ, ο Διαμαντίδης θα είναι πάντα στην πρώτη θέση της καρδιάς της «πράσινης» κερκίδας».
Ο Σπανούλης έκανε το μεγάλο βήμα προς το άγνωστο, για την εποχή, αναζητώντας τον πρώτο ρόλο, την πάνω-πάνω θέση στη «μαρκίζα» και να είναι εκείνος που στο παρκέ θα λαμβάνει τις καθοριστικές αποφάσεις. Η επιλογή του περιλάμβανε φυσικά ρίσκο, αλλά ομολογουμένως και κότσια, για να συνδέσει το όνομά του με την «αναγέννηση» μίας άλλης ομάδας. Όποιες κι αν είναι οι ενστάσεις, οι διαφωνίες ή η αντιρρήσεις, αυτό το πέτυχε.