Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Η εντολή ήταν απλή, έχοντας βεβαίως και την απαραίτητη δόση αυστηρότητας και ευγένειας, αλλά και ξεκάθαρη: «Θέλω σε παρακαλώ να με κοιτάς στα μάτια και όχι στα πόδια». Ο μικρός Αλεξάντερ, που άκουγε με προσοχή, δεν είχε φτάσει φυσικά ακόμη τα 215 εκατοστά μπόι.
Ο Μάρτσιν Μπαλτσερόφσκι κοιτούσε τον γιο του και στα μάτια του δεν έβλεπε λύπηση, αλλά θαυμασμό. Δεν αντίκριζε επιπλέον πόνο, αλλά διαπίστωνε κίνητρο. Συνεπώς, η επόμενη «οδηγία» ήταν εύλογη και εύκολη: «Δεν θα κοιτάς ποτέ πίσω… Μόνο μπροστά και θα ζεις για το σήμερα». Ο πιτσιρικάς από τη Σβίντνιτσα της νοτιοδυτικής Πολωνίας είχε από την πρώτη μέρα που έπιασε την πορτοκαλί μπάλα ένα δικό του είδωλο, το οποίο δεν έχασε ποτέ.
Ο πατέρας του νέου σέντερ του Παναθηναϊκού έπαιξε μπάσκετ ημι-επαγγελματικά. Φόρεσε για χρόνια τη φανέλα της Γκόρνικ Βάλμπρσζιχ, ομάδας δεύτερης και τρίτης κατηγορίας της πατρίδας του. Τον Αύγουστο του 1998, μία κυριακάτικη εκδρομή του Μάρτσιν και της τριμελούς παρέας του έληξε με τραγικό τρόπο. Κάπου στα όρια του Βρότσλαβ, στην εξοχή της Σιλεσίας, το όχημα που επέβαιναν ανατράπηκε και βρέθηκε στον γκρεμό…
Καθηλωμένος, αλλά όχι απογοητευμένος
Ο οδηγός και ο ένας επιβάτης του πίσω καθίσματος βγήκαν από τα συντρίμμια χωρίς να έχουν τραυματιστεί. Η κοπέλα που καθόταν πίσω, έχασε ακαριαία τη ζωή της… Ο Μάρτσιν Μπαλτσερόφσκι, συνοδηγός, δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Η θέα της νεαρής τον έκανε να «παγώσει». Όταν έβαλε σε μία τάξη το μυαλό του, διαπίστωσε πως δεν μπορεί να κουνήσει τα πόδια του.
Τα μαντάτα στο νοσοκομείο ήταν αφοπλιστικά ψυχρά. Ο Πολωνός παίκτης είχε τραυματιστεί σοβαρά σε σπονδυλική στήλη και νωτιαίο μυελό και οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες να περπατήσει ξανά… Ο Μάρτσιν, πάντως, δεν έχασε τον κόσμο κάτω από τα πληγωμένα πόδια του. Η μπάλα του μπάσκετ «ξεγλίστρησε» με επώδυνο τρόπο από τα χέρια του, όμως η τότε – μόλις για έξι μήνες – κοπέλα του, Σίλβια, δεν έφυγε από το πλάι του. Εκείνη τον παρακίνησε να μην παρατήσει τη ζωή του.
