Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Τη ζωή (του) τη γεύτηκε στο έπακρο. Δίχως αμφιβολίες, χωρίς ανασφάλειες. Άλλωστε, όπως τόνιζε εκείνες τις ωραίες φορές που αποφάσιζε να αφήσει στην άκρη την αγαπημένη του κουβέντα για το πάθος του, το μπάσκετ, και να τη συνδυάσει με τη ζωή, έλεγε πως «όταν αισθάνεσαι ανασφαλής, γίνεσαι εύκολη λεία».
Για τον Γιάννη Ιωαννίδη, έναν πρωτοπόρο των πάγκων που είχε επιλέξει να ζει και να «πεθαίνει» μπασκετικά με τη φιλοσοφία αλλά και τις εμμονές του, όλα ήταν μία πρόκληση. Κάθε πτυχή, στο παρκέ, στον πάγκο, στην εξέδρα, στο ξενοδοχείο με τις ομάδες του ή και στο σπιτικό του, ήταν προέκταση του «εκρηκτικού» χαρακτήρα του.
Ήταν δογματικός με… στόχο. Του άρεσε να μιλά φωναχτά, να διαφωνεί, να προκαλεί. Το μπασκετικό όραμά του, η ανθρώπινη μεγαλοψυχία του, η πίστη του, το πάθος για τη νίκη και τους… πίνακες ζωγραφικής, η λατρεία για τον απόλυτο έλεγχο και οι εναλλαγές αυτής της δημιουργικής αλλά συνάμα και ιδιόρρυθμης προσωπικότητας, έμοιαζαν όλα αμπαλαρισμένα σε κάθε (εκάστοτε) κίνηση.
Νίκη με κάθε κόστος και ένα… ευρωπαϊκό απωθημένο
Η μόνιμη εικόνα του ήταν με ένα τσιγάρο στο χέρι. Ακόμη και στον πάγκο, την ώρα των αγώνων! Εκείνο που ονειρευόταν σε κάθε συμπεριφορά του, που τον κατέτρεχε, τον κυρίευε και τον καθοδηγούσε, ήταν ένα ακόμη κάδρο. Ένα κάδρο με μία φωτογραφία στην οποία θα χαμογελά, κρατώντας ένα τρόπαιο στα χέρια στα αποδυτήρια είτε του Άρη είτε του Ολυμπιακού.
Ο «Ξανθός» του ελληνικού μπάσκετ άφησε την τελευταία πνοή του την Τετάρτη (4/10) και πέρασε στην αιωνιότητα. Αφήνει πίσω του δόξα και τίτλους, όραμα αλλά και ίντριγκες, ένα εκρηκτικό ταπεραμέντο, μία σχεδόν αξεπέραστη ελληνική κυριαρχία, αλλά κι ένα ευρωπαϊκό απωθημένο, το οποίο δεν κάλυψε ούτε η νίκη και στην πολιτική.
Κάθε σκέψη, λέξη, κίνηση και συμπεριφορά πήγαζε από την ανεξάντλητη δίψα για νίκη. Η συχνά αχρείαστη (για τους παίκτες, τον Τύπο, το κοινό) αυστηρότητά του δεν ήταν κάτι που τον έκανε να κοιτά στον καθρέφτη του με δεύτερες σκέψεις. Συνήθιζε να λέει, χωρίς διάθεση δικαιολογίας ή απολογίας, ότι «δεν φοβάμαι να δείξω τα ελαττώματά μου. Όποιος τα παραδέχεται και μιλά ανοικτά για αυτά, είναι πραγματικά άτρωτος!».
Ο εγωισμός ενός γεννημένου νικητή
Ο ίδιος αισθανόταν άφθαρτος και ανίκητος. Ο Νίκος Γκάλης, με τον οποίον μαζί – και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη – μεγαλούργησαν τη δεκαετία του ’80 με οκτώ πρωταθλήματα και πέντε Κύπελλα Ελλάδας για τον Άρη, πίστευε πως «ο Γιάννης είναι ευαίσθητος. Δείχνει σκληρός, όμως αυτό είναι παραπλάνηση από το πώς δουλεύει. Είναι εγωιστής, όμως εκείνος που θέλει να είναι πετυχημένος, είναι εγωιστής. Το μόνο του ελάττωμα είναι πως δεν κρύβεται και συνήθως παρεξηγείται από τον κόσμο».
Οι σπουδαίοι σε αυτό που κάνουν δεν περνούν απαρατήρητοι. Όχι γιατί, όπως είπε στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Eurohoops ο παλαίμαχος γκαρντ του Ολυμπιακού, Ντέβιντ Ρίβερς, «φώναζε διαρκώς, ακόμη και όταν έκανε παραγγελία για το μεσημεριανό του!». Αλλά γιατί αφήνουν πίσω τους μία ξεχωριστή παρακαταθήκη και, κυρίως, προκαλούν ακραία συναισθήματα. Το καλοκαίρι του 1991 άφησε τη λατρεμένη του Θεσσαλονίκη για μία νέα πρόκληση. Από τον κίτρινο «αυτοκράτορα» έφτασε στον φιλόδοξο Ολυμπιακό του Σωκράτη Κόκκαλη.
Η κόκκινη κορυφή και η… μελαγχολία του ’97
Οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» στην ελληνική κορυφή από το 1993 με ως το 1996, με τέσσερα πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο, αλλά όχι και στον μεγάλο στόχο της Ευρώπης. Οι Πειραιώτες δεν τα κατάφεραν στα Final Four του 1994 και 1995, στους τελικούς με Μπανταλόνα και Ρεάλ αντίστοιχα… Το 1996 «αποκαθηλώθηκε» από τον πάγκο και είδε με μία μικρή μελαγχολία τον αντικαταστάτη του, Ντούσαν Ίβκοβιτς, να φέρνει τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση της Ευρωλίγκα το 1997.
Από τα έξι Final Four του, το τελευταίο ήταν με την ΑΕΚ, το 1998. Στον τελικό είδε την αγχωμένη ομάδα του να σκοράρει μόλις 44 πόντους απέναντι στους 58 της Βίρτους Μπολόνια του Ετόρε Μεσίνα, όμως στον ημιτελικό είχε νικήσει τον μεγάλο αντίπαλό του, Ζέλικο Ομπράντοβιτς (με τη Μπενετόν Τρεβίζο), ο οποίος του είχε στερήσει τα δύο τρόπαια του ’94 και ’95…
Ιωαννίδης vs… «σέρβικου λόμπι»
Ο ίδιος επέμενε πως δεν τον ευνόησε ποτέ η τύχη στα μεγάλα ραντεβού των Final Four με Άρη, Ολυμπιακό και ΑΕΚ από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 άρχισε να λανσάρει τη δικαιολογία του… «σέρβικου λόμπι». Οι υποστηρικτές του συμφωνούσαν, αλλά οι «αντιρρησίες» του τόνιζαν ότι σε κάθε κρίσιμη ώρα, οι ομάδες του «λύγιζαν» από την πίεση που εκείνος έβαζε στους παίκτες του… Ποιος θα ξεχάσει ότι σε Final Four με τον Άρη «τα έριξε» στη… μαύρη γάτα που είχε έμβλημα το ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η αποστολή;
Στον Ολυμπιακό λατρεύτηκε και ο κόσμος έκλαιγε όταν το 1996 αποχωρούσε! Στον Άρη πέρασαν χρόνια για να του συγχωρήσουν τη φυγή για την Αθήνα. Στην ΑΕΚ, βίωσε… εσωτερική και άνωθεν «αντιπολίτευση». Μετά το χαμένο Final Four της Βαρκελώνης, στους ημιτελικούς των playoffs της Α1, κόντρα στον Παναθηναϊκό, η εικόνα του «τσαλακώθηκε» για τα καλά. Ο «Ξανθός» τσακώθηκε στον τρίτο αγώνα με τον Φάνη Χριστοδούλου, έπεσε, έσκισε το παντελόνι του και ενώ είχε δηλώσει πως «εγώ είμαι πάντα όρθιος», ο Φάνης τού απάντησε μετά το 2-1 και την πρόκριση των «πράσινων»: «Τώρα ο Ιωαννίδης μπορεί να πεθάνει όρθιος!». Ο τότε πρόεδρος της Ένωσης, Γιάννης Φιλίππου, άνθρωπος χαμηλών τόνων, απογοητεύτηκε από όσα έβλεπε, δεν θέλησε να συνεχίσει με τον φημισμένο προπονητή του και αυτή ήταν άλλη μία αιτία για το συμπέρασμά του περί… «πανηγύρι των ζουρλών, στο οποίο δεν μετέχω».
Η Εθνική και η… πολιτική
Το δεύτερο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό (1999-2000) ήταν αποτυχημένο και το 2002 κάθισε για δεύτερη φορά στον πάγκο της Εθνικής (μετά και το 1980-81). Πολλοί παίκτες είχαν προβλήματα με τη συμπεριφορά του, όμως δεν μιλούσαν δημοσίως, καθώς τους ένωνε όλους ο μεγάλος στόχος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, το 2004. Ο Γιάννης Ιωαννίδης επιθυμούσε αυτή να είναι η τελευταία μπασκετική παρακαταθήκη του, όμως ο νόμος περί ασυμβίβαστου βουλευτών τον ανάγκασε να αποχωρήσει το 2003, μετά το Ευρωμπάσκετ.
Ήταν ήδη βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης (ως το 2015) με τη Νέα Δημοκρατία και δεν κατάφερε να πείσει τις αρχές να «παραβλέψουν» το ασυμβίβαστο, δηλώνοντας πως επιθυμεί να κοουτσάρει αμισθί την Εθνική στους Ολυμπιακούς. Στην πολιτική, στην οποία μετέφερε τα χούγια του – δίχως όμως να… χαρίσει το σακάκι του σε διαιτητή, όπως είχε κάνει σε αγώνα Ολυμπιακού–ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ – διορίστηκε υφυπουργός αθλητισμού από το 2007 ως το 2009 και από τον Ιούνιο του 2012 ως τον Ιούνιο του 2013. Ο δυναμικός χαρακτήρας του ήταν ο ίδιος, όμως στη Βουλή συχνά έδειχνε «ψάρι έξω από το νερό».
Προληπτικός και μονίμως παθιασμένος!
Ο Γιάννης Ιωαννίδης σπούδασε Γεωπονία και Πολιτικές Επιστήμες, είχε εργαστεί στην Αγροτική Τράπεζα στη Χαλκιδική και είχε αρθρογραφήσει σε… κουτσομπολίστικη στήλη εφημερίδας της Θεσσαλονίκης! Στα 33 του παράτησε το μπάσκετ για να αναλάβει τον Άρη ως προπονητής, σε μία έμπνευση και απόφαση που καθόρισε τη ζωή του. Η σκληρή δουλειά, οι πρωτοποριακές συχνά ιδέες δεν έκαναν πέρα τις περιβόητες προλήψεις του, που άρχιζαν από το… τρακάρισμα κάθε χρόνο τη μέρα του ματς με τον ΠΑΟΚ και την ίδια θέση στο ΣΕΦ, πλάι στο μπλοκάκι του με τα συστήματα.
Δεν άφηνε κουβέντα «να πέσει κάτω», κάποτε έστειλε ένα… ιπτάμενο μπουκάλι στο κεφάλι του αγαπημένου του, Γιώργου Σιγάλα, και παρά την κλίση προς τη θρησκεία, δεν σταματούσε να βρίζει. Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του για τον Γιάννη Ιωαννίδη. Σε αυτό που συμφωνούν όλοι, παίκτες του ή αντίπαλοι, «ομόθρησκοι» ή «εχθροί» στην κερκίδα, ήταν πως ό,τι έκανε το έκανε με πάθος. Με τη μοναδική, παρεξηγημένη αλλά και λατρεμένη στον ίδιο ιδιοσυγκρασία του, που έγινε συνώνυμο της καριέρας και της ζωής του.
Διαβάστε ακόμη: