Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Την πρώτη φορά που το όνομα «Αντετοκούνμπο», το 2013, ακούστηκε στις Η.Π.Α., έμοιαζε με… γλωσσοδέτη! Στην πορεία, όμως, έγινε συνώνυμο της προσπάθειας, του μόχθου, του να μην τα παρατάς. Παραμένει ακόμη μία όμορφη και γεμάτη έμπνευση «success story».
Έγινε μπούσουλας για πολύ κόσμο, για τον απλό κόσμο. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς για ένα παιδί που βίωσε αυτοπροσώπως αυτή την κατάσταση, που έμαθε το παράδειγμα μέσα στο ίδιο σπίτι. Για έναν τύπο που κυνηγά κάθε νέο ξεκίνημα και που, αν και μόλις 25 ετών, φέρει ένα «γεμάτο» βιογραφικό, αλλά ψάχνει ακόμη τη λεγόμενη break-out ευκαιρία του.
Ο Κώστας Αντετοκούνμπο έχει παίξει στο γυμνάσιο Ντομίνικαν, στο πανεπιστήμιο Ντέιτον, στο ΝΒΑ με Ντάλας Μάβερικς και ήταν μέλος των Λέικερς όταν, το 2020, κατέκτησαν τον τίτλο. Είχε ένα μικρό πέρασμα από τους Σικάγο Μπουλς και, στην Ευρωλίγκα, έχει φορέσει τις φανέλες των Βιλερμπάν και Φενερμπαχτσέ.
Ο διεθνής σέντερ, πάντως, είναι πια… ρούκι στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε, καθώς το περασμένο καλοκαίρι υπέγραψε στον Παναθηναϊκό. Ο τρίτος της μπασκετικής φαμίλιας Αντετοκούνμπο μιλά στο Eurohoops για τις ομοιότητες και τις διαφορές με τα αδέρφια του και για το (καθόλου) «βάρος» του επωνύμου του. Κατανοεί την πίεση και τις προσδοκίες στο «τριφύλλι» και εξηγεί τι περιμένει εκείνος από τον εαυτό του.
«Ο Γιάννης είναι σαν εμένα και δεν ενθουσιάζεται»
– Με την οικογένειά σου είστε δεμένοι, έχοντας περάσει πολλά και έχετε πολλά κοινά. Υπάρχει κάτι που σε διαφοροποιεί ως χαρακτήρα από τον Θανάση, τον Γιάννη και τον Άλεξ;
«Και βέβαια υπάρχει… Είμαστε όλοι διαφορετικοί χαρακτήρες, ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Κάτι συγκεκριμένο στο οποίο διαφέρω είναι ο τρόπος που σκέφτομαι, και πως δεν είμαι αρνητικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι τα αδέρφια μου. Προσπαθώ πάντα να βλέπω την καλή πλευρά και να προχωρώ μπροστά».
– Έχοντας κοινό στοιχείο το μπάσκετ, πώς αντιδράτε στη νίκη και πώς διαχειρίζεστε μία ήττα;
«Το χειριζόμαστε διαφορετικά. Στη νίκη εγώ θέλω να είμαι πιο σταθερός, συγκρατημένος, δίχως να δείχνω ενθουσιασμό, σε αντίθεση, όπως βλέπετε, με τον Άλεξ και τον Θανάση. Ο Γιάννης είναι σαν εμένα και δεν ενθουσιάζεται μέχρι να τελειώσει μία “δουλειά” και να φτάσει στον στόχο του».
– Από τα σουτ με τα λεμόνια στους κάδους, στο υψηλό επίπεδο. Τι σου έχει μείνει από τις εμπειρίες των μεγάλων αδερφών σου; Υπάρχει κάποια δική τους συμβουλή που έχεις κρατήσει;
«Αυτές ήταν ωραίες στιγμές! Ήμασταν πάντα όλοι μαζί, παίζαμε και είναι κάτι αξέχαστο. Η συμβουλή που μου έχουν δώσει τα αδέρφια μου είναι να προσεγγίζω τα πάντα στο 100% και να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου σε ό,τι κάνω».
Ο «καλύτερος εαυτός μου» και οι «πράσινες» συμβουλές του Θανάση
– Υπήρξαν περιπτώσεις που το επώνυμό σου, αντί για «διαβατήριο», ήταν κάτι σαν βάρος, από τις ατομικές και συνολικές προσδοκίες;
«Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στον δικό μου στόχο και να είμαι ο εαυτός μου. Κουβαλώ το επίθετό μου σαν “στέμμα” στο κεφάλι μου! Δεν είναι βάρος για μένα».
– Ο Θανάσης έχει αγωνιστεί ήδη στον Παναθηναϊκό. Τι σου έλεγε τότε και τι σου είπε στην προοπτική να υπογράψεις κι εσύ;
«Τον ρώτησα για την εμπειρία του εδώ, για την εμπειρία να παίζεις γενικά στην Ελλάδα και μου είπε καλά πράγματα. Μου τόνισε πως ο Παναθηναϊκός είναι καλός οργανισμός και ομάδα και από όσα άκουσα είχα την αυτοπεποίθηση να έρθω».
– Για μήνες υπήρχαν φήμες και για τον Παναθηναϊκό και για τον Ολυμπιακό. Ουσιαστικές συζητήσεις είχατε;
«Όχι, δεν είχα συζητήσει κάτι ουσιαστικό…».
Η αρχή στην Ευρωλίγκα και το μάθημα της υπομονής
– Τι σου έδειξε η εμπειρία σε Βιλερμπάν και Φενέρ;
«Η Βιλερμπάν ήταν μία λίγο πιο μικρή ομάδα για το επίπεδο της Ευρωλίγκα και ήταν μία καλή συνθήκη να αρχίσω από εκεί, μετά την Αμερική. Μου έδειξε πολλά για την πρώτη εμπειρία στην Ευρώπη. Όταν πήγα στη Φενέρ, ήταν 1η στην Ευρωλίγκα και ήταν δυσκολότερο να βρω τον ρόλο μου. Μου δίδαξε, όμως, να έχω υπομονή και να προσαρμόζομαι».
– Υποθέτω πως είναι και δύσκολο να μπεις σε μία ομάδα στη μέση της σεζόν…
«Ναι, είναι πιο δύσκολο».
– Από τις πρώτες εντυπώσεις στον Παναθηναϊκό, τι περιμένουν από εσένα;
«Να δίνω συνέχεια τον καλύτερο εαυτό μου, να παίζω σκληρά».
– Τι περιμένεις εσύ από τον εαυτό σου και την ομάδα σου;
«Να βοηθήσω την ομάδα όσο περισσότερο μπορώ και να πάρουμε όσο πιο πολλά τρόπαια μπορούμε».
«Όλοι έχουν καταλάβει όλοι πως είναι μία χρονιά με πολλές προσδοκίες»
– Οι προσδοκίες είναι προφανώς μεγάλες. Πώς αντιμετωπίζετε την επόμενη σεζόν;
«Προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε, βήμα – βήμα. Δεν θέλουμε να αγχωθούμε. Ξέρουμε πως θα παίζουμε πάντα με κάποια καλή ομάδα, όμως κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας επικεντρωνόμαστε στο πώς μπορούμε εμείς να γίνουμε καλύτεροι».
– Υποθέτω ότι λόγω γνώσης των ελληνικών δεδομένων, εσύ, ο Παπαπέτρου και ο Μήτογλου αντιλαμβάνεστε περισσότερο από τους άλλους νεοφερμένους την έννοια της πίεσης στον Παναθηναϊκό. Πώς το μεταφέρετε στους ξένους;
«Κι εκείνοι ήδη το ξέρουν. Με όλες τις μεταγραφές που έγιναν και τον προπονητή που ήρθε, έχουν καταλάβει όλοι πως είναι μία χρονιά με πολλές προσδοκίες. Είναι όλοι πολύ σοβαροί και έχουν καταλάβει ήδη το στόχο μας».
NBA vs Ευρωλίγκα και οι… Χακίμ και Μάτζικ!
– Έχει γίνει με το Παγκόσμιο Κύπελλο μεγάλη κουβέντα για το αν είναι ευκολότερο ή όχι να παίζεις και να σκοράρεις στο ΝΒΑ ή στην Ευρώπη. Έχεις και τις δύο εμπειρίες. Ποια η άποψή σου;
«Είναι πιο εύκολο να σκοράρεις στο ΝΒΑ. Το έχουν πει πολύ μεγάλοι παίκτες, όπως ο Λούκα Ντόντσιτς, ο Γιάννης. Οι χώροι στο γήπεδο είναι περισσότεροι και πιο μεγάλοι, κάποιοι διαφορετικοί κανονισμοί, αλλά το ταλέντο στις Η.Π.Α. είναι επίσης διαφορετικό και, πιστεύω, και πιο υψηλό, σε ό,τι αφορά τους παίκτες».
– Υπάρχει στο μυαλό σου προτίμηση;
«Όχι, δεν θα το έλεγα. Και οι δύο λίγκες είναι απίστευτες και μου αρέσει που είναι διαφορετικές με τον δικό τους τρόπο».
– Η προοπτική της Αμερικής υπάρχει ακόμη στο μυαλό σου;
«Αυτή τη στιγμή όχι. Τώρα συγκεντρώνομαι εδώ που βρίσκομαι και στον στόχο της ομάδας».
– Αν και στη φαμίλια σας έχετε πει πως έχετε ο ένας τον άλλον ως πρότυπα, στο παρκέ ποιους ψηλούς ξεχωρίζεις και επιχειρείς να αντιγράψεις κάτι;
«Μου αρέσουν πιο παλιοί παίκτες. Θα έλεγα τον Χακίμ Ολάζουον και τον Μάτζικ Τζόνσον. Μου αρέσουν οι ψηλοί που έχουν ταλέντο, έχουν άγγιγμα και καταλαβαίνουν μπάσκετ».
Διαβάστε ακόμη: