Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Κάθε «εδώ και τώρα» για εκείνον ήταν απαιτητικό. Η πρώτη εικόνα του πατέρα του, καθηλωμένου σε αναπηρικό αμαξίδιο, έμοιαζε με ένα… ρολόι. Για την ακρίβεια, με ένα «ξυπνητήρι».
Με μία ειδοποίηση ότι αυτό που μετρά είναι το παρόν. Άλλωστε, ο Μάρτσιν Μπαλτσερόφσκι, νυν παίκτης της ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο του Παναθηναϊκού, έλεγε διαρκώς στον κανακάρη του πως «αυτό που έχει σημασία είναι το τώρα». Οι κινήσεις του Όλεκ Μπαλτσερόφσκι, πάντως, κρυφοκοίταζαν και το μέλλον.
Ο 22χρονος Πολωνός σέντερ του Παναθηναϊκού κλήθηκε σε ηλικία 13 ετών να αφήσει την πατρίδα του και τους γονείς του, για τις ακαδημίες της Γκραν Κανάρια. Ήταν ένας έφηβος που ενηλικιώθηκε πρόωρα. Εννέα χρόνια μετά, η νέα πρόκλησή του είχε τίτλο «Παναθηναϊκός» και λεζάντα: «Αθήνα, Ευρωλίγκα, Εργκίν Αταμάν».
Ο ίδιος επισήμανε στο Eurohoops πως «δεν περιμένω να είναι εύκολο. Είναι μια δύσκολη πρόκληση για μένα, όμως αν δεν θέτεις ο ίδιος προκλήσεις στον εαυτό σου, μένεις στάσιμος». Ο Μπαλτσερόφσκι ξεκαθαρίζει επίσης ότι οι προσδοκίες δεν είναι βάρος, αναφέρεται στα μαθήματα του πατέρα του, εξηγεί γιατί είναι πάντα αισιόδοξος και, κοιτώντας προς το μέλλον, είναι βέβαιος ότι το νέο «τριφύλλι» θα πετύχει.
Το «ποτέ μην τα παρατάς!» και οι «διαφορετικές ευκαιρίες ζωής».
– Ο πατέρας σου σού είπε κάποτε, όταν αναγκάστηκε να καθίσει σε αναπηρικό καροτσάκι, να τον κοιτάς στα μάτια και όχι στα πόδια. Τι λες εσύ στον εαυτό σου, κοιτάζοντας τον καθρέφτη σου;
«Ποτέ μην τα παρατάς! Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα και αυτό μαθαίνω από τον πατέρα μου. Ποτέ μην τα παρατάς και μην κοιτάς τα εμπόδια μπροστά σου».
– Κάποιο άλλο μάθημα που σου δίδαξε;
«Το πιο σημαντικό είναι ότι αν έχεις έναν στόχο και δεν τον πετύχεις, μερικές φορές πρέπει να ακολουθήσεις άλλους δρόμους. Η ζωή δεν σου τα προσφέρει όλα στο πιάτο. Εκείνος ήθελε να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας και το πέτυχε, από έναν διαφορετικό δρόμο. Στο τέλος, παρά το ατύχημα, πέτυχε τον στόχο του. Μερικές φορές η ζωή σού δίνει διαφορετικές ευκαιρίες, παίρνεις οτιδήποτε από αυτό και το εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο».
– Είναι ο ίδιος, ως παίκτης-προπονητής στο μπάσκετ με αμαξίδιο, ο άνθρωπος που σε κριτικάρει περισσότερο;
«Ναι, σίγουρα»!
– Είναι αυστηρός;
«Όχι ακριβώς αυστηρός, αλλά παρακολουθεί όλα τα παιχνίδια. Το έκανε όσο ήμουν στη Γκραν Κανάρια, το κάνει εδώ στον Παναθηναϊκό και πάντα στην εθνική ομάδα της Πολωνίας. Είναι ο πρώτος στον οποίο τηλεφωνώ έπειτα από έναν αγώνα. Μερικές φορές είμαι θυμωμένος, μερικές φορές είναι θυμωμένος εκείνος. Αυτή είναι η ιδιαίτερη σχέση μας και στο τέλος πάντα καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα για το τι πρέπει να βελτιώσω ή τι έκανα καλά».
– Πώς αισθάνεσαι που είστε πλέον μέλη του ίδιου συλλόγου;
«Είναι πολύ ωραίο! Δεν περίμενα να συμβεί αυτό όταν ερχόμουν εδώ, όμως εξακολουθεί να είναι ένας καλός παίκτης και αν δεν ήταν, δεν θα του έδιναν την ευκαιρία να παίξει. Είμαι χαρούμενος γι’ αυτόν κι εκείνος είναι χαρούμενος για μένα».