Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Στα νερά της Μαρ ντελ Πλάτα η ματιά χάνεται… Όχι όμως και τα όνειρα. Το μυαλό μπορεί να «παγιδευτεί» στην «ασημένια θάλασσα», όπως αποκαλείται στην Αργεντινή η γενέτειρα του Λούκα Βιλντόζα.
Η θέα της, όμως, θαρρεί κανείς πως δεν παγιδεύει τις φιλοδοξίες. Ο Αργεντινός γκαρντ του Παναθηναϊκού άρχισε να ονειρεύεται εκεί. Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στην τοπική Κίλμες και γρήγορα γρήγορα βρέθηκε στα «δίχτυα» των δαιμόνιων και «σεσημασμένων» σκάουτερ των ομάδων της ACB.
Το 2017 έφτασε στη Βιτόρια για τη Μπασκόνια και το 2020 την οδήγησε στον τίτλο, κατακτώντας και το βραβείο του MVP του (μονού, λόγω Covid-19) τελικού της Liga Endesa. Από τα «ασημένια» νερά της πόλης του, μέλος μίας νέας γενιάς, μετά τη «χρυσή» φουρνιά της Αργεντινής και το ΝΒΑ έμοιαζε με φυσικό επακόλουθο. Χωρίς, ωστόσο, την πορεία και κατάληξη που επιθυμούσε.
Στη Νέα Υόρκη δεν τον πίστεψαν καθόλου και στο Μιλγουόκι αγωνίστηκε σε επτά ματς, μεταξύ των οποίων στη σειρά πρώτου γύρου των Playoffs με το Σικάγο. Αυτός ήταν ο «πρώτος» Λούκα. Ο «νέος» – και όπως εξηγεί ο ίδιος στο Eurohoops – και βελτιωμένος εαυτός του «συστήθηκε» πέρσι στο Βελιγράδι. Με τον πρώην παίκτη του Ερυθρού Αστέρα να ευελπιστεί σε.. «σίκουελ» στο ΟΑΚΑ.
Ο Βιλντόζα μιλά για τις εμπειρίες του στους Μπακς και μία συζήτηση με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, εξηγεί τις θυσίες που πρέπει να κάνουν οι μεγάλες προσωπικότητες για έναν κοινό στόχο σε μία ομάδα, αλλά είναι ξεκάθαρος για το ποιος θα πάρει το τελευταίο σουτ του Παναθηναϊκού. Αναλύει επίσης τις διαφορές μεταξύ Ντούσκο Ιβάνοβιτς και Εργκίν Αταμάν και τονίζει το θέμα της ψυχικής υγείας στα σπορ.
Η αυτοπεποίθηση του «νέου Λούκα»
– Επιστρέφοντας πέρσι από το ΝΒΑ, παρατήρησες πως είσαι διαφορετικός παίκτης; Ποια είναι ακριβώς αυτή η νέα έκδοση του εαυτού σου;
«Ανέκτησα την αυτοπεποίθησή μου, ειδικά μετά τους πρώτους μήνες στον Ερυθρό Αστέρα, όπου ένιωσα καλά με τη βοήθεια των οπαδών και την ώθηση που χρειαζόμουν. Οι συμπαίκτες μου με βοήθησαν, είμαι ευγνώμων για αυτό και θα μου λείπουν. Πλέον αισθάνομαι πιο άνετα στην επίθεση και σωματικά βελτιώθηκα πολύ».
– Η περίοδος στο Βελιγράδι ήταν το πρώτο δείγμα του «νέου Λούκα»;
«Για να είμαι ειλικρινής, ναι. Θυμάμαι πως όταν έφτασα εκεί, έπειτα από ένα μήνα ήμουν ο MVP του μήνα στην Ευρωλίγκα. Ήμουν περήφανος και χαρούμενος γιατί το χρειαζόμουν μέσα στο κεφάλι μου, να νιώσω και πάλι καλά. Όλοι με βοήθησαν εκεί να γίνω ο Λούκα που είμαι τώρα».
Μία βραδιά με τον «Giannis»
– Πώς ήταν η εμπειρία στο ΝΒΑ;
«Δεν ήταν αυτό που ήθελα γιατί στο τέλος “κόπηκα” από το ρόστερ πριν αρχίσει η σεζόν… Ήταν όμως καλό που το έζησα, που ανταγωνίστηκα αυτούς τους παίκτες, να μοιραστούμε αυτή την εμπειρία, να ζήσουμε τα ίδια αποδυτήρια και την ατμόσφαιρα των Playoffs. Ήταν μία πολύτιμη εμπειρία που, ωστόσο, δεν είχε καλό τέλος».
– Στη θητεία σου στους Μπακς μοιράστηκες και μία ιστορία για το πώς ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μιλούσε όλη τη νύχτα στους ρούκι για τη ζωή και το μπάσκετ. Τι έμαθες από εκείνη τη βραδιά;
«Όλοι γνωρίζουν πόσο καλός τύπος είναι ο Γιάννης, πόσο ταπεινός παρέμεινε αν και ήταν ο MVP του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο. Θυμάμαι εκείνο το δείπνο, που είπε τις σκέψεις του για τους πρωτοεμφανιζόμενους. Είναι σπουδαίος, ειδικά έπειτα από τα όσα έχει περάσει και αν και ο MVP κάθισε εκεί με τους ρούκι και αυτό δείχνει πόσο ξεχωριστός είναι».
– Και τώρα είσαι συμπαίκτης με τον αδερφό του…
«Είναι περίεργο γιατί μοιάζουν πολύ, αν και το παιχνίδι τους είναι διαφορετικό. Είναι πολύ καλό που έχουμε τον Κώστα εδώ. Έχει βελτιώσει πολύ το παιχνίδι του και είναι χρήσιμος στην ομάδα μας».
«Ο καθένας αισθάνεται ότι πρέπει να “θυσιάσει” κάτι για να κερδίσουμε»
– Πηγαίνοντας στο ΝΒΑ ζήτησες από τον τότε γκαρντ των Νάγκετς και συμπατριώτη σου, Φακούντο Καμπάτσο, συμβουλές. Μίλησες με κάποιον πριν αποφασίσεις να παίξεις στον Παναθηναϊκό;
«Όχι. Θυμάμαι ακόμη τη συζήτηση με τον Φάκου πριν παίξω στο ΝΒΑ, αλλά τώρα ήμουν σίγουρος για την επιλογή του Παναθηναϊκού, γιατί ήξερα τι θα συναντήσω. Όταν υπέγραψε και ο κόουτς Αταμάν εδώ ήξερα ότι έρχεται για έναν λόγο: Να δημιουργήσει μία καλή ομάδα και να φέρει πάλι τον Παναθηναϊκό εκεί όπου ανήκει».
– Συνήθως, ειδικά για μη Αμερικανούς, το ΝΒΑ είναι κάτι σαν «το κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή». Ο Παναθηναϊκός είναι κάτι που σε κάνει αισθάνεσαι έτσι;
«Ίσως… Ίσως. Νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή, νιώθω καλά για την ομάδα και πιστεύω πως μπορούμε να “χτίσουμε” κάτι σημαντικό όλοι μαζί. Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας, να βρούμε τον τρόπο να “δέσουμε”. Ο πυρήνας έχει πολλούς σημαντικούς παίκτες, πρέπει να βρούμε τους ρόλους μας και να ταιριάξουμε όλοι μεταξύ μας. Αλλά μπορούμε να δημιουργήσουμε καλή χημεία και θα είμαστε μία χαρά».
– Λένε πως μία καλή ομάδα χρειάζεται καλούς παίκτες. Τόσο απλά. Πώς θα καταφέρετε να λειτουργήσετε αρμονικά, με τόσους πολλούς νεοφερμένους, με παίκτες με τους δικούς τους τίτλους και πιθανότατα τα δικά τους «εγώ»;
«Φυσικά ο καθένας έχει το “εγώ” του, όμως είμαστε όλοι εδώ για έναν λόγο και αυτός ο λόγος είναι να νικήσουμε. Ο κάθε παίκτης εδώ, όσο σημαντικός κι αν είναι ή αισθάνεται, πρέπει να “θυσιάσει” κάτι για να κερδίσουμε έναν αγώνα, ένα πρωτάθλημα ή την Ευρωλίγκα. Αυτό δείχνει τι προσωπικότητες έχουμε στην ομάδα και είναι κάτι καλό».
Η ασφάλεια πλάι του και το τελευταίο σουτ… του (;)
– Από έναν αυστηρό κόουτς, όπως ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς, σε έναν απαιτητικό και ομιλητικό Εργκίν Αταμάν. Πώς είναι αυτή η μετάβαση και ποιες οι διαφορές και οι ομοιότητες ανάμεσά τους;
«Πάρα πολλές διαφορές… Είναι διαφορετικοί τύποι προπονητή και έχουν άλλο τρόπο να διαχειρίζονται τον παίκτη. Ο Ντούσκο ήταν σκληρός, σε πίεζε στα όριά σου, όμως κάθε παίκτης έγινε καλύτερος υπό τις οδηγίες του. Αυτό συνέβη και με μένα και όταν αγωνίστηκα για τον Ιβάνοβιτς είχα μία από τις καλύτερες σεζόν μου. Πλέον μοιράζομαι το παρκέ και την προπόνηση με τον Αταμάν και πιστεύω ότι μπορεί να κάνει και την ομάδα κι εμένα καλύτερους. Δεν έχει τον τρόπο του Ντούσκο και είναι διαφορετικός κόουτς».
– Τι προσφέρεις στο παρκέ για τον κόουτς Αταμάν;
«Μπορώ να είμαι ένας καλός γκαρντ, οργανωτικά, να τον βοηθήσω να καταλάβουμε όλοι τον ρόλο του καθενός στην ομάδα. Μπορώ να κάνω τους συμπαίκτες μου χαρούμενους και όλοι να απολαύσουμε τον χρόνο μας στο γήπεδο. Θα δούμε πώς θα πάει η σεζόν, αλλά ο αρχικός στόχος μου είναι όλοι να νιώθουν ασφαλείς στο παρκέ δίπλα μου».
– Ποιος θα πάρει το τελευταίο σουτ;
«Ο Σλούκας, φυσικά!».