Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουνίου του περασμένου καλοκαιριού. Η “σκούπα” της Μπαρτσελόνα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ στους τελικούς της ACB δεν έφερε μόνιασμα και σύμπλευση οράματος ανάμεσα στον Σάρας και όσους παίρνουν τις αποφάσεις στη Βαρκελώνη. Άλλωστε μέχρι και οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ γνώριζαν την “θρυλούμενη” κόντρα του με τον GM και τεράστιο κεφάλαιο των “Μπλαουγκράνα”, Χουάν Κάρλος Ναβάρο.
Τα τσανάκια τους τα χώρισαν και στο… πηδάλιο της Μπάρτσα, κάθισε ο πράος Γκριμάου. Ο Λιθουανός πήρε το χρόνο του, απείχε σχεδόν ένα εξάμηνο από τους πάγκους. Διάστημα για να αναλογιστεί τα “έργα και τις ημέρες του” στην Καταλονία. Όσα (α)πέτυχε στο πρώτο μεγάλο crash test της προπονητικής του καριέρας. Γιατί όπως και να το κάνουμε, άλλο το ειδικό βάρος στη γενέτειρά του με τη Ζαλγκίρις, την οποία εκτόξευσε τρυπώντας το ταβάνι της, και άλλο στο “Palau Blaugrana”.
Από το 2010 είχαν να δουν πραγματική χαρά στα… σκέλια τους στη Βαρκελώνη και ήλπιζαν πως με την οικονομική υπέρβαση και την έλευση του Σάρας, είχε έρθει η ώρα. Η συνέπειά τους στα Final Four, αξιοσημείωτη. Το αποτέλεσμα όμως το ίδιο και το απαράλλακτο.
Τόσο άντεξε όμως η Ευρωλίγκα μακριά από τον Γιασικεβίτσιους και ο Σάρας από τη λίγκα. Η δύναμη της συνήθειας τον θέλει ενεργό, με νέες εβδομαδιαίες περιπέτειες στη Φενέρμπαχτσε αυτή τη φορά με λίγα χρόνια καθυστέρηση (είχε ακουστεί για αντικαταστάτης του Ζέλικο).
Το Eurohoops θυμάται στιγμές παραφροσύνης του Λιθουανού τεχνικού στην κορυφαία λίγκα της “γηραιάς ηπείρου”, στεκόμενο στη γνωστή ρήση, “μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις.”
Επειδή η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, ο Σάρας θύμισε… ταύρο εν υαλοπωλείω όταν ο Αρτούρας Μιλάκνις αποφάσισε να σιγουρέψει ή αν προτιμάτε να παίξει τη νίκη της Ζαλγκίρις στην Πόλη στα “χαρτιά”.
Η ομάδα από το Κάουνας ήταν μπροστά (86-87) με 5” να απομένουν, έχοντας και τη μπάλα στην κατοχή της. Ο Μιλάκνις αγκυροβολημένος στη γωνία και αντί να κρατήσει τη μπάλα, σηκώνεται για τρεις. Το βάζει (σιγά που θα το ΄χανε, σεσημασμένος σουτέρ) και ο Γιασικεβίτσιους βγαίνει από τα… ρούχα του. Του βάζει τις φωνές, κάνοντας χαρακτηριστική κίνηση με τα χέρια του, σαν να του λέει “Είσαι τρελός;”
Την ίδια αγωνιστική περίοδο, το οικοδόμημά του, το δημιούργημα του φτάνει στο Final Four της Ευρωλίγκας μετά το 1999. Εκεί συναντά ξανά τη Φενέρμπαχτσε, με τον τελικό νικητή να μην είναι ο ίδιος με το ματς της κανονικής διάρκειας στον πρώτο γύρο.
Ο Σάρας το ζει έντονα στον πάγκο, κλωτσάει τις διαφημιστικές πινακίδες. Κλασσικά, εικονογραφημένα θα έλεγε κανείς.
Τα συναισθήματά του τον κατακλύζουν. Το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι. Ζητάει πολλά από τους παίκτες του και οι περισσότεροι πιέζονται. Χαρακτηριστικά τα λεγόμενα του Άλεξ Αμπρίνες.
“Το στιλ του Γκριμάου είναι πιο υποφερτό. Με τη σεζόν να είναι τόσο μεγάλη, όταν έχεις κάποιον να σου φωνάζει από τη Δευτέρα ως το Σάββατο, στο τέλος κουράζεσαι και σταματάς να κάνεις πράγματα”.
Η εικόνα να τα… ψέλνει σε κάποιον παίκτη του τον οποίο αντικατέστησε, γνωστή και μη εξαιρετέα. Καθημερινή θα μπορούσε να ειπωθεί. Αυστηρός. Τα “ιδιαίτερά” του εν ώρα αγώνα σε έντονο ύφος, συνεχή.
Ζητάει κατά γράμμα ακολουθία του πλάνου. Ουόκαπ, Γκριγκόνις, Ουόλτερς, Καλάθης, ΛεΝτέι και άλλοι πολλοί δεν έχουν γλυτώσει από τις φωνές του.
Στις οδηγίες του στα time outs, δεν χαρίζεται. Παραστατικός, απαιτητικός. Ενίοτε το πινακάκι του την… πληρώνει πολύ ακριβά. Είναι φορές που το μάτι του “γυαλίζει”, γίνεται κόκκινος σαν το παντζάρι.
Ουκ ολίγες ήταν ο φορές που ο Σάρας έγινε έξαλλος και στην Μπαρτσελόνα. Είτε με ανοιχτές, είτε με κλειστές θύρες την εποχή του Covid-19, οι φωνές του αντηχούν και περνάνε εν πολλοίς μέσα από τα μικρόφωνα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είναι ένας μπασκετάνθρωπος που ζει την κάθε στιγμή μέσα στο παρκέ λες και είναι η τελευταία του. Νέες περιπέτειες λοιπόν στη Φενέρμπαχτσε και συνεπώς νέες ευκαιρίες για στιγμές για να “τρελαθεί” ο Λιθουανός.
Διαβάστε επίσης: