Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Το παγκόσμιο μπάσκετ στηριζόταν τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ‘70 από κυριαρχικούς σέντερ, με ακρογωνιαίους λίθους τους Τζορτζ Μάικαν, Μπιλ Ράσελ και Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ.
Τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 οι ομάδες έψαχναν ή είχαν βρει σταρ που έπαιζαν πιο περιμετρικά. Οι «μάχες» Μάτζικ Τζόνσον-Λάρι Μπερντ στα 80’s και η κυριαρχία του Μάικλ Τζόρνταν στα 90’s είναι σαφώς χαρακτηριστικές.
Στο νέο αιώνα, όμως, το ΝΒΑ και όχι μόνο «κόλλησε» με τους λεγόμενους «unicorns». Τους «μονόκερους», εκείνους τους μοναδικούς παίκτες, κατά κανόνα ψηλούς, που έκαναν πολλά πράγματα στο παρκέ. Η Λίγκα έπαθε για χρόνια «ψύχωση» με τον «νέο Νοβίτσκι». Κι αν απογοητεύτηκε με τον Κρίσταπς Πορζίνγκις, βρήκε λύση με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον Νίκολα Γιόκιτς.
To «θαύμα της φύσης» και… ρούκι στα 31 του!
Μονάχα που λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90, η Λίγκα είχε στα γήπεδά της έναν «unicorn»… δίχως να τον ξέρει, ο οποίος ερχόταν από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ήταν ένας τύπος με μπόι 221 εκατοστά που σούταρε από μακριά και πάσαρε καλύτερα από γκαρντ. Τον αποκαλούσαν «θαύμα της φύσης» και… «τέρας της Βαλτικής». Στις Η.Π.Α. τον γνώριζαν, αλλά τον έμαθαν για τα καλά όταν έγινε ρούκι στα 31 του.
Ο Άρβιντας Σαμπόνις δεν κατάφερνε για χρόνια να κάμψει τις αντιστάσεις των σοβιετικών κυβερνήσεων και να παίξει στο ΝΒΑ, παρότι ήταν επιλογή από το 1986, στο Νο24 του ντραφτ. Αρχικά τον επέλεξαν οι Χοκς το 1985, όμως η επιλογή ανακλήθηκε καθώς δεν είχε κλείσει τα 21 χρόνια του. Μετά την καριέρα του στη Ζαλγκίρις, όμως, βρήκε ένα νέο σπίτι στην Ισπανία και μετά τη Φόρουμ Βαγιαδολίδ οδήγησε τη Ρεάλ Μαδρίτης στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1995.
Τότε ήταν που, αν και στα 31 του, είχε φτάσει η ώρα να παίξει εκεί που όριζε το μπασκετικό πεπρωμένο του. Αγωνίστηκε στους Μπλέιζερς ως το 2001, μία χρονιά νωρίτερα έφτασε… ένα δωδεκάλεπτο από τους Τελικούς (ήττα με 4-3 από τους Λέικερς στους δυτικούς τελικούς) και από την πρώτη χρονιά του έκανε τους Αμερικανούς να τρίβουν τα μάτια τους.