Τέσσερα χρόνια τιμής και δόξας. Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς θα είναι πάντα ο “γίγαντας” του πρώτου παραμυθιού για τους φίλους του Παναθηναϊκού και οι τάπες του σε Τρεβίζο και Παρίσι θα αποτελούν εσαεί στιγμές ανατριχίλας!
Στόγιαν Βράνκοβιτς, ένα όνομα μία ιστορία και μία εικόνα ανεξίτηλη στο χρόνο που γαλούχησε “πράσινες” (επί) γενεές γενεών.
Κάθε που το ημερολόγιο γράφει 22 του Γενάρη, κι άλλο ένα κεράκι προστίθεται στην τούρτα του Κροάτη σέντερ. Όσα δώρα κι αν λάβει όμως, τίποτα δεν θα μπορέσει να ισοσταθμιστεί με όσα σηματοδότησε για τους απανταχού φίλους του Παναθηναϊκού το τεντωμένο του αριστερό χέρι την 11η του Απρίλη του 1996.
Όνομα βαρύ και μπόι αξιοπρόσεκτο. Όταν βλέπεις τον κόσμο από τα 2 μέτρα και 17 εκατοστά, δεν δύναται να περάσεις και απαρατήρητος δα. Γεννημένος χειμώνα του 1964 στην κροατική ενδοχώρα και μεγαλωμένος αγωνιστικά σε δαλματική όχθη που η ρωμαϊκή επιρροή δεν λέει να ξεθωριάσει.
Από το Ζάνταρ (1989-82), ο πανύψηλος Βράνκοβιτς συστήθηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό το 1989 για χατίρι του κραταιού ακόμα Άρη. Με το νταμπλ στο… τσεπάκι και τη συμμετοχή στο Final Four της Σαραγόσας, μετανάστευσε για εκεί που πηγαίνουν/κάνουν έστω ένα πέρασμα (σχεδόν) όλοι του βεληνεκούς του.
Μια διετία στη Βοστώνη (1990-92) με 50 παιχνίδια στρογγυλά στο βιογραφικό του και ξανά πίσω στην Ευρώπη για τα πράσινα του Παναθηναϊκού.
“Είναι τώρα που μετράμε κάπου δυο δεκαετίες και κανένας πια δε θέλει να το σκάσει από κει, φτάνει δίπλα να είσαι εσύ.
Σε μιαν ανάσα τόσα χρόνια τα χωράω…”
Τα λόγια που ερμήνευσε με πάθος ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας νοηματοδοτούν την περίσταση. Κάπου τρεις δεκαετίες είναι το ορθό αλλά κάποιες φορές ο ρεαλισμός οφείλει να σωπαίνει. Άλλωστε, πόσο βαθιά πραγματικό ήταν το ταξίδι μέχρι να ραφτεί το πρώτο το αστέρι; Πόσες φορές ενώ θεωρούσαν οι φίλοι των “πρασίνων” ότι ούτε η έβδομη ελληνική φορά μετά το 1966 θα ήταν η φαρμακερή, μία… ανώτερη δύναμη έδινε στην οφθαλμαπάτη σάρκα και οστά;
Δεν ήταν ανώτερη δύναμη, ούτε το σύμπαν συνωμότησε. Ένας Δαλματός “γίγαντας” ήταν και ένας πολύ πιο χιλιοειπωμένος από τα όρια του αστικού, μύθος για διαιτητικό λάθος από αυτά που ακόμα και αν συνέβη (κάθε πλευρά έχει και τη δική της εκδοχή), πλάθουν ρομαντικές ιστορίες. Αλλά είπαμε, ο ρεαλισμός κάνει στη… μπάντα. Άλλωστε, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει και δεν έχει την παραμικρή σημασία αν η μπάλα βρήκε πρώτα στο ταμπλό φεύγοντας από τα χέρια του Μοντέρο.
“Θυμάμαι τη φάση και τη μπάλα να χάνεται. Το είχα κάνει πολλές φόρες στην προπόνηση. Η μπάλα δεν ακούμπησε ποτέ το ταμπλό. Ο Μοντέρο δεν με είδε. Αν βάλεις την φάση σε αργή κίνηση θα δεις ότι είναι εκατό τοις εκατό καθαρή. Ξέρετε όταν παίζεις για 35 λεπτά πολύ καλά και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι μπορεί να χάσεις τον αγώνα δίνεις τα πάντα για να κερδίσεις”,είχε πει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής πριν από λίγα χρόνια.
“Φυσικά, μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει, αν οι διαιτητές δεν είχαν κάνει λάθος, αλλά οφείλουμε να ζούμε με τα λάθη τους. Και οι προπονητές και οι παίκτες κάνουν και αυτοί λάθη”, ο αντίλογος του Ρενέσες.
Σημείο αναφοράς στη ρακέτα του “τριφυλλιού”, φόβος και τρόμος, “σκιάχτρο”. Έβαζε και κατέβαζε και έκοβε λες και έπαιζε στο εφηβικό και η γενναιόδωρη φύση του πρόσφερε πρώιμη ανάπτυξη από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του.
Λίαν προσφάτως ο Μουστάφα Φαλ και ο Λόντον Περάντες του Κολοσσού, ανάγκασαν με τα πεπραγμένα τους να “ξεσκονιστούν” διαδικτυακά αρχεία και ξάφνου ξεπρόβαλε ο “Στόικο” σε 3D διάσταση. Tiple double ιστορία χωρίς τον Στόγιαν Βράνκοβιτς γίνεται; Δεν γίνεται!
Μικρή σημασία όμως έχουν αυτά μπρος στη ΣΤΙΓΜΗ. Ή ακριβέστερα, μπρος στις στιγμές.
Για να κλείσει εισιτήριο για την “Πόλη του Φωτός” ο Παναθηναϊκός της περιόδου 1995-96 και το 9ο Final Four της ιστορίας, έπρεπε να περάσει από το Τρεβίζο. Κανένας συσχετισμός φυσικά σε μονάδα ισχύος με την τωρινή Μπενετόν που “χαροπαλεύει” στην Lega Basket. Άλλα τα μεγέθη.
Τρίτος προημιτελικός και η τελευταία κουβέντα άνηκε στους Ιταλούς. Ο χρόνος πίεζε (5,8”) και ο φωτεινός πίνακας έγραφε 64-65. Είχαν όμως την τελευταία επίθεση. Το εισιτήριο για τη… Γη της Επαγγελίας, το “Παλέ ντε Μπερσί” περνούσε από τα δικά τους χέρια και πιο συγκεκριμένα από εκείνα του Ζέλικο Ρέμπρατσα.
Το σουτάκι του ήταν καταδικασμένο καθώς αντάμα του στήθηκε ένα τείχος. Το Νο11 αλλοίωσε, έστειλε τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι και μία – ως μετά Χριστόν προφήτες πλέον – προειδοποιητική βολή.
Στο κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού
Μεγάλη βδομάδα και τα… όργια του Ντομινίκ Ουίλκινς (34 πόντους) έκαναν φύλλο και φτερό την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον ημιτελικό (81-71). Ένα ακόμα εμπόδιο, ένα τελευταίος φράχτης. Το τρόπαιο γυάλιζε και ο τελικός ήταν σκέτο δράμα κόντρα στη Μπαρτσελόνα που πέταξε εκτός τη Ρέαλ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Fast forward καθώς όσα προηγήθηκαν, λίγοι τα θυμούνται. Η κλεψύδρα αδειάζει, ο Παναθηναϊκός είναι μπροστά με 67-66. Στην προσπάθεια να ροκανιστούν τα δευτερόλεπτα που απέμεναν, ο Γιαννάκης μπουρδουκλώνεται και γλιστρά. Οι Καταλανοί σαν… λυσσαλέα σκυλιά εφορμούν τρεις προς ένας προς το αντίπαλο καλάθι.
Ο Κόρφας κάνει την υπερπροσπάθεια όμως από την καραμπόλα, η μπάλα καταλήγει στον Μοντέρο. Ο χρόνος κυλά αντίστροφα και τα μοιρολόγια ήδη παίρνουν θέση στο τραπέζι. Μοιάζει με κατάσταση μη αναστρέψιμη.
Από το πουθενά όμως ξεπροβάλλει μια φιγούρα κυριαρχική. Πηδάει πάνω από πεσμένα κορμιά, τρέχει σαν άλλος Καρλ Λούις. Βλέπει μονάχα στο τέλος της διαδρομής και το κάνει με… ολύμπια στοχοπροσήλωση και ψυχραιμία παρά τους παλμούς και το ύψος του.
Ένα τελευταίο, ευθυγραμμισμένο άλμα. Αυτό χρειάζεται. Ο Βράνκοβιτς οριζοντιώνεται φτάνει στον “ουρανό” του Παρισιού, υψώνει τη δική του… ασπίδα του Θριάμβου. Τα κατάφερε, πρόλαβε, έφτασε. Αυτό ήταν.
“Έχουν περάσει χρόνια. Αλλά σκέφτομαι κάθε μέρα την τάπα στο Παρίσι”, έχει παραδεχθεί.
Ο Παναθηναϊκός πρωταθλητής Ευρώπης και ο συγκινητικός Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο “από μηχανής θεός” που έπαιξε 34 λεπτά με υψηλό πυρετό, παντοτινός και αιώνιος Man of the Match. Το σπριντ, η υπερέκταση ενός γιγάντιου σώματος, η τάπα θα μνημονεύονται για πάντα. Η στιγμή αυτή τον τοποθέτησε μια και καλή στο πάνθεον της “πράσινης” ιστορίας και δεν το κουνάει… ρούπι από εκεί.
Κατέκτησε πολλά σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο στην εικοσάχρονη καριέρα του. Με την τελευταία μάλιστα ομάδα του πριν κρεμάσει τα πελώρια παπούτσια του (ΦΑΠ Μπολόνια), πρόλαβε και την νυν Ευρωλίγκα. Δέκα παιχνίδια κανονικής περιόδου και playoffs (κόντρα στη συμπολίτισσά Κίντερ) περίσσευαν για τον “Στόικο” ώστε για να καταγράψει ένα ρεκόρ που έχει πιάσει… αράχνες καθώς παραμένει ακατάρριπτο μέχρι σήμερα: 10 κοψίματα!
Μάλιστα, σε εκείνη την οριακή νίκη επί της Τσιμπόνα (74-75) στην πρωτεύουσα της πατρίδας του, το Ζάγκρεμπ (8/2/01) είχε μείνει μόλις έναν πόντο μακριά από το triple-double (9 πόντοι και 15 ριμπάουντ).
Το ΟΑΚΑ πριν από ένα χρόνο… σείστηκε με την παρουσία του πρώην προέδρου της Κροατικής Ομοσπονδίας. Για τον δικό τους Στόικο, τον γίγαντα του πρώτου παραμυθιού που διάβασαν ποτέ. Για την πρώτη αγάπη και παντοτινή.
