Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Το «σκηνικό» στο Φάληρο ήταν ήδη «παγωμένο», από την ήττα του ΠΑΟΚ στον ημιτελικό του Final Four του 1993 από τη Μπενετόν Τρεβίζο. Δύο μέρες μετά, όμως, οι τοίχοι του ΣΕΦ θαρρεί κανείς ότι αντηχούν ακόμη κατηγορίες… φόνου.
Οι ουδέτεροι περίμεναν τον τελικό των Ιταλών με τη Λιμόζ, που είχε απρόσμενα θριαμβεύσει επί της Ρεάλ του Σαμπόνις, ως μία νίκη της χάρης, του ταλέντου, επί της σκληράδας. Δεν είναι λίγοι που, κατά το κοινώς λεγόμενο, επέμεναν ότι πλην των Μάικλ Γιανγκ και Γιούρι Ζντοβτς, η γαλλική ομάδα του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ήταν γεμάτοι από… «ξυλοκόπους».
Οι «Λιμουζό» του «Μπόζα» ολοκλήρωσαν την έκπληξη και στον τελικό επικράτησαν της Μπενετόν του Τόνι Κούκοτς με 59-55. Όχι, οι δύο φιναλίστ δεν έπαιξαν ένα μόνο ημίχρονο…
Η… καταγγελία του Σκάνσι
Τη στιγμή που ο Μάλκοβιτς άδειαζε μπουκάλια σαμπάνιας πάνω στα κεφάλια των παικτών του, ο ομόλογός του δεν… έξυνε και πολύ το κεφάλι του για να διαπιστώσει πώς έχασε. Ο μακαρίτης, πια, Πέταρ Σκάνσι είχε έτοιμη την ετυμηγορία του. Ή, μάλλον, την κατηγορία του:
«Απόψε πέθανε το μπάσκετ. Αν αυτό είναι το μπάσκετ του μέλλοντος, τότε καλύτερα θα είναι να πάω μία και καλή να ασχοληθώ με την πιτσαρία μου!», ήταν το σχόλιο του κόουτς των Ιταλών, ο οποίος κατηγόρησε τον «Μπόζα» ότι «δολοφονεί» το μπάσκετ.
ΦΑΛΗΡΟ 15/4/1993: Ο θάνατος του μπάσκετ
Τα επόμενα χρόνια, αν και οι επίδοξοι διάδοχοί του στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν ακολούθησαν ακριβώς την αντι-μπασκετική συνταγή του, μάλλον έγιναν… «συνένοχοι» εκείνου του «φόνου» τον οποίο ακόμη δεν έχουν ξεπεράσει στο Τρεβίζο. Οι μετέπειτα (ημι)φιναλίστ μπολιάστηκαν με το άγχος και την πίεση και συχνά, ακόμη και στα μεγάλα ματς, το ταλέντο πήγαινε περίπατο.
Κι αν το βρίσκετε ελαφρώς (ή… βαρέως) υπερβολικό, αυτά που έγραψε η ιστορία μάλλον το δικαιολογούν.