Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Όταν ο 18χρονος Αντρέ Χάτσον έλαβε την υποτροφία από το φημισμένο Μίσιγκαν Στέιτ και πήρε το αεροπλάνο από το Οχάιο, το πρώτο πράγμα που τον εντυπωσίασε ήταν το άγαλμα του Μάτζικ Τζόνσον έξω από το νέο σχολείο του.
Εκείνη τη στιγμή δεν είχε καταλάβει ότι η γνωριμία με τον ίδιο τον θρύλο και των Spartans του κολεγίου και των Λέικερς θα ήταν ακόμη πιο επιβλητική! Και δεν θα ήταν η μόνη συνάντηση με έναν «γίγαντα» των σπορ…
Ο Χάτσον απέκτησε στο NCAA πτυχίο Οικονομικών Επιστημών, αλλά και τη νοοτροπία του νικητή, με τις τρεις παρουσίες σε Final Four και, κυρίως, με την κατάκτηση του τίτλου το 2000! Ο Αμερικανός, παλαίμαχος φόργουορντ, τη «μετέφερε» σε όλες τις «underdog» ομάδες που αγωνίστηκε στην Ελλάδα. Το επιβεβαίωσε η πορεία πρωταθλητισμού με όλες.
Winning mentality στην Ελλάδα!
Μετά τη ρούκι ευρωπαϊκή εμπειρία του στην ιταλική Νάπολι, αγωνίστηκε στο Περιστέρι και το 2003 αποκλείστηκε στον τρίτο αγώνα της ημιτελικής σειράς-«θρίλερ» από τον Παναθηναϊκό. Το 2003-04, με το Μαρούσι του Παναγιώτη Γιαννάκη, έφτασε ως τους τελικούς της Α1, χάνοντας πάλι από το «τριφύλλι».
Το 2004-05 έφτασε ως τον τελικό του τότε ULEB Cup (νυν EuroCup) με τον Μακεδονικό, χάνοντας από τη Λιέτουβος Ρίτας. Ενώ έπειτα από πέρασμα από την Ουράλ Γκρέιτ, επέστρεψε στα μέρη μας και το 2006-07 κατέκτησε την 3η θέση με τον Πανιώνιο!
Όταν άφησε την Ελλάδα, έπαιξε στην Ευρωλίγκα (μ.ό. 12π., 5,3ριμπ. σε 27,3΄) με τις Εφές Πίλσεν (2007-08) και Ρόμα (2008-10).
Ο Αντρέ Χάτσον πάντα, τούτες τις μέρες του φινάλε της March Madness του κολεγιακού πρωταθλήματος στις Η.Π.Α., νοσταλγεί τα σχολικά χρόνια του. Ο πρωταθλητής του 2000 φιλοξενήθηκε στο τελευταίο επεισόδιο του NBAHoops Podcast, μαζί με τους Ίαν Βουγιούκα, Ζήση Σαρικόπουλο, Κώστα Χαρίση – οι οποίοι έχουν παίξει στο NCAA – και αφηγήθηκε τις εμπειρίες του από τον θρίαμβο με τους Spartans.
Ο Χάτσον εξήγησε τι σημαίνει «Τρέλα του Μαρτίου» στην πατρίδα του, αλλά ανέφερε και τη συνταγή της επιτυχίας. Ανέλυσε τις διαφορές κολεγιακού και ευρωπαϊκού μπάσκετ και, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, θυμάται στιγμές «που είναι προνόμια της επιτυχίας και σε φέρνουν σε κύκλους ανθρώπων που δεν είχες φανταστεί». Καθώς αποκαλύπτει πως ο… Μοχάμεντ Αλί έγινε οπαδός της ομάδας τους, αλλά και τα καλοκαιρινά pick-up ματς με τον Μάτζικ Τζόνσον!
Οι… «Σπαρτιάτες» πρωταθλητές
– Είναι δύσκολο να φανταστείς ότι πέρασαν 24 χρόνια από την κατάκτηση του NCAA με το Μίσιγκαν Στέιτ;
«Είναι… Πολύ! Μου έλεγε κάποιος στο γυμναστήριο που έχω στο Μίσιγκαν ότι πέρασαν 24-25 χρόνια. Τον ρώτησα πώς το υπολόγισε τόσο εύκολα και μου απάντησε “κερδίσατε το 2000”». Σκέφτηκα ότι ο χρόνος περνά γρήγορα. Του χρόνου θα είναι η 25η επέτειος. Πέρασε καιρός αλλά οι αναμνήσεις είναι εδώ, σα να ήταν χθες».
– Ματίν Κλιβς, Μορίς Πίτερσον, Τσάρλι Μπελ, εσύ και ο Έι Τζέι Γκρέινζερ. Μία σπουδαία ομάδα με έναν ξεχωριστό κόουτς όπως ο Τομ Ίζο. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές από την αρχή;
«Τη σεζόν που κερδίσαμε ήταν πράγματι υψηλές. Το 1999 φτάσαμε κοντά, παίζοντας στο Final Four και είχαμε επιστρέψει όλοι. Αισθανόμασταν αυτοπεποίθηση. Τότε το παιχνίδι στο κολέγιο ήταν διαφορετικό. Πλέον τα παιδιά έχουν ελευθερία να αλλάζουν σχολεία ακόμη και κάθε χρονιά. Στην εποχή μας δεν συνέβαινε και το να διατηρήσεις τον κορμό ήταν σημαντικό. Είχαμε προσδοκίες από τους εαυτούς μας, είχαμε και τύχη και όλα έγιναν για να κερδίσουμε».
– Σκόραρες 10+ πόντους σε 14 από τα 16 ματς σε τελικό τουρνουά από δευτεροετής ως τεταρτοετής. Είχες νταμπλ νταμπλ στον ημιτελικό με το Σίρακιουζ. Πώς ένας 18χρονος ή 19χρονος χειρίζεται πίεση και προσδοκίες σε αυτό το τρελό πράγμα που ονομάζεται March Madness;
«Όταν παίζεις στο κολεγιακό επίπεδο, υπάρχει πολλή προετοιμασία σε ό,τι κάνεις, στη ρουτίνα σου. Το κοουτσάρισμα, η προπόνηση είναι έντονα, το πρόγραμμα με τα μαθήματα, τα γεύματα, το ίδιο. Ως αθλητής, προετοιμάζεις τον εαυτό σου για συγκεκριμένα πράγματα σε υψηλό επίπεδο. Στους αγώνες, με την προβολή των Μ.Μ.Ε., αυτά είναι αναμενόμενα. Δεν είναι κάτι συγκλονιστικό, αλλά στα 18 σου. ενθουσιάζεσαι με την προσοχή. Είσαι, όμως, προετοιμασμένος να είσαι έτοιμος για αυτές τις ευκαιρίες».
– Ποιο ήταν το ξεχωριστό εκείνης της ομάδας;
«Θα έλεγα η χημεία μας. Σε κάθε σπορ, για κάθε πρωταθλήτρια, η χημεία παίζει σημαντικό ρόλο. Προφανώς χρειάζονται ξεχωριστοί παίκτες, ώστε να βγουν μπροστά στις καθοριστικές στιγμές, όμως ομάδες στις οποίες ο ένας πιστεύει τον άλλον και βασίζεται σε αυτόν και υπάρχει και αμοιβαία συμπάθεια, έχουν αυτό το ξεχωριστό κομμάτι».