Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Όταν ο 18χρονος Αντρέ Χάτσον έλαβε την υποτροφία από το φημισμένο Μίσιγκαν Στέιτ και πήρε το αεροπλάνο από το Οχάιο, το πρώτο πράγμα που τον εντυπωσίασε ήταν το άγαλμα του Μάτζικ Τζόνσον έξω από το νέο σχολείο του.
Εκείνη τη στιγμή δεν είχε καταλάβει ότι η γνωριμία με τον ίδιο τον θρύλο και των Spartans του κολεγίου και των Λέικερς θα ήταν ακόμη πιο επιβλητική! Και δεν θα ήταν η μόνη συνάντηση με έναν «γίγαντα» των σπορ…
Ο Χάτσον απέκτησε στο NCAA πτυχίο Οικονομικών Επιστημών, αλλά και τη νοοτροπία του νικητή, με τις τρεις παρουσίες σε Final Four και, κυρίως, με την κατάκτηση του τίτλου το 2000! Ο Αμερικανός, παλαίμαχος φόργουορντ, τη «μετέφερε» σε όλες τις «underdog» ομάδες που αγωνίστηκε στην Ελλάδα. Το επιβεβαίωσε η πορεία πρωταθλητισμού με όλες.
Winning mentality στην Ελλάδα!
Μετά τη ρούκι ευρωπαϊκή εμπειρία του στην ιταλική Νάπολι, αγωνίστηκε στο Περιστέρι και το 2003 αποκλείστηκε στον τρίτο αγώνα της ημιτελικής σειράς-«θρίλερ» από τον Παναθηναϊκό. Το 2003-04, με το Μαρούσι του Παναγιώτη Γιαννάκη, έφτασε ως τους τελικούς της Α1, χάνοντας πάλι από το «τριφύλλι».
Το 2004-05 έφτασε ως τον τελικό του τότε ULEB Cup (νυν EuroCup) με τον Μακεδονικό, χάνοντας από τη Λιέτουβος Ρίτας. Ενώ έπειτα από πέρασμα από την Ουράλ Γκρέιτ, επέστρεψε στα μέρη μας και το 2006-07 κατέκτησε την 3η θέση με τον Πανιώνιο!
Όταν άφησε την Ελλάδα, έπαιξε στην Ευρωλίγκα (μ.ό. 12π., 5,3ριμπ. σε 27,3΄) με τις Εφές Πίλσεν (2007-08) και Ρόμα (2008-10).
Ο Αντρέ Χάτσον πάντα, τούτες τις μέρες του φινάλε της March Madness του κολεγιακού πρωταθλήματος στις Η.Π.Α., νοσταλγεί τα σχολικά χρόνια του. Ο πρωταθλητής του 2000 φιλοξενήθηκε στο τελευταίο επεισόδιο του NBAHoops Podcast, μαζί με τους Ίαν Βουγιούκα, Ζήση Σαρικόπουλο, Κώστα Χαρίση – οι οποίοι έχουν παίξει στο NCAA – και αφηγήθηκε τις εμπειρίες του από τον θρίαμβο με τους Spartans.
Ο Χάτσον εξήγησε τι σημαίνει «Τρέλα του Μαρτίου» στην πατρίδα του, αλλά ανέφερε και τη συνταγή της επιτυχίας. Ανέλυσε τις διαφορές κολεγιακού και ευρωπαϊκού μπάσκετ και, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, θυμάται στιγμές «που είναι προνόμια της επιτυχίας και σε φέρνουν σε κύκλους ανθρώπων που δεν είχες φανταστεί». Καθώς αποκαλύπτει πως ο… Μοχάμεντ Αλί έγινε οπαδός της ομάδας τους, αλλά και τα καλοκαιρινά pick-up ματς με τον Μάτζικ Τζόνσον!
Οι… «Σπαρτιάτες» πρωταθλητές
– Είναι δύσκολο να φανταστείς ότι πέρασαν 24 χρόνια από την κατάκτηση του NCAA με το Μίσιγκαν Στέιτ;
«Είναι… Πολύ! Μου έλεγε κάποιος στο γυμναστήριο που έχω στο Μίσιγκαν ότι πέρασαν 24-25 χρόνια. Τον ρώτησα πώς το υπολόγισε τόσο εύκολα και μου απάντησε “κερδίσατε το 2000”». Σκέφτηκα ότι ο χρόνος περνά γρήγορα. Του χρόνου θα είναι η 25η επέτειος. Πέρασε καιρός αλλά οι αναμνήσεις είναι εδώ, σα να ήταν χθες».
– Ματίν Κλιβς, Μορίς Πίτερσον, Τσάρλι Μπελ, εσύ και ο Έι Τζέι Γκρέινζερ. Μία σπουδαία ομάδα με έναν ξεχωριστό κόουτς όπως ο Τομ Ίζο. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές από την αρχή;
«Τη σεζόν που κερδίσαμε ήταν πράγματι υψηλές. Το 1999 φτάσαμε κοντά, παίζοντας στο Final Four και είχαμε επιστρέψει όλοι. Αισθανόμασταν αυτοπεποίθηση. Τότε το παιχνίδι στο κολέγιο ήταν διαφορετικό. Πλέον τα παιδιά έχουν ελευθερία να αλλάζουν σχολεία ακόμη και κάθε χρονιά. Στην εποχή μας δεν συνέβαινε και το να διατηρήσεις τον κορμό ήταν σημαντικό. Είχαμε προσδοκίες από τους εαυτούς μας, είχαμε και τύχη και όλα έγιναν για να κερδίσουμε».
– Σκόραρες 10+ πόντους σε 14 από τα 16 ματς σε τελικό τουρνουά από δευτεροετής ως τεταρτοετής. Είχες νταμπλ νταμπλ στον ημιτελικό με το Σίρακιουζ. Πώς ένας 18χρονος ή 19χρονος χειρίζεται πίεση και προσδοκίες σε αυτό το τρελό πράγμα που ονομάζεται March Madness;
«Όταν παίζεις στο κολεγιακό επίπεδο, υπάρχει πολλή προετοιμασία σε ό,τι κάνεις, στη ρουτίνα σου. Το κοουτσάρισμα, η προπόνηση είναι έντονα, το πρόγραμμα με τα μαθήματα, τα γεύματα, το ίδιο. Ως αθλητής, προετοιμάζεις τον εαυτό σου για συγκεκριμένα πράγματα σε υψηλό επίπεδο. Στους αγώνες, με την προβολή των Μ.Μ.Ε., αυτά είναι αναμενόμενα. Δεν είναι κάτι συγκλονιστικό, αλλά στα 18 σου. ενθουσιάζεσαι με την προσοχή. Είσαι, όμως, προετοιμασμένος να είσαι έτοιμος για αυτές τις ευκαιρίες».
– Ποιο ήταν το ξεχωριστό εκείνης της ομάδας;
«Θα έλεγα η χημεία μας. Σε κάθε σπορ, για κάθε πρωταθλήτρια, η χημεία παίζει σημαντικό ρόλο. Προφανώς χρειάζονται ξεχωριστοί παίκτες, ώστε να βγουν μπροστά στις καθοριστικές στιγμές, όμως ομάδες στις οποίες ο ένας πιστεύει τον άλλον και βασίζεται σε αυτόν και υπάρχει και αμοιβαία συμπάθεια, έχουν αυτό το ξεχωριστό κομμάτι».
Ο… θαυμαστής Μοχάμεντ Αλί και ο ανταγωνιστικός Μάτζικ!
– Έχεις κάποια αγαπημένη ή αξέχαστη στιγμή από εκείνες τις μέρες;
«Ήταν η σεζόν που κερδίσαμε τον τίτλο και ο Μοχάμεντ Αλί είχε γίνει οπαδός μας. Έγινε τυχαία, αλλά ήταν κουλ! Έμενε σε ένα μέρος στο Μίσιγκαν… Νομίζω είχε σπίτι σε αρκετές περιοχές στη χώρα. Ήρθε σε ένα εντός έδρας παιχνίδι, μας μίλησε στα αποδυτήρια. Μετά το τέλος της σεζόν μάς προσκάλεσε στο σπίτι του, μπήκαμε στο ρινγκ μαζί του. Ήταν κάτι έξω από το μπάσκετ και ένα προνόμιο της επιτυχίας. Μπορείς να βρεθείς σε κύκλους ανθρώπων που δεν είχες σκεφτεί ποτέ!».
– Φέρατε τον δεύτερο τίτλο στο πανεπιστήμιο, μετά τον θρίαμβο του Μάτζικ Τζόνσον το 1979 επί του Λάρι Μπερντ. Ξέρουμε ότι ο Μάτζικ είναι εξωστρεφής. Είχε κάποιο ρόλο στην επιτυχία σας; Επισκεπτόταν την ομάδα;
«Είναι αστείο… Ο Μάτζικ ερχόταν στο σχολείο κάθε καλοκαίρι και έπαιζε μαζί μας! Είχε ακόμη τη νοοτροπία νικητή, ήταν ανταγωνιστικός, δεν πρέπει να έχασε κανέναν αγώνα και είχε ταλέντο και στο να ζητήσει ένα φάουλ. Είχε έρθει 2-3 φορές το καλοκαίρι και έπαιξε μαζί μας, παρακολουθούσε αγώνες και ήταν επιδραστικός ακόμη και με την παρουσία του. Ήσουν στο σχολείο και ξαφνικά ο Μάτζικ Τζόνσον ήταν μπροστά σου, να παίζει μαζί μου ή να μου δίνει το χέρι του και να μου κάνει ερωτήσεις! Είχε μεγάλη επιρροή και σε μένα και την ομάδα».
– Πιστεύεις ότι οι διαφορές κολεγιακού και ευρωπαϊκού μπάσκετ, αν υπάρχουν ή υπήρχαν, είναι οι ίδιες δύο ντουζίνες χρόνια αργότερα;
«Υπάρχουν ακόμη ομοιότητες, όπως το πάθος για το μπάσκετ. Η εξέδρα και στις δύο περιπτώσεις είναι έντονη, με διαφορετικό τρόπο και το βλέπεις και στις κοινότητες και τις γειτονιές. Το παιχνίδι έχει ομοιότητες στη σκληράδα και στον τρόπο παιχνιδιού. Δεν είναι τόσο ελεύθερο όσο στο ΝΒΑ. NCAA και Ευρώπη έχουν ομοιότητες, αλλά παραμένουν διαφορετικά είδη παιχνιδιού».
– Υπάρχει παρανόηση στον τρόπο που οι Αμερικανοί βλέπουν ή αντιλαμβάνονται το ευρωπαϊκό μπάσκετ;
«Υπάρχει, όπως υπάρχουν παρανοήσεις σε όλο τον κόσμο, ανάλογα με τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Σίγουρα, όμως, το είδα και όταν ήμουν εκεί και το βλέπω και τώρα, υπάρχει σεβασμός για το άθλημα, παγκοσμίως. Όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε όλο τον κόσμο. Είναι κάτι αληθινό, το μπάσκετ παίζεται σε όλο τον κόσμο, σε υψηλό επίπεδο και είναι ξεκάθαρο και στο ΝΒΑ. Οι Αμερικανοί το βλέπουν, σέβονται τον διαφορετικό τρόπο από όλο τον κόσμο και είναι ωραίο να το βλέπεις. Είναι σπουδαίο σπορ, φέρνει πολλούς ανθρώπους κοντά και είμαι χαρούμενος που είμαι μέρος του».
– Προφανώς είσαι αντίθετο παράδειγμα, αλλά ποια η γνώμη σου για τον κανόνα «one-and-done» στο κολέγιο ή την επιθυμία των νέων να μην παίζουν στο κολέγιο;
«Δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Όταν έπαιξα στην Ευρώπη τα παιδιά έπαιζαν επαγγελματικά σε νεαρή ηλικία. Δεν έχουν την πλατφόρμα του NCAA. Πλέον όλοι έχουν ευκαιρία να γίνουν επαγγελματίες πολύ μικροί και, για να είμαι ειλικρινής, συμβαίνει σε πολλά σπορ πέρα από το μπάσκετ, όπως το τένις και σε άλλα αθλήματα. Δεν είναι κάτι κακό, αλλά και στο ΝΒΑ και στην Ευρώπη βλέπουν την προοπτική. Οι GM και οι σκάουτερ έχουν φόρμουλες να δουν 3-4 χρόνια μπροστά, όμως πολλά παιδιά βιάζονται και δεν είναι έτοιμα για το επόμενο βήμα».
– Ο χρόνος περνά γρήγορα. Θυμάμαι εδώ στην Αθήνα την εποχή που μου έλεγες ότι γεννήθηκε ο γιος σου και τώρα ο Κάμερον παίζει μπάσκετ στο γυμνάσιο Ιστ Λάνσινγκ. Η επιτυχία του πατέρα του είναι βάρος ή έμπνευση και παράδειγμα;
«Ξέρεις, τον ρωτούν πολλοί τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι ενδιαφέρον γιατί έπαιξα κολεγιακό μπάσκετ στο Μίσιγκαν, οι επιχειρήσεις μου είναι εδώ, κόσμος με γνωρίζει και ξέρει ότι είναι γιος μου. Από αυτή την άποψη, λαμβάνει περισσότερη προσοχή. Το χειρίζεται πολύ καλά, είναι έξυπνος και ισορροπημένος και το χρησιμοποιεί ως πλεονέκτημα, δεν κάνει κατάχρηση και δουλεύει σκληρά για να έχει την επιτυχία που έχει ως τώρα. Έχει φιλοδοξίες για να γίνει καλός παίκτης, του δίνω τα εύσημα για αυτό, γιατί για πολλούς είναι ο γιος ενός τοπικού ήρωα».
– Υπάρχει περίπτωση να λάβει συμβουλή από τον μπαμπά να παίξει στην Ελλάδα;
«Ναι! Του μιλώ πολύ για την Ελλάδα. Λόγω των επιχειρήσεών μου και της ζωής μου μετά το μπάσκετ, είχαμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε σε πολλά μέρη, αλλά δεν έχουμε έρθει στην Ελλάδα. Θα ήταν κάτι που θα επιθυμούσε σίγουρα να δει και θα λάτρευε την ευκαιρία να παίξει στην Ελλάδα».
Διαβάστε ακόμη: