Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Η είδηση της ανανέωσης της συνεργασίας του Μάριους Γκριγκόνις με τον Παναθηναϊκό, η οποία “έσκασε” τη Δευτέρα 8/4 και επιβεβαιώθηκε διά στόματος του ίδιου του παίκτη μετά την άχαστη τρίποντη “ραψωδία” του κόντρα στον Κολοσσό, προέκυψε μάλλον φυσιολογικά βάσει των πεπραγμένων του τη φετινή σεζόν και των όσων προσφέρει στο “τριφύλλι”. Η παρουσία του ωστόσο στους “πράσινους” δεν είχε ευθύς εξ’ αρχής την ευημερία για φόντο, κάθε άλλο.
Από φευγάτος και σχεδόν μόνιμα παρκαρισμένος στον πάγκο ή και πίσω από αυτόν να κάνει ποδήλατο επί των ημερών του Ντέγιαν Ράντονιτς, ο Μάριους Γκριγκόνις άρχισε σταδιακά να βγάζει στο παρκέ την ποιότητά του. Με το “σπαθί” και τη δουλειά του, την πίστη στις δυνατότητές του αλλά και την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Εργκίν Αταμάν, ο Λιθουανός swingman μεταμορφώθηκε σε ένα πολύτιμο “εργαλείο” στα χέρια του Τούρκου τεχνικού.
Οι δρόμοι Γκριγκόνις και Παναθηναϊκού συμφώνησαν να έχουν πορεία κοινή – με κλειστό συμβόλαιο – για την επόμενη τριετία με τον Λιθουανό να καρπώνεται 3.5 εκατομμύρια συνολικά.
Άλλοτε παίρνει τη μορφή του… Άγιου Γκριγκόνις όπως στη Ρόδο ή κόντρα στην Εφές στο ΟΑΚΑ (20η αγωνιστική Ευρωλίγκας) που δεν σταμάτησε να “πυροβολεί” και άλλοτε θυσιάζεται για το καλό του συνόλου. Μέχρι όμως να γυρίσει πριν από λίγες ώρες και να πει “Είμαι πολύ χαρούμενος που η οικογένειά μου κι εγώ θα παραμείνουμε στην Ελλάδα” μεσολάβησαν πολλά, πάρα πολλά. Έπρεπε να πείσει αρκετό και μάλιστα απαιτητικό κοινό για τη δεδομένη αν μη τη άλλο, αξία του.
Το Eurohoops πιάνεται με το αφήγημα του “Super Marius” του Παναθηναϊκού, ο οποίος συνόδευσε την πρόωρη ανανέωση της συνεργασία του με το “τριφύλλι”, με μία σπουδαία ατομική στατιστική διάκριση καριέρας.
Η αμφισβήτηση
“Una faccia, una razza” ακούγεται συχνά πυκνά για τις ομοιότητες Ελλήνων-Ιταλών και κατ’ επέκταση ανθρώπων που μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Το “βελούδινο άγγιγμα” της Βαλτικής μπορεί να άργησε να αποκτήσει κάποια σχέση με τα της Μεσογείου (πρώτη εμπειρία πριν από μία δεκαετία στην Ισπανία) και ειδικά στα μέρη μας, παρόλα αυτά η περίπτωση του περσινού Παναθηναϊκού και του περσινού Γκριγκόνις, βρίσκει πάτημα.
Η μια πλευρά “βούλιαζε” την άλλη ή αν προτιμάτε, βούλιαζαν μαζί. Ο “Γκριγκό” είναι παίκτης ομάδας, δεν χωρά αμφιβολία περί τούτου. Συνεπώς δεν ήταν δυνατό να λειτουργήσει ικανοποιητικά εκείνος ατομικά όταν όλος ο οργανισμός, “έμπαζε” νερά.
Μέσα σε όλα αυτά, προέκυψε και η έλλειψη εμπιστοσύνης του Ράντονιτς προς το πρόσωπό του και τα σύννεφα, πύκνωσαν. Μέχρι να έρθει Φλεβάρης μήνας και να παρθεί η απόφαση πως ο “κόμπος είχε φτάσει στο χτένι” ως προς το Μαυροβούνιο τεχνικό, ο Μάριους Γκριγκόνις που είχε έρθει στο “τριφύλλι” από την ΤΣΣΚΑ για να αποτελέσει τον ηγέτη της ομάδας, βολόδερνε.
Μετά βίας έφτανε τα 13 λεπτά (!) κατά μέσο όρο παρουσίας εντός των τεσσάρων γραμμών στην Ευρωλίγκα (φέτος παίζει 26’49”) ενώ όπως ήταν φυσικό επακόλουθο, τα νούμερά του είχαν και εκείνα φθίνουσα πορεία. Μετά την έλευση του Ντουέιν Μπέικον μάλιστα η κατάσταση γινόταν όλο και πιο ζόρικη για τον ίδιο που διαρκώς παραγκωνιζόταν.
Με την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από το Χρήστο Σερέλη, το πράγμα άλλαξε. Ο Γκριγκόνις βρήκε ενεργό ρόλο στο ροτέισον όμως η ψυχολογία του – που βρισκόταν στα τάρταρα για μήνες – δεν μπορούσε να φτιάξει με τη χρήση ενός κουμπιού. Άρχισε να δείχνει ψήγματα του παίκτη της Ζαλγκίρις όμως το αγωνιστικό του “μητρώο” ήταν βεβαρυμμένο και δεν γινόταν να γλιτώσει την κριτική και τους ψιθύρους απομάκρυνσης. O “αποδιοπομπαίος τράγος”, εξαιτίας και των υψηλών προσδοκιών, για όλες τις “πράσινες Πληγές του Φαραώ”. Και κάπου εκεί υψώθηκε ασπίδα.