Του Νίκου Μαστρογιαννόπουλου/ info@eurohoops.net
5 Μαΐου 2002. Ημέρα γιορτινή. Η μεγαλύτερη ημέρα της Ορθοδοξίας. Το Πάσχα που αδιαμφισβήτητα κανείς στις τάξεις του “τριφυλλιού” δεν πρόκειται να ξεχάσει.
Ανήμερα Κυριακή του Πάσχα είχαμε τελικό. Και τί τελικό! Ο Παναθηναϊκός είχε στείλει στο σπίτι της την Μακάμπι (83-75), με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα να είναι κλασσικά ο μπροστάρης του Παναθηναϊκού, πετυχαίνοντας 26 πόντους, έχοντας φυσικά και την πολύτιμη βοήθεια του Μίντλετον (σκόραρε άλλους 15 πόντους).
Τα πανηγύρια δεν ήρθαν μόνο επειδή οι παίκτες του “Ζοτς” κατάφεραν κι απέκλεισαν τους Ισραηλινούς -παίρνοντας εκδίκηση για την ήττα στον τελικό της Suproleague ένα χρόνο νωρίτερα- αλλά κι επειδή όντας αουτσάιντερ, κατάφεραν κι επέστρεψαν στην Ελλάδα με το βαρύτιμο τρόπαιο.
Μπορεί να έχουν περάσει 8.036 ημέρες, όμως το Eurohoops γύρισε το χρόνο πίσω και επικοινώνησε με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη για την ιδιαίτερη εκείνη συγκυρία-βραδιά που έφερε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης για τρίτη φορά στην ιστορία του.
“Αυτό που έχει μείνει έτσι κάπως διαφορετικά, ήταν ότι ήταν ένας τελικός μέσα στο Πάσχα. Υπήρχε γιορτινή ατμόσφαιρα τόσο εντός όσο κι εκτός γηπέδου. Εμείς δεν κάναμε κάτι διαφορετικό, πήγαμε με μεγάλη σιγουριά κι αυτοπεποίθηση, τα καταφέραμε και γυρίσαμε με την κούπα, παρόλο που φυσικά όλες οι προβλέψεις τότε ήταν εναντίον μας. Αυτοί εξάλλου ήταν το μεγάλο φαβορί.
Πήραμε πέντε τρόπαια (σ.σ. Ευρωλίγκας) με τον Παναθηναϊκό κι η καθεμία είχε την δική της αξία και φυσικά τις δικές της δυσκολίες. Απλά η διαφορά με την τρίτη κούπα στη Μπολόνια ήταν οι μέρες τέτοιες, καθώς ήταν Μεγάλη εβδομάδα, είχαμε πάει και σαν αουτσάιντερ, δεν πίστευε κανείς ότι μπορούμε να το σηκώσουμε κι ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι. Ήταν κάτι φοβερό, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι καταφέραμε κι γυρίσαμε πίσω με την κούπα. Ήταν μάγκικο! Ο καθένας έκανε ό, τι καλύτερο μπορούσε για την ομάδα του, τους συμπαίκτες του, τον κόσμο, όλους τους συντελεστές της προσπάθειας αυτής”.
Και μιας που ο Παναθηναϊκός θα παίξει σε Game 5 με τη Μακάμπι στα φετινά playoffs της Ευρωλίγκας, ο “Φράγκι” ήταν λιτός και περιεκτικός, με φόντο… το Final Four.
“Φυσικά και παρακολουθώ τον Παναθηναϊκό. Αυτή τη στιγμή δεν θα ήθελα να πω κάτι παραπάνω για τα playoffs. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε μόλις πάει η ομάδα στο Final Four”.
ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΗΣ 19ΧΡΟΝΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΙ ΣΤΟ “ΤΡΙΦΥΛΛΙ”
Έπαιξε στον Παναθηναϊκό: 1990-2009
Ως αρχηγός: 1996-2009
Τρόπαια (25): 5 Ευρωλίγκες (1996, 2000, 2002, 2007, 2009)
11 πρωταθλήματα (1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009)
8 Κύπελλα (1993, 1996, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009)
1 Διηπειρωτικό (1996)
ΟΙ ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΛΑΜΠΑΔΕΣ ΚΙ ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ
Το πρώτο πράγμα που κάνουμε (οι περισσότεροι) τέτοιες μέρες είναι να πηγαίνουμε στην εκκλησία για το μυστήριο των Παθών του Ιησού και την ημέρα φυσικά της Ανάστασής του. Η αποστολή του Παναθηναϊκού μπορεί να κέρδισε την Μακάμπι στον ημιτελικό του Final Four, όμως αδημονούσε για την Κυριακή. Ανυπομονούσε για την Ανάσταση, που ήρθε λίγες ώρες αργότερα.
Οι Ορθόδοξοι της αποστολής ήθελαν να εκπληρώσουν φυσικά το θρησκευτικό τους καθήκον πριν την μεγάλη μάχη του τελικού και προσπάθησαν να βρουν τον τρόπο για να το κάνουν.
Ως γνωστόν, στην καθολική Ιταλία τα πράγματα ήταν δύσκολα έτσι ώστε να βρεθεί ορθόδοξος ναός, όμως παίκτες και σταφ το πάλεψαν κι εν τέλει δικαιώθηκαν.
Με το ελληνικό προξενείο να βάζει το χεράκι του και να δίνει τη λύση, βρέθηκε ένας μικρός ορθόδοξος ναός σ’ ένα χωριό της Μπολόνια και όσοι ορθόδοξοι ήταν τότε στην ομάδα, έσπευσαν μετά τον ημιτελικό με τη Μακάμπι να δώσουν το “παρών” με τις λαμπάδες τους στην λειτουργία της Αναστάσεως, πριν το ρολόι δείξει 12. Φυσικά οι ευχές όλων ήταν μαζί τους.
Το “Χριστός Ανέστη” έφερε την “πράσινη” Ανάσταση λίγες ώρες μετά, αφού κανείς δεν περίμενε το θαύμα εκείνης της βραδιάς.