Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Βαφτίστηκε Ράντοσλαβ αλλά όλοι τον γνωρίζουν ως Ράσο. Το επίθετό του είναι Νεστέροβιτς αλλά στα μέρη μας έχει άλλο ένα που τον ακολουθεί, Μακρής.
Ο Σλοβένος 7-footer σβήνει 48 κεράκια στην τούρτα γενεθλίων έχοντας αφήσει πίσω του μια καριέρα λαμπρή, με δύο ελληνικούς σταθμούς (χωρίς να παίξει στον ένα), την “εγγύηση” ενός “Σοφού” του μπάσκετ για πάρτη του, ένα τέλος άδοξο και ένα παράπονο. Ο λόγος για τον Ράσο Νεστέροβιτς των 811 παιχνιδιών στο “θαυμαστό” κόσμο του NBA, κατακτητής της κορυφής της Ευρώπης και της κορυφαίος λίγκας του κόσμου. Ένας από τους 13 πλέον, μιας και την Κυριακή το βράδυ προστέθηκε σε αυτήν ο Κώστας Αντετοκούνμπο με το 7ο “αστέρι” του Παναθηναϊκού.
Το Eurohoops κάνει flashback για χάρη του Ράσο Νεστέροβιτς-Μακρή.
Το ελληνικό διαβατήριο
Η μορφή και το μπόι του επιβλητικά από έφηβος ακόμα, “μπουσούλισε” μπασκετικά στην KD Slovan, ομάδα της Λιουμπλιάνας, γενέτειράς του πριν πάρει μεταγραφή – άβγαλτος στο διεθνές στερέωμα – για την πρωταθλήτρια Ευρώπης Παρτιζάν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και των φοβερών και τρομερών “μωρών” του.
Ο πόλεμος της πρώην Γιουγκοσλαβίας τον ανάγκασε να ψάξει διέξοδο σε ξένο τόπο και ο προορισμός του ταξιδιού του είχε για προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Ο ελληνικός Βορράς και δη το πολυπολιτισμικό του κέντρο είχε “αγκαλιάσει” τότε τους ξενιτεμένους πρόσφυγες και ο ανήλικος ακόμα Νεστέροβιτς ήταν ένας από εκείνους. Μαζί με τους Πέτζα Στογιάκοβιτς και Μίλαν Ρέλιτς πήγαν “πακέτο” στον ΠΑΟΚ, με εισήγηση του Ντούσαν Ίβκοβιτς, προπονητή τότε του “Δικεφάλου”.
Οι τρεις παίκτες έκαναν κρυφά προπονήσεις στην αρχή μέχρι να τελειώσει η “χαρτούρα” για την ελληνοποίησή τους. Ελληνικά διαβατήρια βγήκαν, συνεπώς και ελληνικά επίθετα. Ο σπουδαίος Στογιάκοβιτς λεγόταν πλέον και “Κίνης”, ο Ρέλιτς “Ταπαντζάς” και ο Νεστέροβιτς “Μακρής”. Τα δελτία όμως κωλυσιεργούσαν, τα “αγκάθια” για τις άδειες δεν ξεπεράστηκαν ποτέ παρά μόνο του Πέτζα και έτσι ο νεαρός Νεστέροβιτς-Μακρής που ήθελε να παίξει, τα μάζεψε και γύρισε πίσω στη Λιουμπλιάνα.
Στην Ολίμπια έπαιξε για δυο σεζόν με την οποία έφτασε και το 1997 στο Final Four της Ρώμης (νικητής Ολυμπιακός) ενώ την αμέσως επόμενη σεζόν τα κατάφερε να ανέβει μέχρι την κορυφή, παίζοντας για την Κίντερ Μπολόνια. Στον τελικό με την ΑΕΚ μάλιστα αγωνίστηκε για 31 λεπτά σκοράροντας 6 πόντους και κατεβάζοντας 9 ριμπάουντ.
Στην Basket City έμεινε και τη σεζόν 1998-99, παρότι επιλέχθηκε στο draft (pick 17 του πρώτου γύρου από τους Τίμπεργουλβς) πραγματοποιώντας πολύ καλές εμφανίσεις, πριν αποχαιρετήσει την Ευρώπη για 11 χρόνια για λογαριασμό του NBA.
Η εισήγηση Ίβκοβιτς
Στην Μινεάπολις έμεινε για πέντε αγωνιστικές περιόδους, αποκλείστε σε όλες από τον πρώτο γύρο των playoffs όμως η τελευταία του σεζόν, που ήταν και η καλύτερή του (11,2π., 6,6 ριμπ.), μαζί με τα λόγια του Ίβκοβιτς, έπεισαν τον Πόποβιτς να τον πάρει στους Σπερς.
Όπως είχε αποκαλύψει ο αείμνηστος “Σοφός” σε μια συνέντευξή του, είχε προτρέψει τον Πόποβιτς το καλοκαίρι του 2003 να υπογράψει τον Σλοβένο “πύργο”. Οι δυο τους (Ίβκοβιτς-Νεστέροβιτς) γνωρίζονταν από τον ΠΑΟΚ όπου και συνεργάστηκαν έστω κι αν ο Ράσο δεν αγωνίστηκε ποτέ με τη φανέλα των “ασπρόμαυρων”. Αυτή των “σπιρουνιών” όμως τη φόρεσε και μαζί τους στέφθηκε και πρωταθλητής το 2005.
Οι δύο αυτές τεράστιες προσωπικότητες των πάγκων είχαν συναντηθεί στο πλαίσιο ενός σεμιναρίου στο Βελιγράδι και συζητούσαν για το “κατά πόσο θα μπορούσαν να αγωνιστούν μαζί ο Τζέισον Κιντ και ο Τόνι Πάρκερ”. Η μία κουβέντα έφερε την άλλη και τότε ο “Ντούντα” τον συμβούλευσε να πάρει τον Νεστέροβιτς. “Θυμήθηκα ότι ο Γκρεγκ είχε νοικιάσει ένα αυτοκίνητο και του είπα να πάμε μαζί στη Σλοβενία να βρούμε τον Ράσο, ο οποίος υπέγραψε αμέσως μετά στους Σπερς. Όταν μάλιστα του επισήμανα το κόστος της μετακίνησης, μου είπε ότι τα κάλυπτε όλα η ομάδα”, είχε θυμηθεί χρόνια αργότερα.
Μεταξύ άλλων του είχε επισημάνει: “Ο Ράσο είναι ένας παίκτης, τα στατιστικά του οποίου δεν θα δείξουν ποτέ, πόσο καλό κάνει για την ομάδα”. Ο Πόποβιτς πείστηκε και έβαλε και ο Νεστέροβιτς έβαλε και εκείνος το “λιθαράκι” του στο δαχτυλίδι του 2005 με τους 5.9 πόντους του, τα 6.6 ριμπάουντ του, τη μία ασίστ και το 1,7 μπλοκ κατά μέσο όρο στα 70 ματς που έπαιξε τη σεζόν εκείνη, όπου πατούσε παρκέ για 25.5 λεπτά. Δίδυμο ψηλών με τον Τιμ Ντάνκαν.
Στο Σαν Αντόνιο έμεινε συνολικά 3 σεζόν για να ακολουθήσουν οι Ράπτορς (2006-08, 2009-10) και οι Πέισερς.
Άδοξο ελληνικό τέλος και ο σεβασμός για τον Ίβκοβιτς
Ο Νεστέροβιτς ήρθε το καλοκαίρι του 2010 στον Πειραιά με τον ίδιο να δηλώνει πως: “Η παρουσία του Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο του Ολυμπιακού ήταν καταλυτική. Ήρθα διψασμένους για τίτλους στον Ολυμπιακό. Μετά από έντεκα χρόνια στο ΝΒΑ έχω την ανάγκη να κερδίσω τίτλους!”.
Εν τέλει το φινάλε στην λαμπρή καριέρα ενός παραδοσιακού “δεινόσαυρου” στα κιτάπια της Ευρώπης, μπήκε κάπως αδόκιμα. Πρόλαβε να παίξει 19 παιχνίδια στην Α1 κατηγορία στην Ελλάδα ενώ καταλυτική ήταν η συνεισφορά του στην Ευρωλίγκα για τον Ολυμπιακό όπου πρόλαβε να αγωνιστεί σε 20 παιχνίδια και μέτρησε 10.9 πόντους, 5.4 ριμπάουντ και 1 μπλοκ μέχρι να τραυματιστεί στο Κλειστό της Καλαμίτσας, σε ένα άνετο “διπλό” του Ολυμπιακού στην Καβάλα, μία εβδομάδα πριν το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.
Ο Νεστέροβιτς έβγαλε τον ώμο του, ο τραυματισμός του αποδείχθηκε πιο σοβαρός των πρώτων ενδείξεων και κάπου εκεί μπήκε μία τελειά στον επαγγελματικό του βίο αφού οι “ερυθρόλευκοι” έκαναν χρήση ενός όρου στο συμβόλαιο του Ράσο, του πρότειναν παραμονή αλλά με μειωμένες αποδοχές και εκείνος αποφάσισε να κρεμάσει τη φανέλα σε ηλικία 35 χρονών.
Μεγάλο του παράπονο το γεγονός πως δεν μπόρεσε να πανηγυρίσει – ως παίκτης γιατί ως παράγοντας λυτρώθηκε – κάποια διάκριση με την Εθνική ομάδα της Σλοβενίας, παρά μόνο σκόρπια ατομικά βραβεία (καλύτερος μπλοκέρ στο Ευρωμπάσκετ του 2007, FIBA Euro-Star το 1998). Για μία εννιαετία (2014-2023) αποτέλεσε πρόεδρος της Ομοσπονδίας.
Ο Ράσο Νεστέροβιτς-Μακρής έτρεφε απεριόριστο σεβασμό και αγάπη για τον “Ντούντα” και φρόντιζε να το λέει κάθε που τον ρωτούσαν επί τούτου. Όπως είχε κάνει και σε μία συνέντευξή του στον ελληνικό Τύπο.
“Τι να πεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο… Έχει προσφέρει τόσα πολλά, όχι μόνο στο σερβικό ή το ελληνικό μπάσκετ μόνο, αλλά σε όλο το ευρωπαϊκό. Στην εθνική, αλλά και σε τόσες ομάδες, με τις οποίες κατέκτησε τίτλους. Όλοι έχουν συνδέσει τον Ίβκοβιτς με τα παλιά αξέχαστα ματς της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας. Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, όλοι ζούσαμε για αυτά. Δεν μεγαλώσαμε με το ΝΒΑ, αλλά με αυτή την ενωμένη Εθνική”.