Tου Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Είναι κάποιες ημέρες, που θα είναι πάντα συνδεδεμένες με κάτι καλό, κάτι ευχάριστο.
Είναι και κάποιες άλλες, που ξημερώνουν και θέλουμε γρήγορα να φύγουν. Γιατί θυμίζουν κάτι κακό.
Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση και για την 7η Ιουνίου.
Μία τέτοια ημέρα πριν από 31 χρόνια αποχαιρετίσαμε τον Ντράζεν Πέτροβιτς.
Κανονικά, δεν χρειάζονται συστάσεις για έναν τέτοιον παίκτη, έναν τέτοιο θρύλο, έναν τέτοιον άνθρωπο. Τον έναν και μοναδικό ”Μότσαρτ” των γηπέδων.
Αλλά, οφείλουμε να θυμίζουμε, έστω και στη “μαύρη” αυτή επέτειο πως το 1993, χάσαμε ένα ταλέντο, που σπάνια είδαμε έκτοτε.
Ή σπάνια θα ξαναδούμε στο μέλλον.
Από την αρχή έδειξε ότι είναι ξεχωριστός
Ο Πέτροβιτς γεννήθηκε στις 22/10/64 και από μικρή ηλικία έδειξε πως είναι κάτι το ξεχωριστό. Στα 15 του, ήταν ήδη μέλος της ανδρικής ομάδας της Σιμπένκα την σεζόν 1979/80, η οποία αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της Γιουγκοσλαβίας.
Οδήγησε την ομάδα του σε δύο σερί τελικούς Κυπέλλου Κόρατς (1982-1983) και μετά ακολούθησε η αποχή από το άθλημα για έναν χρόνο, προκειμένου να υπηρετήσει στον στρατό της πατρίδας του.
Επέστρεψε το 1984, όταν και υπέγραψε στην Τσιμπόνα, μία κίνηση που έμελλε να αλλάξει για πάντα το μπασκετικό του status quo. Μπορεί να κατέκτησε μόνο ένα πρωτάθλημα (1985).
Όμως η επιτυχία ήταν μεγάλη, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψιν ότι η ομάδα, με τον Πέτροβιτς ηγέτη, κατέκτησε δύο συνεχόμενες χρονιές (1985 και 1986) την Ευρωλίγκα (τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών), για να ακολουθήσουν δύο Κύπελλα Σαπόρτα (1987, 1989), το δεύτερο με την Ρεάλ, μιας και αγωνίστηκε σε αυτή την σεζόν 1988/89.
Και επειδή ένας παίκτης είναι διαφορετικός, κυρίως και εκτός παρκέ, ο Πέτροβιτς έμελλε να αλλάξει ακόμα και κανονισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Μέχρι τότε, απαγορευόταν σε έναν αθλητή να φύγει εκτός χώρας μέχρι να συμπληρώσει τα 28 του χρόνια. Ο Πέτροβιτς, όμως, δεν ήταν σαν τους άλλους και στα 25 του έκανε το άλμα για το ΝΒΑ, με τους Μπλέιζερς να θέλουν όσο τίποτα τον Γιουγκοσλάβο.
Η περίεργη προσαρμογή στο ΝΒΑ και η περιβόητη συμφωνία με τον Παναθηναϊκό
Τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα για τον Πέτροβιτς στο ξεκίνημα. Ο ρόλος του δεν ήταν ποτέ αυτός που προσδοκούσε και του αναλογούσε και έπειτα από μία αναγνωριστική rookie χρονιά (1989/90) με 7,6 πόντους μέσο όρο σε μόλις 12′ συμμετοχής, ζήτησε ανταλλαγή. Και αυτό έγινε, με τους Νετς να είναι ο νέος προορισμός του και όπως φάνηκε, το πεπρωμένο του.
Βοήθησε την ομάδα να πάει δύο σερί playoffs (1992 – 1993), με τον ίδιο να έχει 20,6 πόντους μέσο όρο την σεζόν 1991/92 και 22,3 πόντους μέσο όρο την σεζόν 1992/93, καταφέρνοντας μάλιστα να συμπεριληφθεί το 1993 στην τρίτη καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ.
Οι διαμάχες με τους Νετς για το νέο συμβόλαιο, ανάγκασαν τον παίκτη να σκεφτεί την επιστροφή στην αγαπημένη του Ευρώπη. Οι φήμες είναι πολλές, όσον αφορά την ομάδα που θα επέλεγε, με τον αείμνηστο Παύλο Γιαννακόπουλο να είχε προσφέρει συμβόλαιο στον Κροάτη γκαρντ, με… κενό στην αμοιβή του!
Αν και ποτέ -δυστυχώς- δεν θα μάθουμε τι πραγματικά είχε συμφωνηθεί, όλα δείχνουν πως οι δύο πλευρές ήταν έτοιμες να συνεργαστούν. Το είχε πει, άλλωστε, ο ίδιος σε συνέντευξή του.
«Δεν διστάζω να το πω, βρίσκομαι πολύ κοντά σε συμφωνία με τον Παναθηναϊκό. Έδειξα πόσο αξίζω στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και τα τώρα έρχομαι για να κατακτήσω και πάλι τίτλους. Θέλω να παίξω σε μία ομάδα που θα πάρει το πρωτάθλημα της Ευρώπης και το είπα στον Στόγιαν. Εσύ, ο Γκάλης, εγώ και τα άλλα παιδιά του Παναθηναϊκού, αν είμαστε μαζί, θα κάνουμε τον Παναθηναϊκό πρώτο στην Ευρώπη και τον κόσμο του ευτυχισμένο. Αλήθεια σου λέω, από τώρα σκέφτομαι τον τελικό στο Τελ Αβίβ.
Αυτός ο Παναθηναϊκός -αν υπογράψω- θα είναι μια ομάδα που δεν θα σκέφτεται ούτε θα φοβάται την ήττα. Όπου κι αν παίζει… Πέρυσι δέχτηκε ο μάνατζέρ μου ανεπίσημη κρούση από τον Ολυμπιακό, αλλά τίποτα παραπάνω. Έχω ξαναπεί ότι θέλω να παίξω δίπλα στον Βράνκοβιτς. Ο Γκάλης είναι μεγάλος παίκτης και κυρίως winner όπως και εγώ. Μαζί θα πετύχουμε σπουδαία πράγματα και σε διαβεβαιώ ότι θα μας φτάσει μια μπάλα. Τα ίδια έλεγαν και για την εθνική Κροατίας και όμως όλος ο κόσμος είδε τι μπάσκετ παίξαμε. Το ίδιο θα συμβεί και στον Παναθηναϊκό. Προτιμώ να έχω στην ομάδα 9 Γκάληδες παρά 9 μέτριους παίκτες. Ο πρόεδρος (σ.σ. Παύλος Γιαννακόπουλος) είπε την αλήθεια ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά. Ο Λεγκάριε θα βρίσκεται στην Αθήνα στις 20 Ιουνίου και τότε θα τελειώσουμε. Θα υπογράψουμε πριν αρχίσει το Ευρωμπάσκετ”
Όμως, η μοίρα ήταν διαφορετική και δυστυχώς τραγική.