Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Τα χρόνια περνούν, οι αναμνήσεις μένουν, είναι πάντα εκεί, έτοιμες να ανασυρθούν στην πρώτη ευκαιρία, ακόμη κι οι καταχωνιασμένες σε κάποια άκρη του μυαλού.
Για παράδειγμα, πού, πότε και με τι μπάλα μπάσκετ έκανε κανείς τα πρώτα του σουτ.
Οι δημοσιογράφοι του Eurohoops πήραν πάσα από τη Spalding και θυμούνται το πρώτο τους ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ.
Ακολουθήστε τη Spalding στο Instagram, με την οποία η Ευρωλίγκα συνεργάζεται από το 2012
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Μεγάλωσα στο Γυμνό Ευβοίας, ένα ορεινό χωριό στην κεντρική Εύβοια, κοντά στην Ερέτρια. Παραδόξως, το γήπεδο μπάσκετ, όχι απλά είναι καλό, είναι το καλύτερο που θα δείτε σε χωριό!
Έτσι κι εγώ το τιμούσα με την πρώτη ευκαιρία, πιο μικρός για μπάλα (ντροπή, ξέρω) και μετά για μονάκια με τις ώρες. Ακόμη και σήμερα, ένας βασικός λόγος που πηγαίνω λίγες ημέρες παραπάνω στο χωριό.
Λίγο μετά τις 18:00 (να πέσει λίγο ο ήλιος), ανηφόριζα για το γήπεδο, πάντα με την Spalding TF-500 που έχω ξεχασμένη στο πατρικό μου μία δεκαετία τώρα. Και μπασκετάκι μέχρι το βράδυ!
Φεύγει ο Ιούνιος και σύντομα θα επαναληφθεί για ακόμη μία φορά η διαδικασία, παρόλο που πια δεν έχουμε μέση και γόνατα. Αλλά ένα μονάκι το αντέχουμε. Και θα το αντέχουμε για όσο.
Υ.Γ. Θα βρεθεί, άραγε, ποτέ κανείς να με κερδίσει στις βολές;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
Το πρώτο αθλητικό “σκηνικό” που είχα ονειρευτεί ήταν πράσινο. Σαν το χορτάρι του ποδοσφαιρικού γηπέδου στο “Ελ Πάσο”. Δεν ήταν, ωστόσο, στην πραγματικότητα δικό μου όνειρο. Ο πρώτος κολλητός μου στο δημοτικό, ο Κωστάκης, είχε ήδη γραφτεί στην ποδοσφαιρική ομάδα της Καλλιθέας (άντεξε, ως σέντερ μπακ, μέχρι την εφηβεία του).
Οι αντίστοιχες παρακλήσεις στον πατέρα μου δεν έπιασαν, ευτυχώς, τόπο. Σε κάθε διαδρομή από το σπίτι στο σχολείο κι ανάποδα, η θέα του ανοιχτού γηπέδου μπάσκετ πλάι στο “Ελ Πάσο” δεν ήταν ακριβώς επιβλητική, αλλά προκαλούσε περιέργεια. Κι εκεί, άλλωστε, υπήρχε πράσινο χρώμα στο τσιμέντο, μαζί με ένα ξεθωριασμένο μπορντό στις δύο ρακέτες. Το κόκκινο είχε “χαλάσει” από τις πατημασιές και τις πορτοκαλί μπάλες Spalding που “μπιστούσαν” διαρκώς τα πιτσιρίκια.
Μετά το 1987 το γήπεδο εύλογα γέμιζε περισσότερο. Οι γείτονες, στις πολυκατοικίες, μάλλον εκνευρίζονταν, αλλά δε μας ένοιαζε. Ήμασταν καλά παιδιά και τηρούσαμε τις ώρες κοινής ησυχίας! Το βλέμμα του προστατευτικού μπαμπά εκεί, αλλά με διακριτικότητα. Ήταν βολικό ότι το μπαλκόνι έβλεπε απευθείας στον νέο τσιμεντένιο “παράδεισό” μας. Δεν βαρεθήκαμε ποτέ τον ατελείωτο ήχο της σκονισμένης Spalding πάνω του. Ούτε καν όταν έσβηναν τις καλοκαιρινές βραδιές τα φώτα. Ούτε καν όταν έσβηναν οι γραμμές πάνω στη μπάλα.
Εκεί τα πρώτα καλάθια, εκεί οι πρώτες προσβολές – τότε δεν το λέγαμε “bullying” και δεν προκαλούσε όσο τώρα –, εκεί κι οι αναμνήσεις που έμειναν εικόνες δίχως την απαραίτητη συνοδεία φωτογραφιών. Το πρώτο μου ανοιχτό γήπεδο δεν έχει μείνει στο μυαλό και στην καρδιά μου μόνο ως ανάμνηση. Όχι απλώς επειδή οι ωραίες μνήμες δεν ξεθωριάζουν. Αλλά γιατί, έπειτα από σύντομη περιήγηση σε άλλες περιοχές της Αθήνας, εδώ και μερικά χρόνια επέστρεψα στην παλιά γειτονιά.
Και, πλέον, και το δικό μου μπαλκόνι βλέπει στο μπασκετικό “Ελ Πάσο”. Βλέποντας κάθε απόγευμα να γεμίζει με δεκάδες πιτσιρικάδες με τα μπλε του Εσπέρου, κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο δικό “μου” ανοιχτό γήπεδο. Τώρα είμαι εγώ ο γείτονας που… ανέχεται τον ήχο της μπάλας. Αλλά δε με ενοχλεί…
Συνεχίστε να την “σκάτε” ασταμάτητα!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΝΑΡΕΤΖΗΣ
Εγώ έπαιζα σε κλειστό γήπεδο, χάντμπολ, βασικός playmaker σε ομάδα Α2! Τι ανοιχτά γήπεδα μου τσαμπουνάτε, με χιόνια, βροχές και καύσωνες;;;
ΟΚ, αρκετά αστειεύτηκα – όχι με το χάντμπολ- και να σας πω ποιο ήταν το πρώτο ανοιχτό γήπεδο όπου έπαιξα μπάσκετ με Spalding.
Βασικά, στο ίδιο καρατσιμεντένιο γήπεδο έπαιξα ποδόσφαιρο, βόλεϊ, κυνηγητό, κρυφτό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αφού μιλάμε για την ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΜΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ!
Το ένδοξο 12ο Δημοτικό Τούφας Χαλανδρίου, εκεί κοντά μένω ακόμα, σε μία υπέροχη γειτονιά και την αποθεώνω, αφού μου δίνεται το βήμα αυτό από το Eurohoops.
Το ενδιαφέρον, φαντάζομαι, μηδαμινό έως τώρα για εσάς, αλλά θα σας πάω πολλά χρόνια πίσω στη δεκαετία του ’70 κι αρχές του ’80 – ΝΑΙ, ΤΟΣΟ ΓΕΡΟΣ ΕΙΜΑΙ – όταν, μαζί με ΠΑΣΟΚάρα, παίξαμε και το πρώτο μας μπασκετάκι, σε μπασκέτες χωρίς… ταμπλό!
Σας το έκανα λίγο πιο interesting, που λένε και στο χωριό μου;
Δεν ξέρω τι σατανική σκέψη είχε το Υπουργείο Παιδείας να προμηθεύσει το σχολείο μας με μπασκέτες άνευ ταμπλό, οι οποίες, πολύ απλά, χρησιμοποιούνται στο netball!
Φανταστείτε τώρα τη δυσκολία να βάλεις καλάθι σε αυτήν την μπασκέτα, όταν καλά-καλά δεν ξέραμε να “μπιστάμε” την μπάλα στο τσιμέντο, στα πλακάκια που παίζαμε μπάσκετμπολ.
Στη συνέχεια, μεταφέραμε τα ταλέντα μας (ΛεΜπρον) σε ένα ανοιχτό στη γειτονιά μου, στην Τούφα, όπου περιμέναμε καρτερικά ως πίτσηδες να φύγουν οι… μεγάλοι για να παίξουμε κι εμείς.
Χρόνια αργότερα πήγαμε ξανά στο ίδιο γήπεδο – κάπου στα 30-35 μας – για να βάλουμε τις τριποντούρες μας κι όταν ένας νεαρούλης μας είπε “κύριε, να παίξω κι εγώ;” κατάλαβα ότι πέρασαν τα άτιμα τα χρόνια κι έπρεπε απλά να γράφω για μπάσκετ κι όχι να παίζω…
ΝΙΚΟΣ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νομίζω κάθε μπασκετόφιλος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει σε μία κούτα κάπου στο πατάρι του ένα ξεφτισμένο περικάρπιο με σήμα ομάδας του NBA, αλλά και μία μπάλα Spalding ξεφτισμένη.
Εγώ τουλάχιστον στην επαρχία του Πύργου Ηλείας, όπου μεγάλωσα, προσφάτως βρήκα μία κούτα μέσα στην οποία (εκτός του NBA LIVE που είχα μέσα για το PS2) βρήκα ένα σήμα των Σέλτικς και την πρώτη μου μπάλα Spalding.
Με δυσκολία καταλαβαίνεις πως πρόκειται για την εν λόγω εταιρεία, μιας που το σήμα της είναι τόσο αλλοιωμένο που καλά-καλά δε φαίνεται.
Και πώς να μην είναι, θα αναρωτιέστε, όταν από τα 7 μου χρόνια κατέβαινα στη γνωστή… αλάνα του Πύργου (Αγία Βαρβάρα) με τα τέσσερα όχι και τόσο καλοφτιαγμένα τότε μπασκετικά γήπεδα για να πιάσω θέση στην μπασκέτα πριν προλάβουν οι “μεγάλοι” της γειτονιάς και να ρίξω τα πρώτα σουτ.
Δε με ενδιέφερε αν ήταν Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη ή ΠΣΚ. Με ένοιαζε μόνο να κατέβω πριν τις 18:00 για να πιάσω καλή μπασκέτα, παρόλο που με “έτρωγε” ο ήλιος καλοκαιριάτικα.
Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις έφτανα (εκτός απ’ το να πιω τη μισή μπουκάλα νερό λόγω ζέστης) ήταν να βγάλω από τη σακούλα την πράσινη μπάλα Spalding με το logo των Σέλτικς πάνω και να αρχίσω να σουτάρω μέχρι να μη μπορώ να πάρω τα πόδια μου…
ΜΑΝΟΣ ΦΥΡΟΓΕΝΗΣ
Όσο κι αν θα ήθελα να μπορούσα να επέμβω στο περιβόητο (λέμε τώρα) αφήγημά μου και να διορθώσω ανορθογραφίες στη σχέση μου με την τέχνη, οποιασδήποτε μορφής κλίση, η αλήθεια είναι ότι η “πορτοκαλί θεά” μόλις με βλέπει βγάζει… σπυριά.
Ούτε το μπασκετικό IQ του “Τσάτσο” λαχτάρησα ούτε το μακρινό σουτ του σεσημασμένου Πίτερς (το υψηλότερο ποσοστό της φετινής Ευρωλίγκας) ούτε τη διείσδυση από ένα κράμα Ναν και Σλούκα, μιλώντας με (φετινά) Ευρωλιγκάτα δεδομένα κι έχοντας μία αδυναμία στον πρώτο. Αποφευκτέοι οι χρωματισμοί. Να μπορώ να τη μεταχειρίζομαι με αξιοπρέπεια ήθελα. Μάταια, όμως, παρά τις όποιες όχι και τόσο φιλότιμες προσπάθειες.
Στο σχολείο της γειτονιάς, χρονολογία αγνοώ, με θυμάμαι να επιχειρώ τις πρώτες μου απόπειρες. Στα ταπεινά Καμίνια, 17o Δημοτικό Σχολείο. Η κακή μέρα από το πρωί φάνηκε. Το ύψος δε βοηθούσε, παρόλα αυτά η καφετιά – στα δικά μου μάτια, δεδομένη η δυσχρωματοψία με χαρτί γιατρού με ακολουθεί πιστά μεταξύ άλλων – Spalding ήταν αγκαζέ. Τσιμέντο, ο τόπος έβραζε κι όπως όλα τα παιδιά έπρεπε να σκαρφαλώσω τα κάγκελα τα απογεύματα για να φτάσω να σουτάρω, χωρίς επιτυχία, μέσα κι έξω από μία σβησμένη γραμμή τριπόντου (διπόντου για το μονό), όσο αυτό είχε οριστεί, σε μία στεφάνη που το διχτάκι διαρκώς εξαφανιζόταν.
Συνεργός στο έγκλημα, διόλου τυχαία η χρήση των λέξεων, ο ξάδερφος. Η τριβή δεν ήταν καθημερινή κάθε άλλο. Από μικρός με συνάρπαζε το νερό κι η δεδομένη αγάπη για το υγρό στοιχείο και μία μπάλα με έκανε λάτρη της υδατοσφαίρισης τότε. Έχετε δει πολίστα να παίζει μπάσκετ; Θα ξεχάσετε κι αυτά που ξέρετε.
Την “πορτοκαλί θεά” την αγάπησα μεγαλώνοντας και χαίρομαι περισσότερο γι’ αυτό. Σημαίνει πως ήταν μία συνειδητή επιλογή. Μάλλον αναγνώρισα την κατά τι δίκαιη φύση του αθλήματος και σίγουρα αποφάσισα να αφήσω τις αλχημείες. Την παίρνει πού και πού το μάτι τη μπάλα εκείνη στην σιδερένια ντουλάπα του μπαλκονιού στο πατρικό, όταν το επισκέπτομαι. Ταλαιπωρημένη από τα… εγκλήματά μου. Δεν νοούμαι να την πιάσω. Μακριά κι αγαπημένοι. Βρήκαμε άλλο κώδικα επικοινωνίας κι είμαστε εντάξει με αυτόν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΜΑΣ
Το δημοτικό μου, το 8ο Δημοτικό Σχολείο Ιωαννίνων, είχε τις χειρότερες μπασκέτες. Ακανόνιστες στο ύψος, στραβές στεφάνες, σιδερένια ταμπλό και δάπεδο “ξέρω γω, νταξ”.
Ευτυχώς η Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία ή απλώς Ακαδημία είναι τεράστιο οικοδόμημα και με ένα σωρό άλλα σχολεία “μεσοτοιχία”, όπως το 4ο Γενικό Λύκειο Ιωαννίνων, που είχε το καλύτερο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ. Γυάλινα ταμπλό, διχτάκια από χοντρή τριχιά σαν αυτά που είχε μέχρι πρότινος το “Nick Galis” Hall στο Αλεξάνδρειο, δάπεδο πολύ μπροστά από την εποχή του και βαμμένο με διαφορετικά χρώματα. Δυστυχώς είχε σχεδόν πάντα και μεγαλύτερα παιδιά να το προλαβαίνουν.
Η εναλλακτική ήταν το ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ στο 4ο Γυμνάσιο aka Οικονομικό, όπου φοίτησα κιόλας στη συνέχεια, άλλωστε, ήταν δίπλα στο σπίτι, όταν μέναμε ακόμα στο κέντρο της πόλης. Δε θα καταλάβω ποτέ γιατί δεν ήταν εξ αρχής η πρώτη επιλογή, ωστόσο, έγινε γρήγορα η μοναδική από ένα χρονικό σημείο και μετά. Επίσης γυάλινα ταμπλό -όταν δεν τα έσπαγε κανείς για να την “σπάσει” σε όλους-, διχτάκια… άλλοτε ναι κι άλλοτε ναι, καλοδιατηρημένο δάπεδο.
Με θυμάμαι να “λιώνω” με τις ώρες εκεί, ακόμη κι όταν ο ήλιος βάραγε στο δόξα πατρί, οπότε “έλιωνα” ούτως ή άλλως. Κάπως έτσι “έλιωσε” στα χέρια μου και μία από τις πολλές μπάλες Spalding που είχα εκείνα τα χρόνια. Πράσινη, μαύρη, με το logo του ΝΒΑ και… της Sprite, εξού και τα χρώματα. Ποιος Γκραντ Χιλ; Εγώ!