Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι που ένας παίκτης βγάζει τη φανέλα ενός “αιωνίου” και χωρίς να μεσολαβήσει άλλος σταθμός στην καριέρα του, μετακομίζει στον “άσπονδο” αντίπαλο. Πέρυσι ήταν ο γηγενής Κώστας Σλούκας που “τάραξε” τα λιμνάζοντα νερά της ελληνικής καλαθοσφαίρισης, η περίπτωση του οποίου έκανε μεγαλύτερο γκελ για πολλούς λόγους. Φέτος ο Λούκα Βιλντόζα που ήρθε με προσδοκίες στον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό, όμως δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και φυσιολογικά αποχώρησε.
Ένα προδιαγεγραμμένο εδώ και καιρό διαζύγιο το οποίο εκμεταλλεύτηκε ο Ολυμπιακός για να δώσει τον βιρτουόζο Αργεντινό την ευκαιρία να δικαιολογήσει τη φήμη που έσυρε στα μέρη μας.
Σε μια χώρα που “διψά” για ίντριγκα και ιστορίες, η μετακίνηση – που έγινε υπό σιγή ιχθύος από όλες τις πλευρές – του Βιλντόζα αποτελεί το talk of the town των τελευταίων ωρών.
Το Eurohoops λοιπόν με την παραπάνω αφορμή μνημονεύει τους ξένους που διέβησαν το… Ρουβίκωνα και αποφάσισαν να κάνουν το απευθείας δρομολόγιο. Ο Αργεντινός έγινε ο 9ος που έβγαλε τα “πράσινα” για να φορέσει τα “ερυθρόλευκα” του Ολυμπιακού και πρώτος μετά τον Στράτο Περπέρογλου το 2012.
Τζέρι Τζένκινς (Παναθηναϊκός 1977/1978 – Ολυμπιακός 1978/1979)
Ο πρώτος Αμερικανός που αγωνίστηκε και στις δύο ομάδες και μάλιστα χωρίς να μεσολαβήσει στάση ήταν ο Τζέρι Τζένκινς. Ο δίμετρος ξερακιανός συγκάτοικος του Τάκη Κορωνιού στο Μισισίπι Στέιτ (1972-74), μπορεί να μην κατέκτησε κάποιο τίτλο στα μέρη μας (δικαίωμα συμμέτοχής είχε μόνο στα Κύπελλα Ευρώπης) αλλά συνδέθηκε, ειδικά με τον Ολυμπιακό, με την ιστορική πρόκριση στο Final-6 το 1979.
Ο Τζένκινς διέπrεψε παίζοντας μαζί με τους Γιατζόγλου, Καστρινάκη, Μελίνι, Κοκορόγιαννη, Διάκουλα, Σισμανίδη, Ραφτόπουλο, Μπαρλά και Γκαρώνη, μετρώντας 19.3 πόντους κατά μέσο όρο σε 16 παιχνίδια σε μια εποχή που οι Πειραιώτες είχαν έδρα το κλειστό στο Παπαστράτειο.
Κιθ Γούλφολκ (Παναθηναϊκός 1980-1982 – Ολυμπιακός 1982/1983)
Ο άνθρωπος ριμπάουντ με το Πανεπιστήμιο του Αϊόβα, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ξένους του Παναθηναϊκού στην προ επαγγελματικού μπάσκετ εποχή. Ο Κιθ Γούλφολκ έπαιξε δύο χρονιές στο Κύπελλο Πρωταθλητριών με τον Παναθηναϊκό μεταξύ αυτών και η συμμετοχή του “τριφυλλιού” στην ημιτελική φάση του Final Six της διοργάνωσης το 1981-82. Την ίδια περίοδο οι “πράσινοι” στέφθηκαν και πρωταθλητές Ελλάδος.
Λίγο αργότερα μιμήθηκε τον Τζένκινς και πήγε στον Ολυμπιακό αγωνιζόμενος σε παιχνίδια του Κυπέλλου Κότατς ενώ την περίοδο 1985-86 επέστρεψε στον Παναθηναϊκό για να παίξει στο Κύπελλο Κυπελλούχων.
Ζάρκο Πάσπαλι (Ολυμπιακός 1991-1994 – Παναθηναϊκός 1994/1995)
Ο ηγέτης της αναγέννησης του Ολυμπιακού στις αρχές των 90ς, εκείνος ο “ένας” που άπλωσε το χέρι του και πήγε τους Πειραιώτες μέχρι την κορυφή του ελληνικού μπάσκετ. Ο ωραίος και μοιραίος μαζί.
Εκείνος ο “ένας” έμελλε να γίνει μισητός στους “ερυθρόλευκους”, αφού μετά την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων κι ενός Κυπέλλου, μεταπήδησε στον Παναθηναϊκό, χωρίς όμως να καταφέρει να πάρει τίτλο με τα “πράσινα”.
Αλεξάντερ Βολκόφ (Παναθηναϊκός 1993/1994 – Ολυμπιακός 1994/1995)
Τη στιγμή που ο Ζάρκο Πάσπαλι έκανε το δρομολόγιο Ολυμπιακός–Παναθηναϊκός, ο Αλεξάντερ Βολκόφ έπαιρνε το ίδιο μονοπάτι αλλά από την ανάποδη και μάλιστα με τρόπο που έμεινε στην ιστορία, αφού με ένα τρικ του ατζέντη του έφυγε από το τριφύλλι δήθεν για το ΝΒΑ για να υπογράψει τελικά στον Ολυμπιακό με το συμβόλαιό του σε μεγάλο βαθμό πληρωμένο από τους “πράσινους”!
Η επικοινωνιακή νίκη της εποχής ήταν μεγάλη. Στο Λιμάνι ο άλλοτε Σοβιετικός σταρ κατέκτησε το πρωτάθλημα αν και οι πόνοι στην μέση δεν τον άφησαν να συνεχίσει στο υψηλότερο επίπεδο.