Του Aρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Ζούμε μια εποχή – όχι μόνο στην Ελλάδα – όπου όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό πάντα αντιμετωπίζουν κάθε κατάσταση με όρους άκρων.
Δεν υπάρχει ποτέ διάθεση ούτε για ρεαλισμό, ούτε για αξιολόγηση με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Κι αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με την ήδη διαμορφωμένη άποψη μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Σωστά, λοιπόν, λέχθηκε και γράφτηκε για άλλη μια φορά μετά το Παρίσι ότι το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να δει σοβαρά το θέμα της παραγωγής παικτών. Ταλέντο υπάρχει, το θέμα είναι πως διαμορφώνεται, όπως για παράδειγμα η πιο πρόσφατη από όλες περίπτωση, αυτή του Αλέξανδρου Σαμοντούροφ, ο οποίος αντί να σκέφτεται ήδη το ντραφτ του ΝΒΑ, ψάχνει να βρει πως θα βρει ρόλο στο παρκέ για να κάνει καριέρα.
Αυτή, όμως, είναι μια γενική συζήτηση που δεν αφορά το άμεσο μέλλον. Όσο κι αν αλλάξει όλο το σύστημα παραγωγής και εξέλιξης παικτών, ο Σεπτέμβριος του 2025 και το Ευρωμπάσκετ είναι πάρα πολύ κοντά και η Εθνική θα παλέψει για τη διάκριση με τα υπάρχοντα όπλα.
Ναι, δεν υπάρχει κλασικός σουτέρ και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν έχει μέχρι στιγμής τη στήριξη που θα ήθελε. Η παρουσία του, όμως, δημιουργεί αυτόματα τις προϋποθέσεις διάκρισης, ειδικά αν δεν υπάρξουν κρίσιμες άλλες απουσίες.
Επιπλέον, όπως φάνηκε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόνο τέσσερις ομάδες στις Ευρώπη, οι οποίες φανερά βρίσκονται ένα σκαλί πιο πάνω από τις υπόλοιπες.
Αυτές είναι η αργυρή στο Παρίσι Γαλλία, η χάλκινη Σερβία, η πρωταθλήτρια κόσμου Γερμανία και – παρότι δεν προκρίθηκε στην οκτάδα των Ολυμπιακών Αγώνων – η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία.
Παρά, λοιπόν, την απογοήτευση που δίκαια επικράτησε μετά από έναν ακόμα αποκλεισμό της Ελλάδας στα προημιτελικά, αν κάποιος αντιμετωπίσει εντελώς ρεαλιστικά τα πράγματα, τα συμπεράσματα είναι δύο.
Πρώτον η Ελλάδα έφτασε εκεί που μπορούσε, κι αν ο Γιάννης είχε επανέλθει στο 100% μετά τον τραυματισμό του, κάτι που ο ίδιος και η Εθνική δεν θέλησαν να αναφέρουν ως δικαιολογία, ίσως η ομάδα του Βασίλη Σπανούλη να μπορούσε να καταφέρει κάτι ακόμα περισσότερο.
Δεύτερον, αν θέλει να δει κάποιος το ποτήρι μισογεμάτο, η Ελλάδα βρίσκεται κοντά στην κορυφή και η διάκριση μπορεί να έρθει, αν γίνει η υπέρβαση στα νοκ άουτ παιχνίδια.
Η Ελλάδα, βέβαια, πρέπει να παίξει κόντρα στο προγνωστικά και να ξεπεράσει τα όρια της, κάτι που πρώτος από όλους ζητά όπως ανέφερε στις δηλώσεις του στο Παρίσι ο Βασίλης Σπανούλης. Αυτή η υπέρβαση είναι η πεμπτουσία του αθλητισμού και κάπως έτσι ήρθε απροσδόκητα η διάκριση του 2005.
Μετά από 20 χρόνια, λοιπόν, η ατμόσφαιρα θυμίζει εκείνη την εποχή κι αυτό είναι το μεγάλο θετικό πρόσημο από το Παρίσι.
Mε δεδομένο ότι η επόμενη μεγάλη διοργάνωση θα είναι το παγκόσμιο κύπελλο του 2027 και υπάρχει μια σημαντική απόσταση τριών χρόνων, όπου είναι δεδομένο λόγω των ηλικιών βασικών παικτών της εθνικής πως θα υπάρξει αλλαγή φρουράς, το Ευρωμπάσκετ είναι μια μεγάλη και πιθανότατα τελευταία ευκαιρία για πολλούς.
Και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους.
Διαβάστε ακόμη
- Γιάννης Αντετοκούνμπο: Πρώτος σκόρερ στους Ολυμπιακούς Αγώνες με την κορυφαία επίδοση Έλληνα στην ιστορία
- Εθνική: Οι 63 πόντοι (με Γερμανία) το χαμηλότερο σκοράρισμα όλων στους Ολυμπιακούς Αγώνες
- Το αίσθημα του ανικανοποίητου
- Εθνική Ομάδα: Η κατάρα των προημιτελικών σε Ολυμπιακούς Αγώνες συνεχίστηκε