Του Μιχάλη Γκιουλένογλου / info@eurohoops.net
Εκείνο το πελώριο χαμόγελο. Ο Μίτσελ Ουίγκινς το χρησιμοποιούσε συχνά. Για να πείσει τους διαιτητές πως δεν έχει εμπλακεί σε καμία… σκανδαλιά μέσα στο παρκέ.
Και ας το είχε κάνει μπροστά στα μάτια τους. Το κοινό, είτε στο κλειστό του Σπόρτινγκ, είτε σε αυτό της Νέας Σμύρνης, παραληρούσε με το όνομά του. Σε μία κρίση υπερβολής, έπινε νερό στο όνομά του.
Και εκείνος έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα: Έβαζε την μπάλα στο καλάθι. Με όποιον τρόπο ήθελε.
Το ήξεραν και οι συμπαίκτες. Και (καλύτερα) οι αντίπαλοί του.
Το Eurohoops.net μίλησε με τρεις συμπαίκτες του, από τις ισάριθμες ομάδες που αγωνίστηκε στην Ελλάδα.
Και όλοι είχαν μία ιστορία να πουν. Από τα μακριά κορδόνια και τα περίφημα πους απς στα τρία δάκτυλα, στα μονά που διέλυε ακόμη και τον πιο φιλόδοξο αντίπαλο.
Και την περίφημη φάση που περίμενε τον Μέλβιν Τσίτουμ της Λάρισας, προκειμένου να σκοράρει με αντίπαλο!
Ο Μίτσελ Ουίγκινς “έφυγε” στην ηλικία των 64 ετών. Νικημένος από κάτι που ούτε ο ίδιος μπορούσε να ξεγελάσει. Ακόμη και αν χρησιμοποιούσε εκείνο το πλατύ χαμόγελο που τον έκανε αγαπητό σε όλους.
Αφηγούνται τον δικό τους Μίτσελ Ουίγκινς ο Γιάννης Σιούτης, συμπαίκτης του στο Μίλωνα, ο Δημήτρης Αβδάλας (Σπόρτινγκ) και ο Γιώργος Μποσγανάς (Πανιώνιος).
Γιάννης Σιούτης – Μίλωνας
“Ήταν ο πρώτος ξένος στην ιστορία του Μίλωνα. Από την πρώτη ημέρα, όλοι καταλάβαμε ότι είναι ένας σπουδαίος παίκτης. Ήρθε μεγάλος σε ηλικία, αλλά θυμάμαι να πηγαίνει κάθε πρωί στο γήπεδο, είτε είχαμε προπόνηση είτε όχι. Και να σουτάρει. Ήμουν στα 19 μου και πήγαινα επίσης κάθε μέρα εκεί και τον έβλεπα να είναι εκεί και να δουλεύει.
Έκανε τα πους άπς του. Δούλευε τόσο πολύ τα δάκτυλα του. Γι’ αυτό ήταν και εκπληκτικός κλέφτης. Τα δυνατά δάκτυλα τον βοηθούσαν και στην άμυνα και στην επίθεση.
Στα 36 του ήρθε και άνοιξε έναν νέο κύκλο, ξεκινώντας από τον Μίλωνα.
Είχε τρομερό αντίκτυπο στην ομάδα, ήταν φιλικός, επαγγελματίας. Κανείς δεν έχει να πει από εκείνη την ομάδα έστω μία κακή κουβέντα. Ήταν δίπλα στους νέους παίκτες. Εγώ ήμουν 19, ήταν κοντά μου. Ήταν ένα θετικό στοιχείο και φανταστικός σκόρερ. Όταν έβρισκε ρυθμό ήταν ασταμάτητος. Και όσο έπαιξε ήταν δυνατός.
Το… μονό με τον Τσίτουμ
Είχε πολλές καλές στιγμές, θυμάμαι ένα ματς στη Λάρισα, Ως νεοφώτιστοι, παίξαμε πλήρεις για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά. Με τον Κλιφ Ρόμπνσον στη σύνθεσή μας, ως ο δεύτερος ξένος της ομάδας και κερδίσαμε. Ο Μιτς ήταν σε τόσο μεγάλη βραδιά. Σε μία φάση ήταν σχεδόν ελεύθερος να πάει για λέι απ, καθυστέρησε για να έρθει ο Μέλβιν Τσίτουμ και να παίξει άμυνα. Ήθελε να παίξει με αντίπαλο, του έστειλε την μπάλα στο καλάθι με ψηλοκρεμαστό σουτ!
Το τέλος της σεζόν μας βρήκε υποβιβασμένους. Τότε μία ομάδα ήθελε 5-6 νίκες για να μείνει στην κατηγορία. Κάποια στιγμή έφυγε ο Ρόμπινσον, δεν είχαμε άλλους ψηλούς για να μας δώσουν ποιότητα. Ήταν η παρθενική σεζόν στην Α1, αλλά από εκείνη την ομάδα αρκετοί προχώρησαν και έκαναν πράγματα στην καριέρα τους. Είχε δυσκολίες αλλά και ρομαντική διάθεση, θέλαμε να παίζουμε με ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός.
Είχαμε μεγάλο κίνητρο. Ο Μιτς έβαλε την εμπειρία. Βασιζόμασταν πάνω του στην επίθεση.
Η μετέπειτα πορεία που είχε, σε Σπόρτινγκ και Πανιώνιο, δεν μου έκανε καμία εντύπωση η Δούλευε, είχε κίνητρο. Όταν έχεις ρυθμό, δεν σε σταματάει κανείς. Στα αποδυτήρια ήταν ένας cool τύπος, συγκεντρωμένος, είχε τη δική του ρουτίνα. Ήξερε πότε θα βγει στο παρκέ, τι θα κάνει. Δεν μπορούσες να τον κατηγορήσεις για τίποτα”.
Δημήτρης Αβδάλας – Σπόρτινγκ
“Ως παίκτης, είδαμε τι είναι. Μέσα στην ομάδα, ήταν απλός. Είχε μέσα του τον αποκλεισμό από το ΝΒΑ. Του είχε στοιχίσει.
Ήθελε συνέχεια να δείχνει και να δικαιώνει την καριέρα του, ότι δεν πήγε χαμένη. Ήταν έντονο στο κομμάτι μέσα στο παρκέ. Είχε θέληση, προσπαθούσε.
Ήρθε στα 34 του εδώ στην Ελλάδα και έπαιξε μέχρι τα 38, αλλά είχε κίνητρα, για να δείξει ποιος είναι. Ότι ήταν μία άτυχη στιγμή και την είχε αφήσει πίσω.
Ήθελε να δείξει και στην οικογένεια του τι είναι. Λύγισε κάτω από το βάρος των εξαρτήσεων και ήθελε να το αλλάξει.
Και το έκανε.
Φαινόταν στην παρουσία του και στις προπονήσεις.
Ήταν καλός συμπαίκτης και καλό παιδί. Άλλο επίπεδο. Όχι μόνο με τον Σπόρτινγκ, αλλά γενικότερα ήταν πρώτος σκόρερ και έδειχνε ότι μπορούσε να παίξει και παραπάνω.
Ήθελε να μας δείξει πράγματα. Στο τέλος των προπονήσεων έπαιζε μαζί μας, μονά, ένας εναντίον ενός.
Είχε αγάπη και διάθεση για να το μεταδώσει. Τρομερή ευχέρεια στο σκοράρισμα. Μας έκανε πλάκα! Όταν βάζαμε εμείς, ερχόταν και μας μιλούσε.
Ήταν αγαπησιάρης και γι’ αυτό τον λάτρεψε ο κόσμος. Επικοινωνιακός άνθρωπος. Πήγαινε στην εξέδρα, χαιρετούσε τον κόσμο. Δεν ήταν ντίβα, δέθηκε με τους φιλάθλους.
Πριν ξεκινήσει το κάθε ματς είχε ήδη 20 πόντους. ΄Ήταν σαν… προγραμματισμένο. Έκανε κλεψίματα και έβαζε εύκολα καλάθια.
Τσεκάροντας τον αντίπαλο για… κλέψιμο
Πριν το ματς ήταν ράθυμος, αλλά το έκανε για να τσεκάρει ποιος και πως πασάρει. Και την κατάλληλη στιγμή έπαιρνε την μπάλα και καλάθι!
Ήταν καλός και στα κλεψίματα πάνω στην ντρίπλα του αντιπάλου, στην έπαιρνε χωρίς να το καταλάβεις.
Και στα επιθετικά ριμπάουντ. Πολλές φορές έκανε ο ίδιος φάουλ, τράβαγε, αλλά φρόντιζε να παρασέρνει τους διαιτητές λόγω φάτσας με εκείνο το χαμόγελο, και τα έδιναν ανάποδα.
Βάλτε και τις βολές. Έφτανε στους 12-14 πόντους χωρίς επιθετικές πρωτοβουλίες. Αν άρχιζε, τότε είχε 30 πόντους.
Υπήρχε και ο Κόστνερ, εξαιρετικός πασέρ. Πάντα ήξερε που είναι οι συμπαίκτες του.
Ήμασταν στην Α2 και παίζαμε φιλικα με τον Μίλωνα. Τον είχαμε δει ότι ήταν παικταράς. Ο Μίλωνας είχε πέσει και δεν ξέραμε αν παίζει για την πάρτη του.
Την επόμενη σεζόν τον πήραμε και η ομάδα ανέβηκε επίπεδο. Τα προηγούμενα χρόνια ήμασταν… ασανσέρ, αλλά με τον Μιτς αυτό διαφοροποιήθηκε. Όταν έχεις έναν τέτοιο παίκτη, όλα είναι πιο εύκολα.
Ήταν απλός, “έδεσε” με την ομάδα. Δεν το έπαιξε ποτέ ντίβα. Είχε την οικογένειά του μαζί.
Υπάρχει μία ιστορία που αποτυπώνει ποιος ήταν. Όταν είχε έρθει πρώτη φορά, έκανε μόνος του συντήρηση. Όχι πολλά βάρη. Έκανε πράγματα που ήξερε ότι θα τον βοηθήσουν. Εμείς σηκώναμε πολλά κιλά. Ήταν εκεί, έπαιρνε ένα αλτηράκι (6-8 κιλά) και δούλευε τα δάκτυλα του. Εμείς κάναμε όλον τον κύκλο των ασκήσεων.
Το άφηνε πάνω στα δάκτυλά του να κυλάει και το μάζευε. Βλέποντας τον Μίτσελ να κάνει ό,τι κάνει, αρχίσαμε και εμείς τα αλτηράκια και δουλεύαμε περισσότερο άλλα πράγματα.
Έκανε και πολλά πους απς στα 3-5 δάκτυλα, χωρίς να χρησιμοποιεί την παλάμη του! Τον βλέπαμε και προσπαθούσαμε να το μιμηθούμε.
Υπάρχουν και τα πελώρια κορδόνια του. Εξείχαν από το παπούτσι του πάνω από 70-80 πόντους. Γιατί το έκανε; Τα έδενε πολύ χαλαρά. Σε κάθε ματς, τα κορδόνια λυνόντουσαν 3-4 φορές. Και μέχρι να δέσει με 2-3 κόμπους, έπαιρνε ανάσες. Εμείς τον δουλεύαμε, του λέγαμε “Βρες ένα άλλο παπούτσι”.
Πάντα γελούσε. Αλλά δεν μιλούσε. Όταν καταλάβαμε ότι γινόταν επί τούτου, είπαμε ότι είναι πανέξυπνος! Αν δεις τα ματς, στα τάιμ άουτ, πάντα κοιτούσε τον ρέφερι με το γλυκό πρόσωπό του για το επόμενο σφύριγμα. Όλα ήταν προσχεδιασμένα”.
Γιώργος Μποσγανάς – Πανιώνιος
“Όταν ήρθε στον Πανιώνιο, είχε κάνει τις προηγούμενες χρονιές του στην Ελλάδα. Αν θυμάμαι καλά, δεν ήταν από την αρχή στο ρόστερ. Αντικατέστησε έναν ξένο. Στο πρώτο γεύμα έτρωγε μόνο αγγουράκια, μάλλον για να είναι σε καλή κατάσταση.
Ήταν “σκύλος” στην προπόνηση, το ξέρω γιατί τον μάρκαρα! Στο τέλος κάθε προπόνησης είχα γρατζουνιές και μελανιές. Ήταν καλό παιδί, κύριος και τρομακτικό ταλέντο. Είχε την ικανότητα να σκοράρει, ένα απίθανο ταλέντο.
Έκανε τα πάντα, είχε δυνατό κορμί. Ειδικά αν αναλογιστούμε την ηλικία του. Είχε πάντα κίνητρο. Όσο για εμένα; Είχα πάντα ξένους παίκτες στη θέση μου. Και η προπόνηση ήταν το κίνητρό μου, να τον σταματήσω στην άμυνα ή να του βάλω καλάθι στην επίθεση. Δεν υπήρχε προπόνηση που να την άφηνα να πάει χαμένη.
Θυμάμαι ήταν πάντα χαμογελαστός. Ένας γνήσιος σκόρερ, γιατί αυτό ήξερε να κάνει. Ήταν μεγαλωμένος σε ανοικτά γήπεδα και είχε τη νοοτροπία “σου βάζω καλάθι, μου βάζεις καλάθι”.
Διαβάστε επίσης: