Του Μιχάλη Γκιουλένογλου / info@eurohoops.net
Από την Αθήνα, στην Γκουάνγκντονγκ. Δεν είναι ακριβώς ένα… τσιγάρο, δρόμος. Αλλά ο Νάκης Μουρατίδης θέλησε να το δοκιμάσει.
Από την ΑΕΚ, στους Τάιγκερς. Και σε ένα διαφορετικό κόσμο. Το μπάσκετ μπορεί να είναι παγκόσμιο. Αλλά στην Κίνα ζουν και αναπνέουν σε ρυθμούς… NBA.
Δωδεκάλεπτα στους αγώνες και ένα πρόγραμμα που δεν έχει την παραμικρή… ανάσα. Μόνο την πρώτη εβδομάδα της ζωής του Μουρατίδη στην Κίνα έκρυβε τέσσερα ματς!
Και την υποχρέωση, αφού έχει αναλάβει το σκάουτινγκ των αντιπάλων των Γκουάνγκντονγκ Σάουθερν Τάιγκερς, να έχει τα πάντα έτοιμα, προτού ζητηθούν.
Ο Μουρατίδης ήταν στην ΑΕΚ από το 2016. Στην αρχή στις ακαδημίες της Ένωσης. Και ύστερα, το 2022 ήταν στο πλευρό του Ηλία Καντζούρη. Και ύστερα σε αυτό του Ζοάν Πλάθα και του Ηλία Ζούρου. Πλέον ζει στο Ντον Χουάνγκ – μία πόλη επτά εκατομμυρίων ανθρώπων – η οποία απέχει περίπου δύο ώρες από το Χονγκ Κονγκ
Και ιδού οι… περιπέτειες ενός Έλληνα στην Κίνα, όπου κατάφερε – χωρίς να το επιδιώξει – να βρει και βαλκανικό εστιατόριο, όπου τον κέρασαν ρακί!
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε όχι μόνο τι είδαν τα μάτια του Έλληνα προπονητή, αλλά πως δουλεύουν και σκέφτονται (σχεδόν ασταμάτητα) οι Κινέζοι, το περίφημο κλαμπ αποκλειστικά για τους εργένηδες Κινέζους, αλλά και πολλά άλλα.
Η πρώτη εντύπωση στην Κίνα
“Όταν έφτασα εκεί, διαπίστωσα ότι είχα μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας. Απαγορεύονται διάφορες εφαρμογές στα κινητά τηλέφωνα, το VPN που είχα δε λειτουργούσε, για 2-3 ημέρες δεν είχα τίποτα!
Ήταν σαν να επέτρεψα στο 1995, τηλεφωνούσα από το σταθερό.
Πάλι καλά βρήκα ένα μπαρ με VPN, ένα Σάββατο βράδυ, εκεί ήταν όλοι μεθυσμένοι και εγώ να προσπαθώ, ανάμεσα σε κραυγές, να μιλήσω με την οικογένειά μου.
Μετά την τέταρτη ημέρα απέκτησα ένα καλό VPN και είχα πρόσβαση στις δύο εφαρμογές που έχουν στη χώρα για να μπορείς να πληρώνεις. Δεν χρησιμοποιούν τις ξένες κάρτες, παρά μόνο αυτά τα δύο app.
Πάντα μετρητά πάνω σου
Αλλιώς πρέπει να έχεις μετρητά πάνω σου. Ακόμα και τα ταξί δουλεύουν μέσω εφαρμογών, δεν παίρνεις ένα και του λες που θέλεις να πας. Οπότε στην αρχή, έπρεπε κάποιος να το καλέσει για εμένα, να το πληρώσει και εγώ να του δώσω τα χρήματα”.
Αλήθεια, πώς είναι να βλέπεις για πρώτη φορά τις εγκαταστάσεις, το νέο… γραφείο. Για τον Μουρατίδη ήταν κάπως πρωτόγνωρο.
“Μετά είναι και οι εγκαταστάσεις της ομάδας. Την ώρα που πήγαινα στο γήπεδο, μου εξήγησαν ότι αυτό που θα πάμε δεν είναι η κανονική έδρα, αλλά το προπονητικό.
Εγώ δεν έδωσα μεγάλη σημασία, μόλις πήγα εκεί, είδα χώρους για τις ακαδημίες.
Μέσα είχε ένα μεγάλο γυμναστήριο, σε ένα κομμάτι μία πισίνα 25 μέτρων, Ολυμπιακών διαστάσεων, αίθουσες παγοθεραπείας, αίθουσα με τζακούζι, σάουνα στα αποδυτήρια.
Ανεβαίνοντας πάνω είδα δύο γήπεδα μπάσκετ, τέσσερις μπασκέτες δηλαδή. Και φυσικά κλιματισμό που… πάγωνες”.
Ένα κλαμπ μόνο για εργένηδες Κινέζους
Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε το “κλαμπ”. Τι είναι αυτό, μπορεί να αναρωτηθείτε. Δίκαια. Είναι μία τρόπον τινά Εστία, αποκλειστικά για τους Κινέζους παίκτης που δεν ακολουθούν, ακόμα τουλάχιστον, τον έγγαμο βίο!
Και ο Νάκης Μουρατίδης εξηγεί πως λειτουργεί όλο αυτό.
“Η δεύτερη μπασκετική εντύπωση ήταν το κλαμπ. Τι είναι το κλαμπ; Ρωτώντας μου είπαν ότι όσοι Κινέζοι παίκτες ή από το προπονητικό επιτελείο που δεν είναι παντρεμένοι μένουν στο κλαμπ. Μία τρόπον τινά εστία.
Ο καθένας έχει το δικό του δωμάτιο και εκεί τρώνε το πρωινό, το μεσημεριανό και το βραδινό. Βλέπεις παίκτες που έχουν παρκαρισμένες Πόρσε ή Μερσεντές, αλλά μένουν στην εστία.
Υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί και για τους επισκέπτες. Η ομάδα τους επιτρέπει να βγαίνουν, αλλά υπάρχει έλεγχος. Αν κάποιος βγει και γυρίσει αργά, το μαθαίνουν όλοι.
Εγώ και οι Αμερικάνοι μένουμε σε ξενοδοχείο”.
Συνήθως όταν προκύπτει μία νέα εμπειρία, σε άγνωστο έδαφος, ένα τηλέφωνο (ή και παραπάνω) σε έναν γνωστό μοιάζει με απαραίτητη ιεροτελεστία.
“Απο την Κίνα δεν είχα πολλές εικόνες. Πριν έρθω, μίλησα με προπονητές. Με τον Φαλέκα με τον Μάμαλη, το καλοκαίρι μίλησα με τον Δημήτρη Αγραβάνη, εκείνος με βοήθησε να κατεβάσω κάποιες εφαρμογές απαραίτητες.
Πώς είναι οι προπονήσεις, πώς είναι ο προπονητής, η ομάδα. Μόλις ήρθα, έλειπαν οι Αμερικάνοι και οι διεθνείς.
Ακόμη και να μην έχουν τουρνουά με την Εθνική ομάδα, πάλι μαζεύονται και κάνουν προπονήσεις. Σαν να παίζουν κανονικά.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι δεν παίζει ρόλο αν έχεις αγώνα. Οι προπονήσεις διαρκούν αρκετή ώρα. Και με ένταση. Επίσης, στα πρώτα φιλικά έβλεπα επιθέσεις πέντε δευτερολέπτων, ριμπάουντ, transition, σουτ! Και ξανά το ίδιο από την άλλη πλευρά. Εγώ έχοντας τις ελληνικές παραστάσεις, τους φώναζα ότι έχουμε φάουλ να δώσουμε ή να σταματήσουμε την μπάλα.
Έχουν πάρα πολλούς σουτέρ. Και μπόλικη γυμναστική, προπόνηση και δουλειά. Το τελευταίο είναι στην κουλτούρα τους.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι οι παίκτες τελειώνουν τις υποχρεώσεις τους στις 15 Μαίου. Παίρνουν άδεια για δύο εβδομάδες και μετά πάνε σερί μέχρι την επόμενη 15η Μαίου. Με προπονήσεις και αγώνες. Στις προπονήσεις όλοι ακούν το προπονητικό επιτελείο.
Είτε είναι ο πρώτος προπονητής, είτε ο πιο μικρός. Επίσης, όταν μιλήσει ο αρχηγός, τότε όλοι τον ακούνε. Χωρίς μιλιά. Υπάρχει μία πειθαρχία, όπως παλιότερα στην Ελλάδα, πριν από 15-20 χρόνια”.
“Πρόγραμμα σαν… Ευρωλίγκα”
Οι Αμερικανοί παίκτες είναι μία κατηγορία από μόνοι τους, στην Κίνα. Είναι οι αστέρες των ομάδων και εκείνοι που πρέπει να μπουν στη διαδικασία της υποχρεωτικής διαχείρισής τους, αφού οι τέσσερις Αμερικάνοι που υπάρχουν σε κάθε ομάδα, δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα στο παρκέ.
Φυσικά υπάρχει το βαρύ πρόγραμμα, να τους θυμίζει κάτι από το ΝΒΑ.
“Οι Αμερικάνοι που έχουν αγωνιστεί ξανά, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να προσαρμοστούν. Αυτοί που έρχονται για πρώτη φορά, παραξενεύονται.
Στα ματς υπάρχει περιορισμός, στις τρεις πρώτες περιόδους μπορούν να είναι δύο Αμερικάνοι στην πεντάδα και στην 4η περίοδο μόνο ένας. Και αυτό έγινε φέτος, μέχρι πέρσι ήταν μόνος ένας ο ξένος.
Προπονητής της ομάδας είναι ο Ντου Φενγκ, έχει συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι εμβληματική μορφή του κινέζικου μπάσκετ.
Όσο για το πρόγραμμα; Την πρώτη εβδομάδα του πρωταθλήματος, είχαμε τέσσερα ματς! Τα τρία απ’ αυτά ήταν εκτός έδρας. Αυτό στην Κίνα είναι σαν να παίζεις στην Ευρωλίγκα.
Δηλαδή, από την Αθήνα, πας στο Παρίσι. Από εκεί στο Μιλάνο και καταλήγεις ξανά στην Αθήνα.
Είναι μεγάλες οι αποστάσεις ανάμεσα στις πόλεις.
Επίσης, υπάρχει το παράλογο όπου μπορεί να παίζεις συνεχόμενα ματς και μετά σε περιμένει ένα μεγάλο break.
Το Γενάρη που γιορτάζουν το νέο έτος υπάρχει διάλειμμα ενός μήνα! Τώρα υπάρχουν τα παράθυρα της FIBA”.
Στην πρώτη επικοινωνία του Eurohoops με τον Μουρατίδη, ένα θέμα συζήτησης ήταν το βαρύ πρόγραμμα. Και πως κάθε ομάδα, πάει από το ένα ματς, στο επόμενο, χωρίς… ανάσα!
Φανταστείτε οτι το πρώτο ρεπό, κατάφερε να το πάρει μετά από 45 ημέρες! Σε ένα πρόγραμμα παραπάνω από γεμάτο.
“Τα ματς είναι σε 12λεπτα. Το ματς τελειώνει, την επόμενη ημέρα, το πρωί, πρέπει να υπάρχει έτοιμος ο αντίπαλος, η ανάλυση, τα βίντεο, το playbook. Μόλις πάμε στην επόμενη πόλη, ακολουθεί απευθείας προπόνηση.
Την πρώτη ημέρα που ο κόουτς μας είπε ότι έχουμε προπόνηση το επόμενο πρωί, εγώ ήμουν “δεν έχω δει καν ένα ματς”. Έπρεπε να καθίσω να δω τρία ματς σε ένα βράδυ, για να μπορέσω να κάνω την ανάλυση.
Οι Κινέζοι είναι εξαιρετικά έξυπνοι. Ξέρουν ότι τα χρήματα που παίρνουν οι προπονητές είναι πολλά περισσότερα από την Ευρώπη. Οπότε, αφού πληρώνουν, απαιτούν. Το ίδιο ισχύει και για τους Αμερικάνους παίκτες”.