Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Λένε πως δε μπορείς να ταξιδέψεις στο χρόνο. Οι αναμνήσεις καθενός λένε το αντίθετο.
Οι δημοσιογράφοι του Eurohoops θυμούνται τότε που είχαν μία μπάλα Spalding στα χέρια και δεν έφευγαν με τίποτα από το ανοιχτό γήπεδο, ας είχαν “ανοίξει” οι ουρανοί.
Ακολουθήστε τη Spalding στο Instagram, με την οποία η Ευρωλίγκα συνεργάζεται από το 2012
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Εύβοια, καλοκαίρι 2015. Μία από τις πιο αγαπημένες συνήθειες ήταν πάντα τα “μονάκια” στο γήπεδο του χωριού, κάθε φορά που όλοι επιστρέφαμε στην… πατρίδα για τις καλοκαιρινές διακοπές.
Ο χρόνος κύλησε σαν νεράκι. Κρατήστε το “νεράκι” για παρακάτω. Οι γνωστοί-φίλοι μαζευτήκαμε για μία τελευταία φορά, πριν επιστρέψει ο καθένας στην βάση του. Ένα τελευταίο μονάκι πριν φύγει το καλοκαίρι.
Και σιγά που θα μας έκανε το χατίρι ο καιρός. Τα πρώτα μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν, λίγο αφού μαζευτήκαμε κι εμείς στο γήπεδο για να χωριστούμε. Τέλος το πρώτο ματσάκι, τέλος και το δεύτερο.
Μόνο που το 1-1, αλλά κι η επιθυμία μας να ζήσουμε λίγο ακόμα το καλοκαίρι, μας κράτησαν εκεί, αφού ξεκίνησαν κι οι πρώτες ψιχάλες. Γρήγορα, εξελίχθηκαν σε πυκνή βροχή, όμως, εμείς δε “μασήσαμε”.
Ούτε η μπάλα μας.
Η Spalding TF-500, που μας συντρόφευε κάθε μέρα, ήταν και πάλι εκεί για εμάς, στις πιο δύσκολες συνθήκες. Στο τέλος, δε θυμάμαι καν αν κερδίσαμε ή αν χάσαμε. Δέκα χρόνια μετά, όμως, θυμάμαι το πιο “ωραίο” μονάκι που έπαιξα ποτέ!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΝΑΡΕΤΖΗΣ
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά μπασκετάκι μέσα στη βροχή… λέει πολύ και θα το ξανάκανα ευχαρίστως, με μία μπάλα Spalding να ανέχεται τα “τούβλα” μου από τα 6,75 μέτρα.
Το σκηνικό είναι το εξής: Ανοιχτό γήπεδο -φυσικά- με τον ουρανό κατάμαυρο, έτοιμο για μπόρα που σε κάνει να βάζεις τα πόδια στον ώμο για να κρυφτείς και τις πρώτες σταγόνες να έχουν αρχίσει να πέφτουν στο κεφάλι όσο βρισκόμουν με την παρέα στο χώρο.
Εγώ;
Απτόητος ντε, συνεχίζω να μπιστάω τη Spalding στο τραχύ έδαφος και σε κάθε σκάσιμο της μπάλας να σηκώνεται νερό από το έδαφος και να την κάνει να γλιστράει από τα χέρια.
Εντάξει, μην φανταστείτε τώρα σκληρό “μονό” 3×3 με τους φίλους, αφού τα παπούτσια αποκτούσαν σταδιακά ιδιότητες… παγοπέδιλων, αλλά προκαλούσε μία ηδονή να σκοράρεις μέσα στη βρόχα, με το διχτάκι να “ξερνάει” νερό σε κάθε άγγιχτο σουτάκι.
“Πνευμονία” είπατε;
Ε, κοντά είστε, αλλά πείτε μου ποιος δεν το έχει κάνει στη ζωή του και θα έρθω εγώ προσωπικά να τον προκαλέσω να παίξουμε μαζί και να το χαρούμε δεόντως και θα του χορηγήσω αργότερα τα Tamiflu.
ΝΙΚΟΣ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ε, ναι! Αν και γεννημένος το 1996, ακόμa θυμάμαι τις μέρες που έφευγα απ’ το 3ο Λύκειο Πύργου (κοπάνα, θα έλεγε κανείς) για να πάω σπίτι να πάρω την ξεφτισμένη Spalding και να τρέξω στο ανοιχτό γηπεδάκι της γειτονιάς μου για να σουτάρω βολές, είτε με καλό καιρό, είτε όχι.
Φυσικά ακόμη και με βροχή… Γιατί όποιος δεν έχει παίξει μπάσκετ με βροχή δεν έχει ζήσει στο 100% το experience.
Εντάξει, όχι και το πρώτο μπόι, μόλις 1,76μ., αλλά όχι να το παινευτώ, βολές δύσκολα θα έχανα.
Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, ό,τι ώρα κι αν ήταν θα έτρεχα ανυπόμονα για να παίξω μπάσκετ, όταν όλοι οι άλλοι φίλοι μου τότε προτιμούσαν σαφώς το ποδόσφαιρο.
Μπορεί μεν το ποδόσφαιρο να ήταν πιο “εύκολο” να παιχτεί με βροχή, και το μπάσκετ, όμως, όταν παίζεις σε ανοιχτό γηπεδάκι υπό τους ήχους της βροχής έχει άλλη χάρη. Η μπάλα Spalding βαραίνει ακόμη περισσότερο μετά από τόσο νερό που έχει φάει, αλλά η μαγεία παραμένει…
Δε θες να σηκωθείς να φύγεις απ’ το γήπεδο, η μπάλα σκάει σχεδόν με το ζόρι αλλά εσύ εκεί, προσπαθείς, παλεύεις να σκοράρεις.
Αν κι ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε να αλλάξουμε μπάλα και να πάρουμε μία καινούργια, καλύτερη, εγώ προτιμούσα την παλιά, καλή, ορθόδοξη Spalding με την οποία κατάφερα στα 10 μου να βάλω το πρώτο μου καλάθι και την είχα σαν… γούρι.
Φυσικά, ακόμη την έχω κάπου καταχωνιασμένη, ασχέτως αν λόγω των υποχρεώσεων και της δουλειάς δεν προλαβαίνω να παίζω μπάσκετ όσο θα ήθελα.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΙΟΥΛΕΝΟΓΛΟΥ
Ένα ανοικτό γήπεδο. Μία μπασκέτα. Μία μπάλα Spalding. Και παρέα. Ένα μονό μπορούσε να στηθεί μόνο με τα βλέμματα.
Κι ο νικητής είχε πάντα ένα προνόμιο: Έμενε στο γήπεδο. Κι οι χαμένοι θα έπρεπε να βρουν τον τρόπο για να… χωρέσουν και όσους είχαν στοιβαχθεί δίπλα από τις γραμμές. Αδημονώντας να περάσουν το “απαγορευμένο” -όσο παίζουν οι υπόλοιποι- πλαίσιο.
Αν μπορούσα να μετρήσω το χρόνο που είχα περάσει σε ένα ανοιχτό γήπεδο ίσως ο αριθμός να μου προκαλούσε έκπληξη. Και μαζί ένα χαμόγελο. Η επιβεβαίωση ότι κάτι έκανα καλά!
Στη ζωή των ανοιχτών γηπέδων οι φόβοι είναι δύο: Να μην ανάψουν τα φώτα, όταν πια ο ήλιος θα έχει πέσει. Κι η βροχή.
Το πρώτο μπορεί να λυθεί. Σε ένα ανοικτό, στην οδό Μιχαλακοπούλου, “αποκτήσαμε” πρόσβαση στο πλαίσιο που αποκτούσες πρόσβαση τα φώτα. Σε ένα άλλο, στην περιοχή του ξενοδοχείου Caravel, είχαμε γνωριστεί με τον φύλακα. Κι όταν εκείνος… ξεχνούσε καμιά φορά να ανάψει το φως ένα ολάκερο γήπεδο φώναζε το όνομά του. Μαζί με διάφορα κοσμητικά επίθετα.
Η βροχή, όμως; Σχεδόν ανίκητη. Σου παίρνει όλη τη διάθεση. Αλλά ακόμη και γι’ αυτό υπάρχει λύση.
Η πρώτη ψιχάλα ποτέ δεν αποτέλεσε λόγο ακύρωσης του μονού. “Θα συνεχίσουμε μέχρι να πιάσει μπόρα”, ήταν το… δόγμα. Και κανείς δεν υποχωρούσε. Ο ήχος της Spalding ήταν λίγο διαφορετικός, αλλά ουδείς έκανε πίσω.
Η μπάλα ζούσε και μία διαφορετική ταλαιπωρία. Όταν μετά τη βροχή, στο προχειροφτιαγμένο γήπεδο, υπήρχαν λακκούβες γεμάτες με νερό. Η μπάλα Spalding αναλάμβανε ένα δύσκολο, συνάμα κομβικό έργο: Να πέφτει στα συγκεντρωμένα ύδατα και να τα μοιράζει. Μέχρι που αυτό από το συνεχόμενο “ντάμπα-ντούμπα” ήταν απλά ένας… λεκές στο τσιμέντο.
Κι ύστερα; Η αποθέωση της Spalding! Ένα πέταγμα στον αέρα, με πολλά φάλτσα, για να φύγει το νερό που ήταν πάνω της. Και ξανά. Και ξανά. Και μετά, “παίζουμε”!
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ
Κάθε φίλος του μπάσκετ που σέβεται τον εαυτό του έχει παίξει τόσες πολλές ώρες σε ανοιχτό γήπεδο με μία μπάλα Spalding, που σίγουρα έχει να μοιραστεί αμέτρητες σχετικές ιστορίες.
Προφανώς κι οι ιδανικές καιρικές συνθήκες είναι η… ξαστεριά, αλλά λίγο-πολύ έχει τύχει σε όλους μας, να χρειαστεί να παίξουμε και με βροχή. ΟΚ, σαφώς με ψιλόβροχο, γιατί με μπόρα είναι λίγο δύσκολο να γίνει.
Όταν πήγαινα Δημοτικό, δηλαδή πριν από το 1995, δεν υπήρχε η σημερινή ποικιλία με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια κι ουσιαστικά κάθε μέρα παίζαμε μπάσκετ (και ποδόσφαιρο) τα απογεύματα.
Με τα φιλαράκια είχαμε βρει ένα ωραίο σύστημα για να παίζουμε την τότε… Ευρωλίγκα μεταξύ μας. Συνολικά 12 άτομα, χωριζόμασταν σε 4 ομάδες (3on3) και κάθε μία από αυτές έπαιζε με όλες, σε δύο γύρους, εντός και εκτός έδρας. Με σύστημα 2 βαθμών στη νίκη και 1 στην ήττα, όπως ήταν τότε. Στο τέλος, κανονικό Final Four. Νοκ άουτ ημιτελικοί ο πρώτος με τον τέταρτο της βαθμολογίας κι ο δεύτερος με τον τρίτο, για να προκύψει το ζευγάρι του τελικού. Κάναμε και… μικρό τελικό πρώτα.
Προφανώς μας έπαιρνε ώρες όλο αυτό το σκηνικό, αλλά απολαμβάναμε το μπάσκετ. Υπήρξε μία μέρα, όμως, που μας τα χάλασε ο καιρός, με βροχή. Φεύγεις όμως, όταν παίζεις τους τελικούς; Δε γίνεται! Πρέπει να βγει ο πρωταθλητής της βραδιάς, για να πας να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ. Οι τελικοί παίχτηκαν με ψιλόβροχο. Με αναγκαστικές διακοπές όταν δυνάμωνε λίγο, αλλά πετύχαμε τον σκοπό μας. Τελειώσαμε τη… σεζόν μας.
Η ομάδα μου πήρε τη 2η θέση εκείνη τη βραδιά. Εννοείται ότι τους “είχαμε”, αν δεν έβρεχε. Κατηγορούσαμε ένα σημείο του γηπέδου που είχε βαθούλωμα, επειδή μάζευε λίγο παραπάνω νερό. Λίγη σημασία έχουν αυτά βέβαια. Κάναμε την καζούρα μας, περάσαμε όμορφα και γυρίσαμε σπίτι… μούσκεμα από τη βροχή, τρώγοντας το ανάλογο κράξιμο από τους γονείς μας. Χαλάλι όλα. όμως. Πάλι καλά που είχαμε την Spalding μας. Μιλάμε για μπάλα παντός καιρού…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΜΑΣ
Παλιά μου γειτονιά στα Γιάννενα, Κωνσταντίνου Γερακάρη 1, δίπλα στην πλατεία Πάργης. Τραβούσα λίγο την κουρτίνα στο σαλόνι, κοιτούσα αριστερά στο Μιτσικέλι, δεξιά στο Περιστέρι (στο βάθος), μετρούσα ένταση ανέμου, ταχύτητα σύννεφων κι υπολόγιζα πότε θα αρχίσει να βρέχει ή, στην καλύτερη, πότε επιτέλους θα σταματήσει μπικόουζ Γιάννενα.
Άπαξ κι έκανα την… πρόγνωση καιρού, οι υπόλοιπες κινήσεις ήταν αυτόματες για να οδηγηθώ στο προαύλιο του 4ου Γυμνασίου aka Οικονομικού, που ήταν ελάχιστα μετά από το τέλος του δρόμου.
Ντύσιμο σε χρόνο “dt”, παραμάσχαλα τη μπάλα Spalding -πράσινη, μαύρη, με το logo του ΝΒΑ και της Sprite!-, άνοιγμα και κοπάνημα πόρτας, κατέβασμα δυο-δυο τα σκαλιά, έξοδος από την πολυκατοικία, σύντομη στάση στον αριθμό “8” για να χτυπήσω το θυροτηλέφωνο και να κατέβει ο Γιώργος -μαζί θρανίο-, στροφή δεξιά στη γωνία, στροφή δεξιά στην ανοιχτή καγκελόπορτα, στροφή αριστερά κι έτοιμοι για μπάσκετ.
Ποιο βρεγμένο δάπεδο, ποια νερά στο γυάλινο ταμπλό, είτε από τη βροχή είτε από την υγρασία, που έκαναν τη μπάλα να εκσφενδονίζεται όποτε πήγαινες να το παίξεις “Παναγιώτης Γιαννάκης”, ποια κρύα χέρια, ποια μπάλα που γλίστραγε! Τίποτα δε μπορούσε να μας σταματήσει! Ακόμη κι αν άρχιζε να (ξανα)βρέχει, το μπάσκετ δεν τελείωνε.
Μέχρι που μεγαλώσαμε…