Του Γιώργου Αδαμόπουλου / info@eurohoops.net
Μία στιγμή πόνου… Ήταν 17 Μαρτίου 1992 στη Ναντ. Τελικός Κυπέλλου Κυπελλούχων κόντρα στη Ρεάλ, πριν από ακριβώς 33 χρόνια. Στο φόντο ένα ακόμη τρόπαιο. Στο βάθος, δίχως ίχνος αλαζονείας, αλλά ως απλή επιβεβαίωση φιλοδοξίας, η υστεροφημία.
«Σκηνικό» που λατρεύουν οι σπουδαίοι παίκτες. Συνθήκες που ιντριγκάρουν τους μεγάλους σουτέρ. Εκείνος το είχε αποδείξει. Οι 29 πόντοι και τα έξι τρίποντα δεν άφηναν αμφιβολία. Ένα τεράστιο σουτ από τα 8μ. ισοφαρίζει το ματς στους 63 πόντους. Μονάχα που ο ΠΑΟΚ έφυγε στη συνέχεια ηττημένος από το καλάθι του Ρίκι Μπράουν στο 1΄΄.
«Η ιστορία γράφεται από τους νικητές», επέμενε ο Ναπολέων. Μάλλον όχι, τελικά. Κανένας δεν ξέχασε τη ματσάρα του Μπάνε Πρέλεβιτς. Κανένας, επίσης, δε λησμονεί τον ίδιο πεσμένο στα γόνατα, με τα χέρια το πρόσωπο. Οι άνδρες κλαίνε και αυτό δεν αποτυπώνει μία στιγμή αδυναμίας…