Του Στέλιου Τορομανίδη/ info@eurohoops.net
Με αφορμή την συμπλήρωση μιας δεκαετίας από την επική επικράτηση της Εθνικής Ελλάδος επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ιαπωνίας, το Eurohoops σκιαγραφεί τον τρόπο, με τον οποίο η συγκεκριμένη νίκη άλλαξε τις ισορροπίες του παγκόσμιου μπάσκετ και την νοοτροπία των Αμερικανών.
Η 1η Σεπτεμβρίου του 2006 αποτελεί μια ημερομηνία-σταθμό στην ιστορία της καλαθοσφαίρισης. Όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας. Είναι η μέρα που η “γαλανόλευκη” με την τεράστια νίκη της, ταρακούνησε την μεγαλύτερη δύναμη μπάσκετ στον κόσμο, υποχρεώνοντάς την να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο παιχνιδιού της.
Μπορεί να μην ήταν η πρώτη φορά που η Team USA ηττάται από το 1992 (έτος κατά το οποίο επετράπη η συμμετοχή NBAερς σε διεθνείς διοργανώσεις). Είχε χάσει τρεις φορές στο Μουντομπάσκετ της Ιντιανάπολης το 2002 και άλλες τόσες δύο χρόνια αργότερα στο Ολυμπιακό τουρνουά της Αθήνας. Κι όμως καμία από αυτές τις αποτυχίες δεν την πλήγωσε όσο το 101-95 της Σαϊτάμα, με δράστες τους παίκτες του Παναγιώτη Γιαννάκη. Μάλιστα, το γεγονός ότι το σύνολο του Σιζέφσκι εμφανίστηκε στην Ιαπωνία… υποψιασμένο πια, μετά τις αποτυχίες που είχαν προηγηθεί, αποτελεί για την “επίσημη αγαπημένη” όλων των Ελλήνων ένα επιπλέον παράσημο για την επιτυχία της.
Η έλλειψη δικαιολογιών και η ανάγκη της αυτοκριτικής
Ο λόγος είναι απλός. Η ήττα τους το 2006 δεν μπορούσε να συνοδευτεί από κανένα άλλοθι, όπως είχε συμβεί μετά την κακή, για τα δεδομένα των ΗΠΑ, παρουσία της “αστερόεσσας” στα δύο προηγούμενα διεθνή τουρνουά.
Το 2002 στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη στην έδρα τους, δοκίμασαν για πρώτη φορά το πικρό ποτήρι της αποτυχίας, αρχικά στους ομίλους από την Αργεντινή του Τσινόμπιλι (87-80) και εν συνεχεία στον προημιτελικό από την Σερβία των Ντίβατς, Μποντιρόγκα (81-78). Μάλιστα εν συνεχεία δεν κατάφεραν να τερματίσουν ούτε στην πέμπτη θέση, καθώς νικήθηκαν και από τους Ισπανούς (81-75).
Οι δικαιολογίες όμως υπήρχαν. Παίκτες όπως οι Σακίλ Ο’ Νίλ, Κόμπι Μπράιαντ, Τιμ Ντάνκαν και Κέβιν Γκαρνέτ δεν συμμετείχαν στην διοργάνωση, ενώ οι Τζέισον Κιντ και Ρέι Άλεν τραυματίστηκαν με αποτέλεσμα αμφότεροι να χάσουν το τουρνουά. Έτσι η Team USA δεν εμφανίστηκε με όλες τις δυνάμεις της.
Όσο για τους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα; Αρχικά ήρθαν οι ήττες από Πουέρτο Ρίκο (92-73) και Λιθουανία (94-90) στην φάση των ομίλων και εν συνεχεία (πάλι) από την Αργεντινή στα ημιτελικά (89-81).
Αυτό που ειπώθηκε στο φινάλε της διοργάνωσης ήταν η έλλειψη παραστάσεων από πολλά μέλη της δωδεκάδας (ΛεΜπρον Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι, Ντουέιν Ουέιντ, Εμέκα Όκαφορ) που έπαιρναν το βάπτισμα του πυρός σε διεθνή διοργάνωση προερχόμενοι από την rookie χρονιά τους στο NBA.
Έπειτα από δύο χρόνια στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, τίποτα από τα προηγούμενα δεν μπορούσε να συνοδεύσει την απώλεια της πρώτης θέσης. Έτσι αναπόφευκτα, ξεκίνησε ο ενδελεχής έλεγχος για τα πραγματικά αίτια, που κρυβόντουσαν πίσω από τις δικαιολογίες των προηγούμενων ετών.
“Η Ελλάδα μας έμαθε πώς πρέπει να παίζουμε στις διεθνείς διοργανώσεις”
“Δεν είμαστε ανίκητοι. Είναι δύσκολο να κερδίζεις σε αυτό το επίπεδο. Το ξέρω από το 2006. Ήταν ένα μάθημα που πήραμε. Η Ελλάδα μας έμαθε πώς πρέπει να παίζουμε στις διεθνείς διοργανώσεις”, είχε τονίσει ο πρώην, πλέον, προπονητής των Ηνωμένων Πολιτειών, Μάικ Σιζέφσκι στην συνέντευξη τύπου που παραχώρησε μετά τον νικηφόρο για την ομάδα του προημιτελικό στο Μουντομπάσκετ, που διεξήχθη στην Ισπανία το 2014. Το πικ εν ρολ που δεν μπόρεσε ποτέ να αντιμετωπίσει, η άμυνα ζώνης, απέναντι στην οποία είχε “1,5” αξιόπιστο σουτέρ (σ.σ. Τζόνσον και Χάινριχ), αναδείκνυε ως μοναδική αξιόπιστη επιλογή τον Καρμέλο Άντoνι κι αυτό μόνο όσο αγωνιζόταν σαν “4”.
Είναι με απλά λόγια η αποτύπωση της αλήθειας από έναν κορυφαίο τεχνικό και σπουδαίο άνθρωπο, όπως είναι ο “Coach K”. Ο ίδιος αμέσως μετά, αποθέωσε και έσπευσε να χαιρετήσει εγκαρδίως τον μοναδικό άνθρωπο που τον νίκησε στα δέκα χρόνια παρουσίας του στην άκρη του πάγκου της Team USA. Τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος βρισκόταν στην αίθουσα τύπου εκείνη την στιγμή.
Ο Σιζέφσκι αποθεώνει τον Γιαννάκη:
Αμέσως μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ολυμπιακό τουρνουά του Ρίο, Ο Σιζέφσκι ανέφερε ξανά την Ελλάδα στην τελευταία του συνέντευξη ως πρώτος προπονητής των ΗΠΑ, “ Εγώ και ο Καρμέλο βρισκόμαστε σε αυτή την ομάδα μαζί από την αρχή. Μοιραστήκαμε μία συνέντευξη Τύπου το 2006 στην Ιαπωνία, όταν μετά τη μοναδική μας ήττα ανέλαβε την ευθύνη για αυτήν και τόνισε τι έπρεπε να γίνει στο πρόγραμμα μας. Δεν έψαξε για δικαιολογίες. Απέδωσε τα εύσημα στην εθνική ομάδα της Ελλάδας και χτίσαμε πάνω σε αυτήν την ήττα”.
Αλλαγή πλεύσης και 75-0!
Ο “Coack K”, οι παίκτες του και η αμερικανική ομοσπονδία λοιπόν πήραν το μάθημά τους ακριβώς πριν δέκα χρόνια, όπως παραδέχτηκαν, με αποτέλεσμα να… αλλάξουν γραμμή πλεύσης.
— Μέχρι τότε αγωνιζόντουσαν περισσότερο ατομικά θέλοντας να εκμεταλλευτούν τα τεράστια αθλητικά προσόντα τους και δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην αξία του συνόλου. Μετά την ήττα από την “γαλανόλευκη” αντιλήφθηκαν πως δεν μπορούσαν πλέον να πραγματοποιούν περίπατο στις διεθνείς διοργανώσεις μόνο με την παρουσία τους, διότι οι… υπόλοιποι είχαν βελτιωθεί. Έτσι σοβαρεύτηκαν και έδωσαν μεγαλύτερη έμφαση στην άμυνα, ενώ γέμισαν το ρόστερ τους με παίκτες που είχαν ικανότητα στο σουτ και αγωνίζονταν σε παραπάνω από μία θέση.
— Η ανάγκη για περισσότερα γκαρντ και φόργουορντ σε εκείνο το ρόστερ της “team USA” αποδείχτηκε… ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΉ. Ο κόουτς “K” με χρόνια εμπειρία στο Ντιουκ το αντιλήφθηκε και στην πορεία των ετών γέμισε την ομάδα του με τέτοιους παίκτες. Φυσικά, βοήθησε και το γεγονός ότι ακολούθησαν «φουρνιές» κορυφαίων παικτών στο είδος, όπως για παράδειγμα ο Ντουράντ.
— Μέχρι τότε, πολλές φορές ξεκινούσαν την προετοιμασία τους μόλις 15 μέρες πριν τις επίσημες υποχρεώσεις τους, πράγμα που δεν ξανασυνέβη. Στο εξής πραγματοποιούσαν κανονική προετοιμασία, θέλοντας να συνηθίσουν και στους διαφορετικούς κανονισμούς των διοργανώσεων της FIBA, ενώ το scouting μπήκε στην καθημερινότητά τους.
— Χαμήλωσαν τα σχήματα τους, κάνοντάς τα πιο ευέλικτα σε σχέση με το παρελθόν αντιλαμβανόμενοι καλύτερα τον τρόπο παιχνιδιού.
— Σε όλα αυτά βεβαίως βοήθησε η παρουσία του εξαιρετικού Μάικ Σιζέφσκι στην άκρη του πάγκου από το 2006 και έπειτα, σε συνδυασμό με την θέληση των NBAερς να δουλέψουν μεθοδικά για να παρουσιάσουν ένα καλύτερο πρόσωπο. “Μετά από μία ήττα μερικές φορές βρίσκεις το βάθος στο χαρακτήρα κάποιου. Αυτό συνέβη με τον Καρμέλο και μετά με την αφοσίωση του ΛεΜπρον και του Κόμπι αλλά και των άλλων αθλητών όπως του Κέβιν (Ντουράντ). Χτίσαμε έτσι μία σπουδαία μπασκετική κουλτούρα”, συμπλήρωσε ο “Coach K” λίγο πριν παραδώσει την σκυτάλη στον Γκρεκ Πόποβιτς.
Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι πως η Team USA έκτοτε κατέκτησε 3 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, 2 Παγκόσμια Κύπελλα σημειώνοντας 75 συνεχόμενες νίκες. Με αυτή την επίδοση, η αρμάδα του Σιζέφσκι έσπασε το ρεκόρ των 74 συνεχών επικρατήσεων που είχε ξεκινήσει η Dream Team το 1992 και διατηρήθηκε ως το 2002.
Θα σπάσει λοιπόν ποτέ το καινούριο ρεκόρ και ποιος θα το καταφέρει; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει… Το μόνο σίγουρο είναι ότι η 1η Σεπτέμβρη του 2006 είναι η τελευταία φορά που έχασε η Team USA!