Του Αρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Ένας από τους πλέον γοητευτικούς ανθρώπους του μπάσκετ επιστρέφει σπίτι του και ο κάποτε αποκαλούμενος “Γκαστόνε” είναι πλέον θρύλος.
Έχω να εξομολογηθώ κάτι. Ίσως είμαι, εν μέρει, υπεύθυνος για αυτό.
Ο Παναθηναϊκός είχε μόλις κερδίσει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας σε έναν “περίεργο”, όπως είπε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τελικό στο Βερολίνο το 2009 και έκανα την τελευταία ερώτηση στην επίσημη συνέντευξη Τύπου, πριν βγει από την αίθουσα για να μιλήσει απευθείας σε όσους είχαν τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Υπήρχε λόγος που επέλεξα να κάνω αυτή την ερώτηση και ειδικά στο τέλος της συνέντευξης. Η συνηθισμένη τακτική του Ομπράντοβιτς στα ματς που κρίνονταν στον πόντο κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της θητείας του στην Αθήνα, ήταν να κάνει φάουλ για να έχει την τελευταία κατοχή. Ακόμα κι αν είχε το προβάδισμα.
Αυτό δεν συνέβη στο Βερολίνο. Οι Πράσινοι νίκησαν τον Ολυμπιακό (84-82) και την ΤΣΣΚΑ (73-71) στο καλάθι και ο Ζοτς αποφάσισε να αφήσει τους αντιπάλους του να πάρουν το τελευταίο σουτ. Ο Μπουρούσης αστόχησε στην προσπάθεια, για να ισοφαρίσει το σκορ στον ημιτελικό και να τον στείλει στην παράταση. Ο Σισκάουσκας έχασε το τρίποντο που θα έδινε το στέμμα στην ΤΣΣΚΑ. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η άμυνα του Παναθηναϊκού έκανε τη διαφορά, αλλά στον αθλητισμό πρέπει και η θεά τύχη να σου χαμογελάσει. Έτσι ρώτησα: “Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω καθόλου την εκπληκτική σας δουλειά, κερδίσατε και τα δύο ματς του φάιναλ φορ με τον αντίπαλο να χάνει το τελευταίο σουτ. Πιστεύετε ότι ήσασταν και τυχερός”;
Για μια στιγμή σιωπή βασίλευσε στην αίθουσα. Ο Ζοτς δεν χαμογελούσε και η απάντηση του ήταν εξαιρετική: “Αν θεωρείτε τύχη όσα έχουμε πετύχει στον Παναθηναϊκό την τελευταία δεκαετία, τότε ας συνεχίσουμε να είμαστε τυχεροί”. Αυτός είναι ο Ομπράντοβιτς. Πανέξυπνος, ετοιμόλογος, μια εξαιρετική παρέα για νυχτερινή έξοδο, για να συζητήσεις για πολιτική, σινεμά και μουσική (και πάντα σέβεται τους δημοσιογράφους, όπως μπορείτε να καταλάβετε από τις συνεντεύξεις που έχει δώσει στο Εurohoops). Είναι ένας από τους πιο γοητευτικούς ανθρώπους που μπορεί να συναντήσει κανείς στο παγκόσμιο μπάσκετ και φυσικά ένας μεγαλοφυής προπονητής. Και υπήρχε λόγος για να εξαγριωθεί όταν ένας Έλληνας δημοσιογράφος του είπε ότι μπορεί να ήταν τυχερός.
Από “Γκαστόνε”, θρύλος
Ο Ομπράντοβιτς είναι φαινόμενο των πάγκων. Είναι μόλις 54 ετών, αλλά ήδη έχει 22 χρόνια καριέρας στο κορυφαίο επίπεδο, έχοντας κερδίσει οκτώ φορές την Ευρωλίγκα και δύο κύπελλα Ευρώπης. Έχει κατακτήσει επίσης το παγκόσμιο πρωτάθλημα της FIBA, το Ευρωμπάσκετ και ένα αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο. Ωστόσο, πριν υπογράψει στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1999, ο ελληνικός Τύπος τον αποκαλούσε “Γκαστόνε”. Ένα παρατσούκλι που χρωστά στην κόντρα του με τον Γιάννη Ιωαννίδη. Μετά τη νίκη του με την Μπανταλόνα στον τελικό του 1994 επί του Ολυμπιακού, που ήταν το μεγάλο φαβορί, η “εύκολη” εξήγηση για τα κατορθώματα του ήταν πως είναι τόσο τυχερός όσο ο ξάδελφος του Ντόναλντ, Γκαστόνε Ντακ.
Στο κάτω – κάτω και την πρώτη του Ευρωλίγκα το 1992, την είχε κερδίσει με την Παρτιζάν χάρη σε ένα απίστευτο τρίποντο του Σάσα Τζόρτζεβιτς στην εκπνοή. Είναι ειρωνικό, αλλά το καλοκαίρι του 1999 ο άλλος βασικός υποψήφιος για τον πάγκο του Παναθηναϊκού ήταν ο Ιωαννίδης, που τελικά επέστρεψε στον Ολυμπιακό, διαδεχόμενος τον διάδοχο του, Ντούσαν Ίβκοβιτς. Υπάρχει ο αστικός μύθος πως το ίδιο καλοκαίρι ο Ίβκοβιτς πρότεινε ως αντικαταστάτη του τον Ομπράντοβιτς, στον Σωκράτη Κόκκαλη, κάτι που ποτέ δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα.
Κάπως έτσι ο “Γκαστόνε” έγινε μέρος του ελληνικού μπασκετικού τοπίου και αμέσως απέδωσε. Στην πρώτη του χρονιά με τον Παναθηναϊκό κέρδισε την Ευρωλίγκα και το πρωτάθλημα. Μετά από 13 χρόνια στην Αθήνα είναι επίσημα επίτιμος δημότης της πόλης, έχει κερδίσει πέντε Ευρωλίγκες με τον Παναθηναϊκό, έντεκα πρωταθλήματα και επτά κύπελλα, δημιουργώντας την πλέον κυρίαρχη μοντέρνα δυναστεία του ελληνικού μπάσκετ. Μπορείς να πεις ότι τουλάχιστον στο πρώτο μισό της κυριαρχίας του, ο Ολυμπιακός βρισκόταν σε παρακμή, ότι οι Πράσινοι έχουν καλύτερες διασυνδέσεις στο παρασκήνιο, δηλαδή με τη διαιτησία, αλλά δεν μπορείς να απαρνηθείς τους αριθμούς.
Ο Ομπράντοβιτς ήταν πάντα παρών, αρχίζοντας από την εποχή του Ντέγιαν Μποντιρόγκα και τελειώνοντας με την κυριαρχία του Δημήτρη Διαμαντίδη. Παλεύοντας όχι πάντα ως το φαβορί. Όπως έγινε το 2002 στη Μπολόνια και το 2011 στη Βαρκελώνη. Κανείς δεν τον αποκαλεί πια “Γκαστόνε”. Το έκανε μια φορά ο ίδιος στο φάιναλ φορ του 2009. Στην εναρκτήρια συνέντευξη Τύπου το τραπέζι μπροστά από τους ομιλητές κουνήθηκε κατά λάθος και όλα τα ταμπελάκια με τα ονόματα έπεσαν κάτω εκτός από το δικό του. Χαμογέλασε, κοίταξε τους Έλληνες δημοσιογράφους και είπε χαμηλόφωνα: “Γκαστόνε”!
Γιατί, λοιπόν, έφυγε από τον Παναθηναϊκό;
Αυτή είναι μια ερώτηση που ακόμα δεν έχει απαντηθεί πειστικά. Το πλάνο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου τον περιελάμβανε και αυτό είναι κάτι που έγινε επισήμως γνωστό. Ο Ομπράντοβιτς αγαπούσε τη ζωή του στην Αθήνα, αλλά πλέον κάτι δεν του ταίριαζε. Δεν επέκτεινε το συμβόλαιο του και αποφάσισε να μείνει έναν χρόνο εκτός μπάσκετ. Αμφότερες οι πλευρές, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ποτέ δεν εξήγησαν πλήρως γιατί δεν βρήκαν τρόπο να συνυπάρξουν.
Το τέλος της σχέσης του με τον Παναθηναϊκό ήταν απότομο και κανείς δεν ξέρει τι επιφυλάσει το μέλλον, ειδικά μετά την ανοιχτή πρόσκληση για επιστροφή στην Αθήνα. Ο Ομπράντοβιτς, όμως, παίζει για να κερδίσει και τώρα το μυαλό του είναι αφοσιωμένο στο να χτίσει ένα νέο σύνολο, που θα φέρει επιτυχίες στην Πόλη με τα χρώματα της Φενέρμπαχτσε/ Ούλκερ.
Αυτά τα χρώματα θα φορά όταν θα μπει την Πέμπτη στο ΟΑΚΑ. Ήταν παρών το 2004 όταν ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα επέστρεψε ως παίκτης της Μπαρτσελόνα στο ταπεινό Σπόρτιγκ, εξαιτίας των εργασιών ανακαίνισης στο ΟΑΚΑ, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Αυτή τη φορά το ΟΑΚΑ θα είναι έτοιμο για τη δική του επιστροφή. Να περιμένετε προσέλευση-ρεκόρ και το όνομα του να γίνεται τραγούδι στα χείλη 20.000 θεατών. Να περιμένετε την επιστροφή ενός βασιλιά και μια βραδιά που θα μείνει στην ιστορία.
Όταν ακουστεί το πρώτο σφύριγμα, το συγκεκριμένο ματς δεν θα είναι γιορτή. Θα είναι μια μάχη επιβίωσης για δύο αντιπάλους που θέλουν μια θέση στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας και μη νομίζετε ότι ο Ομπράντοβιτς δεν θα κάνει τα πάντα για να κερδίσει. Έστω απέναντι στην παλιά του αγάπη, έστω απέναντι στον παλιό του αρχηγό Φραγκίσκο Αλβέρτη που θα αντιμετωπίσει έναν από τους μέντορες του στο τρίτο του μόλις ματς ως πρώτος προπονητής. Αυτό έκανε πάντα, αυτό θα κάνει ξανά. Η μόνη διαφορά είναι ότι πιθανότατα, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, ο κόσμος του Παναθηναϊκού μετά το τελευταίο σφύριγμα θα τον αποθεώσει για μία ακόμα φορά.