Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Λείπει 12 χρόνια από την ζωή μας, αλλά δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Για έναν απλό λόγο. Ο ίδιος επέλεξε στα λίγα χρόνια που έζησε, να αφήσει στην άκρη το μεγάλο πρόβλημα υγείας που είχε και να χαρίσει ένα μεγάλο παράδειγμα σε όλους μας. Μέσα του, γνώριζε πως το δικό του προσωπικό… φιλμ, θα έχει λιγότερες φωτογραφίες από τις συνηθισμένες. Και φρόντισε το άλμπουμ αυτό να είναι μοναδικό. Με τίτλο; “Αλφόνσο Φορντ”.
Ο Αλφόνσο Φορντ έφυγε στις 4 Σεπτέμβρη του 2004 και αυτή η ημερομηνία θα ταυτίζεται πάντα με την δική του ξεχωριστή ιστορία. Το Eurohoops.net επιχείρησε να μιλήσει με τους πιο κοντινούς ανθρώπους του Φορντ στα χρόνια της ευρωπαϊκής του καριέρας. Τους ατζέντηδές του, αλλά συνάμα τους καλύτερους του φίλους που είχε μακριά από τις ΗΠΑ. Ο Νίκος Λότσος, όπως και ο ξάδελφός του και συνονόματος – που ήταν πολύ δεμένος με τον Αλ – μοιράστηκαν μαζί μας μνήμες από τον Αλφόνσο με τον οποίο είχαν ανοιχτή γραμμή μέχρι και τις τελευταίες ώρες της ζωής του.
Ο κορυφαίος όλων
Ο Έλληνας ατζέντης θυμάται… “Ο Αλφόνσο ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι μοναδικό. Νομίζω πως ζούσε με το ένστικτο ότι θα φύγει από την ζωή μικρός και προσπαθούσε να κάνει τα αδύνατα δυνατά. Σε αυτά τα 23 χρόνια που κάνω αυτή την δουλειά, δεν έχω ζήσει κάτι παρόμοιο. Από την πρώτη στιγμή που θα τον γνώριζες, ένιωθες τόσο οικείος μαζί του. Και σε εμπιστευόταν αμέσως. Ήταν στο χέρι σου μετά αν θα του φερθείς σωστά ή θα τον κοροϊδέψεις. Μπορώ να σου πω ότι η ιστορία του ηθοποιού Μάικλ Κλάρκε Ντάνκαν, μου θυμίζει τον Αλφόνσο! Όπως ακριβώς ήταν ο ρόλος που υποδυόταν στην ταινία “πράσινο μίλι”, έτσι ήταν και ο Αλ. Ένας γίγαντας με καρδιά μικρού παιδιού. Και πιστεύω ότι για να παίξεις τόσο καλά ένα ρόλο, πρέπει να τον νιώθεις… Ο ένας στα 33 του, ο άλλος στα 53. Και σκεφτόμουν τώρα που είδα την είδηση πως και οι δύο έφυγαν την ίδια μέρα πάνω – κάτω. Ειλικρινά, ο Αλφόνσο δεν είχε διαφορές με τον χαρακτήρα του ρόλου που έπαιξε ο Ντάνκαν στην συγκεκριμένη ταινία. Ήμουν τυχερός, έχω συνεργαστεί και συνεργάζομαι με πολλούς σημαντικούς παίκτες και τεράστια ταλέντα. Αν, όμως, μιλήσω για συνδυασμό αγωνιστικής αξίας και χαρακτήρα, ο Φορντ είναι ξεκάθαρα ο κορυφαίος. Δεν έχω συναντήσει κάτι αντίστοιχο ποτέ”…
Τζούλιους, θα εκραγείς!
Η αλήθεια είναι πως ο Φορντ είχε τρομακτική σωματοδομή. Και ο φίλος του, Νίκος Λότσος, θυμήθηκε τον τρόπο που τον πείραζαν αυτός και ο ξάδελφός του, που πάντα ήταν πολύ κοντά στον Αλ. Με αφορμή την ταινία “Οι δίδυμοι” και την κλασική σκηνή που ο Ντάνι Ντεβίτο κοιτούσε τον αδελφό του στην ταινία, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ και του έλεγε: “Τζούλιους, είσαι έτοιμος να εκραγείς”! Τον έβλεπαν τόσο ογκώδη και γυμνασμένο και πάντα του έλεγαν αυτή την ατάκα! Ο Αλφόνσο αντιδρούσε πάντα με ένα χαμόγελο και με το επιχείρημα πως: “Δεν είναι πως κάνω πολλά βάρη. Έτσι είμαι από την φύση μου”!
Είναι ξάδελφός σας;
Όπου και αν αγωνίστηκε ο Αλφόνσο Φορντ, ήταν πάντα ο πρώτος σκόρερ και η επίδοση των 30 πόντων ήταν κάτι συνηθισμένο για αυτόν. Κάποτε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ως προπονητής της ΆΕΚ, είχε απελπιστεί με την άμυνα που δεν μπορούσαν να παίξουν οι παίκτες του πάνω στον Αμερικανό. Πήρε τάιμ – άουτ και άρχισε να ρωτάει τους πάντες: “Τι θα γίνει με τον Φορντ; Κάνει ότι θέλει! Θα προσπαθήσετε να τον σταματήσετε; Μήπως είναι ξάδελφός σας;” Λίγοι ήταν αυτοί που κατάλαβαν τον τρόπο με τον οποίο προσπάθησε ο Ντούντα να δώσει κίνητρο στους παίκτες του για να παίξουν πιο σκληρά τον Αλφόνσο.
Το φιλότιμο…
Όταν ο Φορντ έπαιζε στον Ολυμπιακό την σεζόν 2001-2, κάποια στιγμή δεν είχε την απόδοση που όλοι περίμεναν από αυτόν και ταυτόχρονα τα αποτελέσματα της ομάδας εκείνη την περίοδο ήταν αρνητικά. Ο Νίκος Λότσος συναντήθηκε με τον Αμερικανό στο γραφείο του και προσπάθησε να τον… πιέσει για να τον βοηθήσει να βγει μπροστά και να αποδώσει σύμφωνα με τις ικανότητές του. “Η αλήθεια είναι ότι τον πίεσα. Ήθελα να του δώσω κίνητρο και να τον κάνω να αναλάβει πρωτοβουλίες και να παίξει πιο δυνατά. Κάποια στιγμή τον είδα φορτισμένο. Βούρκωσε. Δεν περίμενα τέτοια αντίδραση. Μετά, βγήκε έξω, προφανώς γιατί δεν ήθελε να αντιδράσει σε μένα. Περίμενα λίγη ώρα και βγήκα να δω τι γίνεται. Μιλούσε με τον Νίκο τον ξάδελφό μου και έκλαιγε. Τόσο ευαίσθητος ήταν. Υπάρχουν πολλοί παίκτες που αν έχουν μεγάλο συμβόλαιο δεν πιέζονται ότι και να γίνει. Ο Αλφόνσο ήταν διαφορετικός”…
Νιώθω σαν εξωγήινος…
Την σεζόν 2003-4, ο Αλφόνσο έκανε εκπληκτικά πράγματα με την φανέλα της Σκαβολίνι. Έμελε να είναι και η τελευταία του… Η ομάδα του Πέζαρο τον ανανέωσε αμέσως μετά το τέλος του πρωταθλήματος. Πήγε διακοπές στην Φλόριντα μαζί με την οικογένειά του και κάπου εκεί ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση… Η κατάστασή του επιδεινώθηκε. Αποφάσισε να βγάλει ανακοίνωση πως δεν θα παίξει μπάσκετ την επόμενη σεζόν και προέτρεψε την ομάδα του Πέζαρο να μείνει δυνατή και να συνεχίσει χωρίς αυτόν. Δεν ήθελε να πει κάτι περισσότερο. Ο Φορντ άρχισε να υποφέρει. Έβγαζε σε όλο το κορμί του κάποια πράγματα σαν μπάλες, σαν φούσκες, που είχαν μέσα υγρό. Η κατάσταση χειροτέρευε… Ο Αλφόνσο καταλάβαινε… Μίλησε στο τηλέφωνο με τον Νίκο Λότσο που τον ρώτησε προσπαθώντας να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα αν νιώθει σαν εξωγήινος. “Ναι φίλε, ώρες – ώρες πλέον κάπως έτσι νιώθω με αυτά που μου συμβαίνουν”. Ο ατζέντης του δεν μπόρεσε να συνεχίσει την κουβέντα. Έκλεισε το τηλέφωνο για να μην καταλάβει ο Αλφόνσο ότι δάκρυσε, τον πήρε πίσω μετά από 5 λεπτά και του είπε πως απλά έπεσε η γραμμή. Ήταν μια από τις τελευταίες φορές που ο Φορντ μίλησε με τους φίλους του στην Ελλάδα.
Το τέλος και η κηδεία
Ο Αλ μπήκε στο νοσοκομείο του Μέμφις και στις 4 Σεπτέμβρη του 2004 έφυγε από την ζωή, στα 33 του χρόνια. Το νέο συγκλόνισε όλη την μπασκετική κοινότητα. Έστω και αν ήταν αναμενόμενο πως με την λευχαιμία να παραμονεύει, κάποια στιγμή το χτύπημα θα έρθει. Η Σκαβολίνι συμμετείχε εκείνες τις μέρες σε ένα τουρνουά με επίσημα φιλικά και τηλεοπτική κάλυψη. Είχαν πληρωθεί τα τηλεοπτικά δικαιώματα και έγινε… θέμα, όταν σύσσωμη η ομάδα αποφάσισε να παρατήσει το τουρνουά και να φύγει με προορισμό την κηδεία του Αλφόνσο Φορντ. Με πρωτοστάτη τον Σάσα Τζόρτζεβιτς. Τότε, λεγόταν πως ο Σέρβος σταρ είχε ψυχρές σχέσεις με τον Φορντ. Ο Τζόρτζεβιτς ήταν αυτός που είπε: “Εγώ ξεκινάω και πάω στην Αμερική. Όποιος θέλει έρχεται. Όλοι ακολούθησαν. Βρήκαν πτήση για το Άμστερνταμ και από εκεί για το Μέμφις!” Το τελευταίο αντίο έγινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Το Greenwood, Mississippi. Μέχρι και ο Αμερικανός Ρόντνεϊ Έλιοτ που είχε μείνει ελεύθερος από την Σκαβολίνι και υπέγραψε στην Τσιμπόνα εκείνο το καλοκαίρι, βρήκε τρόπο και βρέθηκε από το Ζάγκρεμπ στο Γκρινγουντ… Τίποτα δεν είναι τυχαίο στην ζωή!
Το βραβείο, το μνήμα και το τζιπ…
Μετά από ενέργειες που έκαναν κυρίως οι Ιταλικές ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε ο Αλφόνσο Φορντ, η Ευρωλίγκα θέσπισε από την σεζόν 2004-5 το βραβείο με το όνομά του για τον πρώτο σκόρερ. Για πρώτη φορά δόθηκε στο φάιναλ φορ της Μόσχας. Ποιος το πήρε; Ο παίκτης που υπέγραψε η ομάδα του Πέζαρο, για να αντικαταστήσει τον Φορντ με τον οποίο είχε υπογράψει ξανά, όταν ο Αλ ανακοίνωσε πως δεν είναι σε θέση να παίξει! Ο Τσαρλς Σμιθ! Αυτός είχε το καλύτερο μέσο όρο εκείνη την σεζόν. Πήρε το βραβείο από την σύζυγο του Φορντ και αμέσως το έδωσε εκεί που άνηκε: “Είναι δικό σας. Εσείς πρέπει να το κρατήσετε”, είπε ο Σμιθ στην γυναίκα του Αλ. Και εκείνη το κράτησε. Όχι σαν τον πεισματάρη Αλφόνσο, που μετά από μια ακόμα μεγάλη του εμφάνιση στη Σκαβολίνι, κάποιος φίλαθλος προσπαθούσε να του βάλει μια κορώνα στο κεφάλι κι εκείνος αρνιόταν! Γιατί το θεώρησε υπερβολή.
Ο Αλφόνσο θα ζει για πάντα στην καρδιά κάθε ανθρώπου που έχει πάθος για το μπάσκετ. Το μνήμα του, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον απεικονίζει με την κόκκινη φανέλα του Ολυμπιακού και το κεφάλι ψηλά. Έτσι έζησε, έτσι πάλεψε, έτσι έφυγε. Η γυναίκα του Πόλα, ακόμα ζει με τις αναμνήσεις της. Ο “Αλ τζούνιορ” που τώρα είναι 16 ετών συνεχίζει την παράδοση και παίζει μπάσκετ στο γυμνάσιο της περιοχής του. Ο μεγάλος αδελφός της οικογένειας που έζησε με τον Φορντ και ήταν παιδί από τον πρώτο γάμο της Πόλα; Ο Καρντέσερ κυκλοφορεί με ένα μεγάλο τζιπ στους δρόμους. Ένα Chevrolet Tahoe. Στις πινακίδες δεσπόζει η εξής επιγραφή. “AL FORD 4” O αριθμός που φορούσε στην κολεγιακή του καριέρα… Έδωσε δύναμη σε όλους όσους αγάπησε και έζησε κοντά τους. Και τώρα αυτοί, ζούνε και για τον Αλφόνσο…
(Το συγκεκριμένο αφιέρωμα δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 2012)