Του Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
Η ώρα των αποδείξεων έφτασε! Ο Παναθηναϊκός του Αργύρη Πεδουλάκη ρίχνεται στη μάχη της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης κόντρα στον αξιόμαχο Ερυθρό Αστέρα του πρώην πρασίνου Τζέιμς Γκιστ και στοχεύει σε μια πειστική εμφάνιση, φράση που δεν αποτελεί συνώνυμο για το Τριφύλλι στους εναρκτήριους αγώνες των τελευταίων χρόνων. Ο Παναθηναϊκός, πέρα κάποιων εξαιρέσεων, δεν θέλει να θυμάται τις ευρωπαϊκές πρεμιέρες της τελευταίας δεκαετίας, καθώς η εικόνα του δεν ήταν η αναμενόμενη.
Ειδικότερα μακριά από το Ο.Α.Κ.Α. οι πράσινοι έχουν βρει το μπελά τους, καθώς είναι δίχως νίκη σε πρεμιέρα από τον εναρκτήριο αγώνα κόντρα στη Βαλένθια το 2010! Βέβαια, εντός έδρας η κατάσταση μετριάζεται, μιας και ο Παναθηναϊκός είναι αήττητος την τρέχουσα δεκαετία οπότε ξεκινά τις υποχρεώσεις τους εντός συνόρων, παρά το γεγονός πως συνήθως δεν πείθει με την απόδοση του.
Η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται, παρά το γεγονός ότι οι έξι φορές πρωταθλητές Ευρώπης έχουν όλα τα φόντα για να ικανοποιήσουν το κοινό τους το βράδυ της Παρασκευής. Δεδομένης της κακής παράδοσης του Παναθηναϊκού, πάμε να δούμε τα καλά και τα κακώς κείμενα του Τριφυλλιού από το 2010 και έπειτα, από την επίδειξη δύναμης μέσα στην Βαλένθια έως και την αγχωτική νίκη επί της Μακάμπι.
2010/11: H μαγεία της απλότητας
Τις περισσότερες φορές, το πλέον απαιτητικό στο σύγχρονο μπάσκετ είναι η επιβολή της απλότητας και η χρησιμοποίηση της ως ένα νικηφόρο εργαλείο. Τα παραδείγματα ομάδων που παραμέρισαν αυτό τον τομέα του παιχνιδιού και εν τέλει απέτυχαν είναι πάμπολλα. Στη λίστα αυτών δεν περιλαμβάνεται ο Παναθηναϊκός της περιόδου 2010-2011. Η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς κατόρθωσε μέσα σε ένα καλοκαίρι να ολοκληρώσει ένα ιδιόμορφο παζλ. Η ηχηρή αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη καλύφθηκε εκ των έσω, με την ανάληψη περισσότερων ευθυνών από τον Νικ Καλάθη, ενώ το κενό του NBAer Νίκολα Πέκοβιτς άφησε μια ελεύθερη θέση για τον Άλεξ Μάριτς. Κατέφτασε αναβάθμιση στη θέση «3» δια χειρός… Ρομέν Σάτο, ενώ ενισχύεται το ελληνικό στοιχείο με τους Βουγιούκα και Καϊμακόγλου.
Το πρώτο τεστ έρχεται επί ισπανικού εδάφους κόντρα στη Βαλένθια που περιείχε πολλά μελλοντικά γνώριμα πρόσωπα. Νάντο ντε Κολό (22 ετών, δεν αγωνίστηκε), Βίκτορ Κλαβέρ (21 ετών) και ο άγουρος τότε Τορνίκε Σενγκέλια (18 έτων) ήταν μόνο μερικά από τα στελέχη των Ισπανών, που είχαν τα πάντα εκτός από εμπειρία. Ένα σημείο που παραήταν αδύναμο για να μην χτυπηθεί. Έπειτα από το ανταγωνιστικη πρώτο μέρος ο Ομπράντοβιτς εφαρμόζει άμυνας ζώνης που πνίγει τους γηπεδούχους, οι οποίοι πέρα των Κλαβέρ (15π., 6ριμπ.) και Μαρτίνεθ (16π.) εμφανίζονται λειψοί επιθετικά.
Στον αντίποδα, το «Τριφύλλι» χαίρει άκρας ομαδικότητας, καθώς βρίσκει σκορ από τα 11/12 του ρόστερ, πέντε εκ των οποίων αγγίζουν ή ξεπερνούν τα διψήφια νούμερα. Το τελικό 72-56 έρχεται με κορυφαίο τον Μάικ Μπατίστ, την ώρα που ο Δημήτρης Διαμαντίδης (8 πόντοι, 7 ασίστ, 4 κλεψίματα) δίνεις μια πρώτη γεύση για όσα θα επακολουθήσουν.
Οι «Πράσινοι» παρότι χάνουν το πλεονέκτημα της έδρας στην ισοβαθμία από την Κάχα Λαμποράλ, αρνούνται στη πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα την ευκαιρία να διατήρησει τα σκήπτρα της εντός έδρας.
Όταν φτάνει η ώρα του Final Four στη Βαρκελώνη, το νερό έχει μπει στο αυλάκι. Ο Διαμαντίδης παίζει το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του και οδηγεί εκ του ασφαλούς την ομάδα του στο έκτο ευρωπαϊκό αστέρι, σε μια μέρα που έμελλε να αποδειχθεί αλησμόνητη και πλέον, μακρινή.
2011/12: Είχε ξεχάσει το φρένο… στη Βαρκελώνη
Τι μπορεί να συμβεί όταν κρατάς αναλλοίωτο το ρόστερ ενός πρωταθλητή Ευρώπης ενώ παράλληλα προσθέτεις σε αυτό την ποιότητα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους;
Σαφέστατα βάζεις τις βάζεις για το repeat. Με αυτά τα δεδομένα είναι σχεδόν αδύνατο η έστω φιλότιμη Μάλαγα να αποδειχθεί σοβαρό εμπόδιο για τον φαινομενικά έτοιμο Παναθηναϊκό του Οκτωβρίου. Ειδικότερα όταν αυτή η ομάδα σουτάρει με ποσοστό ανώτερο του 60% από την γραμμή του τριπόντου, τότε μπορείς να δίνεις εύσημα για το γεγονός ότι οι Ισπανοί είχαν κατορθώσει να φτάσουν μέχρι και το -1 στο δεύτερο μέρος (52-51).
Κορυφαίος του «Τριφυλλιού» των επτά διψήφιων ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο οποίος σταματήσε στους 17 πόντους. 16 προσέθεσε ο Ρομέν Σάτο ενώ 10 μέτρησε ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους σε εννιά λεπτά συμμετόχης, όντας αλάνθαστος εντός πεδιάς. Η συνέχεια έμοιαζε ιδανικό déjà vu για την ομάδα του Ομπραντόβιτς, που κατάφερε να προκριθεί στο τρίτο Final Four της την τελευταία τετραετία. Τότε ήταν που το Ελληνικό μπάσκετ έφτασε μια ανάσα από την απόλυτη καταξίωση του. Ο τελικός μεταξύ των δύο αιωνίων δεν ήρθε ποτέ, καθώς ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από την ΤΣΣΚΑ, σε έναν αγώνα που κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αυτοκτονία, δεδομένων των συνθηκών που επικράτησαν από αγωνιστικούς και μη παράγοντες.