Του Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
Πολλά και διάφορα έλαβαν χώρα στην όγδοη στροφή της φετινής Euroleague. Γεγονότα που συζητήθηκαν, συζητιούνται και θα συζητιούνται, τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ο Ολυμπιακός έκανε το σημαντικό βήμα προς την κανονικότητα, ο Παναθηναϊκός αποχαιρέτησε για τρίτη και τελευταία (;) φορά τον Αργύρη Πεδουλάκη, την ώρα που ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς μοίραζε την… δυσαρέσκεια του στους παίκτες της Φενέρ. Η Βιλερμπάν απέδειξε πως ήρθε για να μείνει και η Ρεάλ πως τα πλούτη της Μπάρτσα δεν την φοβίζουν. Όλα αυτά, την ώρα που ο τίτλος του πρόωρου φαβορί για τον τίτλο γράφει πάνω ένα και μόνο -Ελληνικό- όνομα.
1. Όταν η λογική νίκησε τον ηρωισμό
To βράδυ της Παρασκευής σημειώνεται στα βιβλία του φετινού Ολυμπιακού ως η πρώτη φορά που οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν καθ’ όλη την διάρκεια ενός αγώνα ένα σύνολο με αρχή, μέση, τέλος και ευδιάκριτους ρόλους. Οι προσθαφαιρέσεις του ρόστερ δείχνουν προς στιγμήν να πιάνουν τόπο, καθώς ο Ρότσεστι δείχνει ικανός να προσφέρει πολύτιμες λύσεις αν μπορέσει πρώτα να “κρυφτεί” στην άμυνα. Εκείνος που σίγουρα δεν έχει πρόβλημα σε καμία από τις δύο πλευρές του παρκέ είναι το έτερο απόκτημα των Πειραιωτών, ο Ουίλι Ριντ. Ο Αμερικανός κλέβει τις εντυπώσεις χάρη στο work ethic που τον διακρίνει, αποκτά σιγά σιγά αγωνιστικό ρυθμό και δείχνει ικανός να βοηθήσει σε μια νευραλγική για τον Ολυμπιακό θέση. Κόντρα στην Ζαλγκίρις, η οποία βέβαια δεν διακρίνεται για τα ψηλά κορμιά της, ο Ριντ έδωσε υπερπολύτιμες ανάσες στον Μιλουτίνοφ, όντας καταλυτικός στην εξέλιξη του αγώνα.
Το τελευταίο και εξίσου σημαντικό στοιχείο ήταν η ικανότητα διαχείρησης που επέδειξε ο Βασίλης Σπανούλης στο κρίσιμο σημείο του αγώνα. Όχι πως δεν ξέραμε την ποιότητα που έχει ο αρχηγός του Όλυμπιακου, όμως ήταν η πρώτη φορά που ο “Kill-Bill” δεν εγκλωβίστηκε από κανένα τρικ του Σάρας. Το βλέμμα στο μέλλον φέρνει τους Πειραίωτες επί μια βδομάδα στην Γερμανία. Οι αναμετρήσεις με Άλμπα και Μπάγερν κάθε άλλο παρά απαγορευτικές είναι. Ίσα ίσα, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δει τόσο ο Κεμζούρα όσο και παίκτες, διοίκηση και κόσμος το ταβάνι αυτού του συνόλου.