Του Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
Πολλά και διάφορα έλαβαν χώρα στην όγδοη στροφή της φετινής Euroleague. Γεγονότα που συζητήθηκαν, συζητιούνται και θα συζητιούνται, τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ο Ολυμπιακός έκανε το σημαντικό βήμα προς την κανονικότητα, ο Παναθηναϊκός αποχαιρέτησε για τρίτη και τελευταία (;) φορά τον Αργύρη Πεδουλάκη, την ώρα που ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς μοίραζε την… δυσαρέσκεια του στους παίκτες της Φενέρ. Η Βιλερμπάν απέδειξε πως ήρθε για να μείνει και η Ρεάλ πως τα πλούτη της Μπάρτσα δεν την φοβίζουν. Όλα αυτά, την ώρα που ο τίτλος του πρόωρου φαβορί για τον τίτλο γράφει πάνω ένα και μόνο -Ελληνικό- όνομα.
1. Όταν η λογική νίκησε τον ηρωισμό
To βράδυ της Παρασκευής σημειώνεται στα βιβλία του φετινού Ολυμπιακού ως η πρώτη φορά που οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν καθ’ όλη την διάρκεια ενός αγώνα ένα σύνολο με αρχή, μέση, τέλος και ευδιάκριτους ρόλους. Οι προσθαφαιρέσεις του ρόστερ δείχνουν προς στιγμήν να πιάνουν τόπο, καθώς ο Ρότσεστι δείχνει ικανός να προσφέρει πολύτιμες λύσεις αν μπορέσει πρώτα να “κρυφτεί” στην άμυνα. Εκείνος που σίγουρα δεν έχει πρόβλημα σε καμία από τις δύο πλευρές του παρκέ είναι το έτερο απόκτημα των Πειραιωτών, ο Ουίλι Ριντ. Ο Αμερικανός κλέβει τις εντυπώσεις χάρη στο work ethic που τον διακρίνει, αποκτά σιγά σιγά αγωνιστικό ρυθμό και δείχνει ικανός να βοηθήσει σε μια νευραλγική για τον Ολυμπιακό θέση. Κόντρα στην Ζαλγκίρις, η οποία βέβαια δεν διακρίνεται για τα ψηλά κορμιά της, ο Ριντ έδωσε υπερπολύτιμες ανάσες στον Μιλουτίνοφ, όντας καταλυτικός στην εξέλιξη του αγώνα.
Το τελευταίο και εξίσου σημαντικό στοιχείο ήταν η ικανότητα διαχείρησης που επέδειξε ο Βασίλης Σπανούλης στο κρίσιμο σημείο του αγώνα. Όχι πως δεν ξέραμε την ποιότητα που έχει ο αρχηγός του Όλυμπιακου, όμως ήταν η πρώτη φορά που ο “Kill-Bill” δεν εγκλωβίστηκε από κανένα τρικ του Σάρας. Το βλέμμα στο μέλλον φέρνει τους Πειραίωτες επί μια βδομάδα στην Γερμανία. Οι αναμετρήσεις με Άλμπα και Μπάγερν κάθε άλλο παρά απαγορευτικές είναι. Ίσα ίσα, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δει τόσο ο Κεμζούρα όσο και παίκτες, διοίκηση και κόσμος το ταβάνι αυτού του συνόλου.
2. Φοβίζει, δεν φοβάται
Έχουν περάσει ήδη κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια όταν η Μακάμπι Τελ Αβίβ αναρριχήθηκε στην κορυφή της Ευρώπης, κατακτώντας το τρόπαιο στο Final Four του Μιλάνου, παίρνοντας τα σκήπτρα από τον Ολυμπιακό. Η ελληνική εκπροσώπηση εκείνης της χρονιάς άκουγε στο όνομα Σοφοκλής Σχορτσιανίτης. Φέτος, υπάρχει και πάλι γαλανόλευκη παρουσία που δεν αποκλείεται να συνδέεται με την επιστροφή στην κορυφή. Μόνο που αυτή, είναι κάτι παραπάνω από καταλυτική. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει προλάβει σε μερικούς μήνες παραμονής στο Ισραήλ να αναμορφώσει όσα ξέραμε για την ομάδα του λαού τα τελευταία χρόνια. Το καλοκαίρι που μας πέρασε διαμόρφωσε το ροστερ ακριβώς όπως ήθελε, έδωσε τα κλειδιά της επίθεσης στον Ουίλμπεκιν, ενώ ήρθε να ισορροπήσει τις αμυντικές προσθήκες με τον επαναπατρισμό του Όμρι Κάσπι. Στα πρώτα δύο ματς της φετινής euroleague ήρθαν ισάριθμες ήττες, με το σουτ μαχαίρια του Τζέισι Κάρολ να στέλνει το σύνολο του Σφαιρόπουλου στο 0-2. Περίπου ένα μήνα μετά, αυτή είναι ακόμα η τελευταία ήττα της Μακάμπι!
Η… παρέλαση της από την χώρα των Βάσκων με την εντυπωσιακή νίκη επί της Μπασκονια ήταν κάτι παραπάνω από επίδειξη δύναμης. Ήταν μήνυμα προς διεκδικητές και μη πως η φετινή κούπα περνάει από το Ισραήλ και όποιος θέλει να την διεκδικήσει θα πρέπει πρώτα να βγει αλώβητος από την… Σφαιροπούλεια άμυνα.