Του Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
Πολλά και διάφορα έλαβαν χώρα στην όγδοη στροφή της φετινής Euroleague. Γεγονότα που συζητήθηκαν, συζητιούνται και θα συζητιούνται, τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ο Ολυμπιακός έκανε το σημαντικό βήμα προς την κανονικότητα, ο Παναθηναϊκός αποχαιρέτησε για τρίτη και τελευταία (;) φορά τον Αργύρη Πεδουλάκη, την ώρα που ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς μοίραζε την… δυσαρέσκεια του στους παίκτες της Φενέρ. Η Βιλερμπάν απέδειξε πως ήρθε για να μείνει και η Ρεάλ πως τα πλούτη της Μπάρτσα δεν την φοβίζουν. Όλα αυτά, την ώρα που ο τίτλος του πρόωρου φαβορί για τον τίτλο γράφει πάνω ένα και μόνο -Ελληνικό- όνομα.
1. Όταν η λογική νίκησε τον ηρωισμό
To βράδυ της Παρασκευής σημειώνεται στα βιβλία του φετινού Ολυμπιακού ως η πρώτη φορά που οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν καθ’ όλη την διάρκεια ενός αγώνα ένα σύνολο με αρχή, μέση, τέλος και ευδιάκριτους ρόλους. Οι προσθαφαιρέσεις του ρόστερ δείχνουν προς στιγμήν να πιάνουν τόπο, καθώς ο Ρότσεστι δείχνει ικανός να προσφέρει πολύτιμες λύσεις αν μπορέσει πρώτα να “κρυφτεί” στην άμυνα. Εκείνος που σίγουρα δεν έχει πρόβλημα σε καμία από τις δύο πλευρές του παρκέ είναι το έτερο απόκτημα των Πειραιωτών, ο Ουίλι Ριντ. Ο Αμερικανός κλέβει τις εντυπώσεις χάρη στο work ethic που τον διακρίνει, αποκτά σιγά σιγά αγωνιστικό ρυθμό και δείχνει ικανός να βοηθήσει σε μια νευραλγική για τον Ολυμπιακό θέση. Κόντρα στην Ζαλγκίρις, η οποία βέβαια δεν διακρίνεται για τα ψηλά κορμιά της, ο Ριντ έδωσε υπερπολύτιμες ανάσες στον Μιλουτίνοφ, όντας καταλυτικός στην εξέλιξη του αγώνα.
Το τελευταίο και εξίσου σημαντικό στοιχείο ήταν η ικανότητα διαχείρησης που επέδειξε ο Βασίλης Σπανούλης στο κρίσιμο σημείο του αγώνα. Όχι πως δεν ξέραμε την ποιότητα που έχει ο αρχηγός του Όλυμπιακου, όμως ήταν η πρώτη φορά που ο “Kill-Bill” δεν εγκλωβίστηκε από κανένα τρικ του Σάρας. Το βλέμμα στο μέλλον φέρνει τους Πειραίωτες επί μια βδομάδα στην Γερμανία. Οι αναμετρήσεις με Άλμπα και Μπάγερν κάθε άλλο παρά απαγορευτικές είναι. Ίσα ίσα, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δει τόσο ο Κεμζούρα όσο και παίκτες, διοίκηση και κόσμος το ταβάνι αυτού του συνόλου.
2. Φοβίζει, δεν φοβάται
Έχουν περάσει ήδη κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια όταν η Μακάμπι Τελ Αβίβ αναρριχήθηκε στην κορυφή της Ευρώπης, κατακτώντας το τρόπαιο στο Final Four του Μιλάνου, παίρνοντας τα σκήπτρα από τον Ολυμπιακό. Η ελληνική εκπροσώπηση εκείνης της χρονιάς άκουγε στο όνομα Σοφοκλής Σχορτσιανίτης. Φέτος, υπάρχει και πάλι γαλανόλευκη παρουσία που δεν αποκλείεται να συνδέεται με την επιστροφή στην κορυφή. Μόνο που αυτή, είναι κάτι παραπάνω από καταλυτική. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει προλάβει σε μερικούς μήνες παραμονής στο Ισραήλ να αναμορφώσει όσα ξέραμε για την ομάδα του λαού τα τελευταία χρόνια. Το καλοκαίρι που μας πέρασε διαμόρφωσε το ροστερ ακριβώς όπως ήθελε, έδωσε τα κλειδιά της επίθεσης στον Ουίλμπεκιν, ενώ ήρθε να ισορροπήσει τις αμυντικές προσθήκες με τον επαναπατρισμό του Όμρι Κάσπι. Στα πρώτα δύο ματς της φετινής euroleague ήρθαν ισάριθμες ήττες, με το σουτ μαχαίρια του Τζέισι Κάρολ να στέλνει το σύνολο του Σφαιρόπουλου στο 0-2. Περίπου ένα μήνα μετά, αυτή είναι ακόμα η τελευταία ήττα της Μακάμπι!
Η… παρέλαση της από την χώρα των Βάσκων με την εντυπωσιακή νίκη επί της Μπασκονια ήταν κάτι παραπάνω από επίδειξη δύναμης. Ήταν μήνυμα προς διεκδικητές και μη πως η φετινή κούπα περνάει από το Ισραήλ και όποιος θέλει να την διεκδικήσει θα πρέπει πρώτα να βγει αλώβητος από την… Σφαιροπούλεια άμυνα.
3. Πλέον, τα προκαλεί, δεν “βρίσκει και τα κάνει”
Αποκτά αυτοπεποίθηση και έχει βαλθεί να τρελάνει όλη την μπασκετική Ευρώπη. Την ώρα που το… Κάστρο του Βιλερμπάν παραμένει απόρθητο, η Γαλλική ομάδα δείχνει ικανή να φτάσει και σε σπουδαία δίπλα. Το πρώτο εξ’ αυτών ήρθε στο Βελιγράδι κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα. Οι Σέρβοι έχουν επίσης μία αρκετά καυτή έδρα, όμως σε αντίθεση με την ομάδα του Μίτροβιτς δεν δείχνουν ικανοί να την εκμεταλλευτούν έτσι ώστε να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο από μία θέση στους τελευταίους τροχούς της αμάξης.
Η επιστροφή του νεαρού και θαυματουργού Μαλεντόν στη δράση σε συνδυασμό με τα εξωπραγματικά πεπραγμένα του Τζεκίρι δίνουν στη “Σταχτοπούτα” της διοργάνωσης την δυνατότητα να ονειρεύεται. Η εικόνα που έφερε τη συντριβή στο Μόναχο και έκανε πολλούς να πιστέψουν πως η Βιλερμπάν θα αποτελέσει “σάκο του μποξ” μακριά από την έδρα της φαίνεται πως δεν επαληθεύεται μιας και οι Γάλλοι δείχνουν ότι μπορούν να κάνουν ζημιές, ειδικότερα όταν ομάδες μικρομεσαίου βεληνεκούς δεν φροντίζουν να τελειώσουν την υπόθεση νίκη όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Ασχέτως την πορεία των Γάλλων, είναι τουλάχιστον ειρωνικό να βλέπεις το Τζεκιρι να φτάνει μια ανάσα από το… διπλό double-double, την ώρα που ο Ολυμπιακός χρειάστηκε ένα μήνα για να βρει έναν καθαρό ψηλό πίσω από τον Μιλουτίνοφ και ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα στους αιθέρες.
4. Ο αέρας των εκατομμυρίων δεν έχει καταβάλει ακόμα την Μαδρίτη
Τα χρήματα εν τέλει παίζουν ή όχι μπάσκετ; Σίγουρα τα αστέρια που έχουν μαζευτεί στην Βαρκελώνη μπορούν να προκαλέσουν ανυπολόγιστες ζημιές σε κάθε αντίπαλο, ωστόσο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, κανείς δεν δείχνει να τρομάζει από την παρέα του Νίκολα Μιροτιτς, ο οποίος είδε την επιστροφή του στο στάδιο που γαλουχήθηκε να μην έχει ευτυχή κατάληξη. Το δεύτερο clasico της φετινής σεζόν βάφτηκε ξανά στα χρώματα των Μαδριλένων, καθώς η Ρεάλ κατάφερε να βγει αλώβητη από ένα παιχνίδι γεμάτο με… αναπάντητα επιθετικά σερί. Όπως είναι φυσιολογικό, η αναμέτρηση της Πέμπτης δεν φέρει καμία απολύτως ομοιότητα με εκείνη για το ισπανικό supercup, όπου και η χημεία της ομάδας του Λάσο ήταν κάτι παραπάνω από κομβική.
Ο αγώνας της όγδοης αγωνιστικής ήταν υπόθεση κινήτρου και πνευματικής ετοιμότητας. Η Μπάρτσα δεν ξεκίνησε, ούτε τελείωσε με τον τρόπο που θα ήθελε την αναμέτρηση. Η ατομική ποιότητα των παικτών του Πέσιτς έδωσαν την δυνατότητα στους Μπλαουγκράνα να επιστρέψουν στο ματς, όμως όταν η υπόθεση νίκη κρίθηκε στις επαφές, όλοι (μα όλοι) υστέρησαν. Είναι πολύ νωρίς για εικασίες καταστροφής, όμως καμία υπερομάδα δεν μπόρεσε να δικαιώσει τις προσδοκίες που η ίδια δημιούργησε, απλά και μόνο με την παρουσία των εκάστοτε ονομάτων της.
Το μόνο σίγουρο είναι πως αν κάποια αποτελέσει ποτέ την εξαίρεση αυτού του κανόνα, δεν θα είναι η φετινή Μπαρτσελόνα.
5. Οι νίκες ήταν το φάρμακο, μα η απομάκρυνση το αντίδοτο (;)
Εν τέλει, ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε δίκιο. Όταν μια ομάδα είναι τόσο βαριά άρρωστη μόνο η νίκη μπορεί να είναι το φάρμακο της. Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού όμως, ούτε αυτό θα μπορούσε να επιφέρει την επιθυμητή επούλωση. Όπως πολύ σωστά τεκμηριώθηκε στο τελευταίο χρονικά Eurohoops Show, ακόμα κι αν ο Ράις ευστοχούσε στο τρίποντο της νίκης, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι όλα θα παρέμεναν αναλλοίωτα την επόμενη μέρα. Ήταν τόσο αποκαρδιωτική η εικόνα των Πρασίνων στο ματς με την Άλμπα που ακόμα και ο ίδιος ο Πεδουλάκης καταλάβαινε την κατάληξη του έργου. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η πλήρης αμηχανία και ανομβρία που παρουσίασε στην άκρη του πάγκου. Δεν ρίσκαρε ούτε στο ελάχιστο, προσπάθησε να κερδίσει με τους πέντε παίκτες που έδειχναν να γυρνούν το ματς, δίχως να λογαριάζει τις συνθήκες που επρόκειτο να δημιουργηθούν.
Οδήγησε τους παίκτες του σε ανελέητο hero-ball, κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο… ιστορικά καυτός Ιωάννης Παπαπέτρου χρειάστηκε εννιά λεπτά για να αγγίξει την μπάλα στο μεταίχμιο τέταρτης περιόδου και παράτασης. Οι ιαχές απελπισίας μετά το τέλος του αγώνα έδωσαν την καλύτερη απάντηση σε όσους πίστευαν πως μια τέτοια γκέλα μπορούσε να περάσει ανεπιστρεπτί. Το 4-4 κάθε άλλο παρά χαμόγελα μπορεί να προκαλέσει στο Τριφύλλι, ειδικότερα από την στιγμή που υπήρχε περιθώριο για τουλάχιστον δύο -ίσως και τρεις- νίκες. Με τον Γιώργο Βόβορα εκτός συγκλονιστικού απροόπτου στο τιμόνι μέχρι νεοτέρας, η διαβολοβδομάδα που έρχεται θα μας δείξει αν ο Παναθηναϊκός κατάφερε να… γιατρευτεί από την απομάκρυνση Πεδουλάκη ή αν ο κλήρος θα πέσει στους εν δυνάμει πρωταγωνιστές.
Bonus. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως με “αυτοκτονικές” τάσεις
Είναι από τις φορές που η εικόνα μιλάει από μόνη της. Όσο εκρηκτικό κι αν είναι το ταμπεραμέντο του Ζοτς, το άνευ προηγούμενου ξέσπασμα του στο ματς με την ΤΣΣΚΑ αποδεικνύει με τον πλέον προφανέστατο τρόπο πως υπάρχει πρόβλημα στις τάξεις των Τούρκων και μάλιστα σοβαρό. Δεν είναι απλά το χειρότερο ξεκίνημα της Φενέρ επί εποχής Ομπράντοβιτς, αλλά η γενικότερη ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί στον Βόσπορο. Η ψήφος εμπιστοσύνης που έστειλε η διοίκηση της Φενέρ στον θρύλο των πάγκων είναι σίγουρα ένα βήμα προς την κατεύθυνση της λογικής, όμως χρειάζονται να γίνουν πολλά ακόμα προκειμένου να μπει το τρένο στις ράγες.
Το γεγονός πως ένα κατά τα άλλα ποιοτικό και ακριβό ρόστερ έχει τέτοια έλλειψη στα γκαρντ είναι τουλάχιστον προβληματικό. Ένας… Σλούκας δεν φέρνει την άνοιξη εν τη απουσία του Ντε Κολό, ενώ πέρα του Ουίλιαμς κάνεις άλλος ημίψηλος δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Το μεγάλο ερώτημα που τέθηκε από την πρώτη αγωνιστική παραμένει. Τέλος εποχής ή παράταση θριάμβων με ή χωρίς –σίγουρα χωρίς– ψυχραιμία.