Του Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
Οι δύο εκπρόσωποι μας δεν κατάφεραν να μας μπολιάσουν με χαμόγελα, ωστόσο ήρθε η επική μονομαχία Σφαιρόπουλου-Ιτούδη για να μας δώσει μια νότα υπερηφάνειας! Η 13η αγωνιστική της φετινής EuroLeague χαρακτηρίστηκε από την αποτυχημένη απόβαση των αιωνίων στην Ισπανία, την κόντρα των κατά τεκμήριο δύο καλύτερων Ελλήνων προπονητών, αλλά και την διαφαινόμενη αλλαγή σκήπτρων στο Βόσπορο. Πέραν αυτού, το Eurohoops σας παρουσιάζει και την κατιούσα πορεία της Αρμάνι, αλλά και την έκπληξη των τελευταίων αγωνιστικών που ακούει στο όνομα Βαλένθια!
1. H νέα δύναμη του τουρκικού μπάσκετ δεν φέρει την υπογραφή του Ζοτς!
Δεν είναι αμαρτία, ούτε ιεροσυλία να το επικυρώσουμε. Η Φενέρ δεν είναι πλέον η κυρίαρχος του τουρκικού μπάσκετ!
Για κάποιους, τα σκήπτρα είχαν παραδοθεί από πέρσι, όχι μόνο στον ημιτελικό της EuroLeague αλλά και στους εγχώριους τελικούς, όπου η παρέα του Λάρκιν επικράτησε ύστερα από “μπρα ντε φερ” επτά αγώνων. Ωστόσο, υπήρχαν αμφιβολίες όσον αφορά την πιθανότητα αλλαγής στις ισορροπίες και στα κατεστημένα της γειτονικής χώρας. Σήμερα, μετά το πέρας των τριών πρώτων φετινών αναμετρήσεων μεταξύ των δύο ομάδων, το συμπέρασμα είναι πέρα για πέρα ασφαλές.
Η πρότελευταια -πλέον- νίκη της Εφές κόντρα στην ομάδα του Ζοτς ήταν μια από τις πιο εμφατικές. Δίχως τον Ντάνστον αλλά και τον Μοερμάν που επιστρέφει ενόψει διαβολοβδομάδας, οι παίκτες του Αταμάν πραγματοποίησαν εμφάνιση υπεροχής στο δεύτερο μέρος. Ο Σίμον απέδειξε για πολλοστή φορά πως αποτελεί το ιδανικότερο εργαλείο για ένα σύνολο που κάνει πρωταθλητισμό, ο Λάρκιν πως είναι ότι πιο ταλαντούχο υπάρχει αυτή την στιγμή στα guards σε ευρωπαϊκό επίπεδο και ο Σανλί το γιατί θα ήταν το φαβορί για… most improved, αν υπήρχε το συγκεκριμένο βραβείο!
Ο τελευταίος αποτελεί το έσχατο παράδειγμα του λόγου που ο Αταμάν είναι σε θέση να κρατάει αυτή την ομάδα στην κορυφή. Βρίσκει συνεχώς “λαγούς από το καπέλο”. Για πόσο καιρό ακόμα δεν ξέρουμε βέβαια…
2. Η χορωδία του Ετόρε και το… παρατράγουδο!
Όχι, η Αρμάνι Μιλάνο δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία ομάδα που φεύγει ηττημένη από το “Astroballe”. Η Βιλερμπάν έχει αποδείξει πως είναι η φετινή… φονέας των γιγάντων, όμως αν μάθαμε κάτι το βράδυ της Παρασκευής, ήταν ότι η ομάδα του Ετόρε Μεσίνα έχει μπροστά της πολύ δρόμο ακόμα αν θέλει να θεωρηθεί μια “team-to-beat” ομάδα στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα που τους έφερνε στην “πόρτα” της πρωτιάς (6-1), οι Ιταλοί βιώνουν ένα… ντεμαράζ που ξυπνάει μνήμες από την περασμένη σεζόν και όχι μόνο.
To ανεπιτυχές αποτέλεσμα στην Γαλλία σφράγισε την τέταρτη σερί ήττα στη EuroLeague και πέμπτη στα τελευταία έξι ματς. Αν συνυπολογίσουμε τις μετριότατες εμφανίσεις εντός συνόρων, γίνεται εμφανές πως υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό. Ο θρυλικός Ιταλός προπονητής δείχνει αδυναμία στην διαχείριση των πολλών απουσιών. Ο Γκουντάιτις δεν έχει καταφέρει να επανέλθει στα συνήθη στάνταρ του, ο Σέλβιν Μακ δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα στις ανάγκες της Γηραιάς Ηπείρου και όσο κι αν ξεχωρίζουν για το φιλότιμο τους, ένας Μορασκίνι και ένας Ντελά Βάλε δεν φέρνουν ούτε την άνοιξη, ούτε το Final Four.
3. Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να την υπολογίζουμε;
Θυμάστε εκείνη την ομάδα στην αρχή της σεζόν που φαινόταν ικανή να ηττηθεί από τις… μισές ομάδες του EuroCup;
Ούτε εμείς! Η Βαλένθια, η ίδια ομάδα που ηττήθηκε άνευ όρων στο Σ.Ε.Φ. και ήταν αξιόμαχη στο ΟΑΚΑ μόνο λόγω Λόιντ, όχι απλά έχει πάρει τα πάνω της, αλλά μπορεί ρεαλιστικά να σκέφτεται ένα πλασάρισμα στην πρώτη δεκάδα. Μπορεί εκ πρώτης όψεως αυτό να μην φαίνεται ως κατόρθωμα, αλλά καλό θα ήταν να θυμηθούμε πως μιλάμε για ένα σύνολο που θεωρείτο “σάκος του μποξ” στην αρχή της σεζόν.
Η σταθεροποίηση του Λαμπεϊρί σε υψηλό επίπεδο δικαιώνει τους Ισπανούς για την επιλογή τους, όμως η πραγματική διαφοροποίηση στην τύχη της Βαλένθια έρχεται από μια ουδόλως απαστράπτουσα προσωπικότητα. Ο πρωταθλητής κόσμου πλέον Κίνο Κολόμ, μπορεί να μην “γεμίζει” το μάτι σε πολλούς, όμως κάνει ότι ακριβώς θέλει μια ομάδα που έχει υψηλούς αλλά ρεαλιστικούς στόχους. Σκοράρει, πασάρει, δεν αποτελεί “μαύρη τρύπα” στην άμυνα και προσθέτει λίγη… λογική δίπλα στον Τζόρνταν Λόιντ.
Προφανώς και οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος των Ισπανών. Όμως, όσο έχουν εικόνα παρόμοια με εκείνη της Λιθουανίας, κανείς δεν μπορεί να τους αφαιρέσει το δικαίωμα της ελπίδας.
4. Επιτρέπεται να ηττάσαι (από αυτή τη Ρεάλ), επιβάλλεται να παλεύεις (κόντρα σε αυτή τη Ρεάλ)
Σίγουρα, καμιά ήττα στην Μαδρίτη δεν είναι διαδικαστική, ειδικότερα τον μήνα Δεκέμβριο. Ο Ολυμπιακός του τελευταίου μήνα έχει κερδίσει το δικαίωμα να θεωρείται διεκδικητής της οκτάδας.
Ο Ολυμπιακός της Μαδρίτης όμως θύμιζε την ομάδα που παρατάχθηκε στο Βιλερμπάν, ακόμα κι αν η βελτίωση σε σχέση με τότε είναι αδιαπραγμάτευτη. Η γενικότερη αύρα του αγώνα φώναζε Ρεάλ. Το μισογεμάτο “WiZink Center” δεν έδειχνε να… ιδρώνει, οι παίκτες της “Βασίλισσας” φαινόντουσαν κεφάτοι και έτοιμοι για ένα εύκολο και διασκεδαστικό βράδυ. Στην τελική, αν κρίνουμε από την εικόνα του αγώνα, δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε.
Οι ερυθρόλευκοι, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, έδειχναν να αποδέχονται την μοίρα που εκείνοι είχαν ορίσει από το πέμπτο λεπτό και έπειτα. Η εικόνα αυτή δεν δικαιολογεί τα βήματα προόδου που έχουν πραγματοποιηθεί. Αντιθέτως, δικαιολογεί απόλυτα την “έκρηξη” του Κεμζούρα, ο οποίος όμως έχει επίσης ευθύνη. Ηθελημένα ή όχι, ο Λιθουανός τεχνικός έμοιαζε ικανός να ισοπεδώσει σε ένα βράδυ έναν παίκτη που προσπαθούσε να “γαλουχήσει” εδώ και μήνες. Όταν αφήνεις τον Μπόλντγουϊν στον πάγκο με το παιχνίδι να έχει “σβήσει”, παίζεις με την τύχη που εσύ ήθελες να έχεις.
Όπως και να έχει, θετικά υπάρχουν και λέγονται Ριντ, Βεζένκοφ και Κόνιαρης. Ο Ολυμπιακός καλείται να ενισχύσει ότι κέρδισε, με στόχο σε μια βδομάδα από τώρα να βρίσκεται στο 7-8. Αν το καταφέρει αυτό, κανείς δεν θα θυμάται ότι πήρε το αεροπλάνο για την Μαδρίτη…
Αν όχι, τότε θα συνεχίσουμε εμείς αλλά και το Eurohoops Show να αναρωτιόμαστε το πότε οι ερυθρόλευκοι θα βρουν επιτέλους τις σταθερές τους.
5. Τρομακτικά προτερήματα, εξόφθαλμα μειονεκτήματα
Ήταν προφανές πως ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να “ντυθεί” ΤΣΣΚΑ. Οποιαδήποτε εξέλιξη που θα έδινε εύκολη νίκη σε μια από τις δύο ομάδες θα ήταν έκπληξη, ευχάριστη ή δυσάρεστη. Εν τέλει, το αποτέλεσμα δεν ήταν αναπάντεχο. Η διακύμανση του ωστόσο κάθε άλλο παρά βασισμένη στη λογική ήταν.
Δίχως καμιά διάθεση υποτίμησης προς καμιά ομάδα, ποια άλλη θα έρθει στη Βαρκελώνη και θα έχει την δυνατότητα να διεκδικεί την νίκη για 38 λεπτά έχοντας τέτοιες αδυναμίες; Όταν τελειώνεις την πρώτη περίοδο έχοντας μόλις ένα ριμπάουντ, ενώ παράλληλα δέχεσαι 12 πόντους μόνο από τον Μίροτιτς, συνήθως μπορείς να λες πως είσαι ήδη χαμένος από χέρι. Όχι ο Παναθηναϊκός.
Το τρομακτικό ταλέντο των πρασίνων τους έδωσε την ευκαιρία να διεκδικήσουν ένα παιχνίδι που εν πρώτης -στατιστικής- όψεως δεν άξιζαν να πάρουν. Όταν όμως σε ένα τέτοια παιχνίδι ηττάσαι από τις τρελές εμπνεύσεις του Ντιλέινι, έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις λυπημένος.
Αν αυτό το συναίσθημα μετατραπεί σε πείσμα, η ομάδα του Ρικ Πιτίνο έχει όλα τα φόντα να φύγει από τον επόμενο αγώνα με την Μπαρτσελόνα όντας νικήτρια. Όλα αυτά, πέρα της επιτακτικής πλέον ανάγκης που υπάρχει για ενίσχυση στη θέση “5”, όπως ανέφερε πολύ σωστά στο blog του ο Κώστας Γιαταγάνας.
Υ.Γ. Ενόψει διαβολοβδομάδας, όπως είναι δεδομένο πως κανείς δεν μπορεί να σου πει κάτι αν χάσεις από ΑΥΤΗ την Μακάμπι, άλλο τόσο δεδομένο είναι πως ο καθένας θα μπορεί να σου πει κάτι αν χάσεις από ΑΥΤΗ τη Φενέρ!