Του Γιάννη Γιανναράκη/ info@eurohoops.net
“Ο χρόνος είναι εξαιρετικός δάσκαλος, αλλά είθισται να σκοτώνει τους μαθητές του”. Αυτή ήταν η τοποθέτηση του Γάλλου συνθέτη Έκτορ Μπερλιόζ (1803-1869) όταν ρωτήθηκε για την σημασία του χρόνου αλλά και την σπατάλη του. Είναι ευρέως γνωστό στον αθλητισμό και στην ζωή πως ο χρόνος νικάει τους πάντες. Όσοι τόλμησαν να τον αμφισβητήσουν, απέτυχαν παταγωδώς. Όσοι φρόντισαν να τον αξιοποιήσουν όσο εκείνος τους “χαμογελούσε”, λυτρώθηκαν.
Ωστόσο, υπάρχει και μια κατηγορία υπάρξεων που φροντίζει και για την αναβάθμιση του χρόνου των τρίτων. Οι αθλητές, σε αντίθεση με αρκετούς συνανθρώπους μας, έχουν όλα τα μέσα για να σοκάρουν, να συγκινήσουν, να εμπνεύσουν. Η δεκαετία που τελειώνει σε μερικά 24ωρα μας προσέφερε ιστορίες που καθήλωσαν τόσο τους πρωταγωνιστές, όσο και τους θεατές, μακρινούς ή μη.
Ο διάσημος φιλόσοφος Ζαν-Ζακ Ρουσσώ ανέκαθεν υποστήριζε πως ο “χρόνος είναι η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας”. Σήμερα, με την βοήθεια του Eurohoops θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε ή να αναβιώσετε ιστορίες, οι πρωταγωνιστές των οποίων θα μείνουν σίγουρα στην αθλητική αιωνιότητα για τον δικό τους, ξεχωριστό λόγο…
10. Linsanity: Ο πλέον αξέχαστος μπασκετικός “μήνας του Μέλιτος” είχε 26 μέρες!
Το άκρως ρεαλιστικό παραμύθι μας ξεκινάει με μια ιστορία που ελάχιστα άλλαξε την μοίρα της ομάδας η οποία βρέθηκε στο επίκεντρο. Βέβαια για τους Νικς μιλάμε, το περίεργο θα ήταν να έβγαιναν ουσιαστικά ωφελημένοι από αυτή την ιστορία.
Όπως και να έχει, τα κακώς κείμενα των Νεοϋρκέζων δεν τους απέτρεψαν από το να βιώσουν ένα από τα πιο έντονα ξεσπάσματα της σύγχρονης αθλητικής ιστορίας.
Θύτης αυτής της… μανίας ήταν ένα αμούστακο παιδί με καταγωγή από την Κίνα, ονόματι Τζέρεμι Λιν. Προερχόμενος από μια χώρα που ακόμα προσπαθούσε να επουλώσει το χάσμα που άφησε πίσω της η απόσυρση του Γιάο Μινγκ, ο Λιν έγινε στην αρχή της δεκαετίας ο πρώτος απόφοιτος του Harvard που αγωνίζεται στο ΝΒΑ, με τους Ουόριορς να είναι αυτοί που του έδωσαν την δυνατότητα να πάρει την… πρώτη γεύση από το κορυφαίο επίπεδο, υπό το βλέμμα των ενθουσιασμένων Κινέζων (στο Σαν Φρανσίσκο εδρεύει μια από τις πλέον γνωστές μειονότητες Ασιατών). Πάραυτα, οι Πολεμιστές δεν επένδυσαν πάνω στον νεαρό γκαρντ, παρά το γεγονός πως η θέση 1 ήταν επί της ουσίας ορφανή, μιας και η καριέρα του Στεφ Κάρι είχε τεθεί υπό απειλή, εξαιτίας των προβληματικών αστραγάλων του. Εν τέλει, ο Λιν κατέληξε στην Νέα Υόρκη, το νέο σπίτι του Καρμέλο Άντονι. Με τον Μάικ Ντ’ Αντόνι στο τιμόνι, οι Νικς κάθε άλλο παρά ενθουσίαζαν, την ώρα που Μελό, Στάνταμαϊρ και Μπαρόν Ντέιβις αντιμετώπιζαν προβλήματα τραυματισμών.
Σε μια κίνηση περισσότερο απελπισίας παρά κοινής λογικής, ο Ντ’ Αντόνι ρίχνει στα βαθιά τον Λιν, δίνοντας του βασικό ρόλο στο ντέρμπι της Νέας Υόρκης, την ώρα που πολλοί τον θεωρούσα τελειωμένο για χάρη του βετεράνου Μάικ Τζέιμς. Εκείνος όμως φρόντισε να βγάλει ασπροπρόσωπο εκείνον αλλά και το απόλυτο επίκεντρο του αθλήματος.
Το “Jeremy Lin Game” μετατράπηκε λίαν συντόμως σε “Jeremy Lin Games”.
Πλέον, όλοι σχολίαζαν και τοποθετούνταν πάνω στο νέο αστέρι της Νέας Υόρκης. Με αφορμή την επικείμενη αναμέτρηση τους, ο Κόμπι Μπράιαντ φρόντισε να δηλώσει την δυσαρέσκεια του για το γεγονός πως το συγκεκριμένο ζήτημα έχει πάρει τέτοια έκταση. Στις 10 Φεβρουαρίου λοιπόν, ο απόφοιτος του Harvard φρόντισε με τους 38 πόντους του να δείξει στον “Black Mamba” πως αξίζει κάθε λεπτό διασημότητας.
Λίγες μέρες αργότερα, κόντρα στους Ράπτορς αυτή την φορά, έφτασε -κατά πολλούς- στο απόγειο του.
Στη θεωρία, η επιστροφή των υπόλοιπων σταρ στο πλάι του Λιν θα απογείωνε τους Νικς. Στην πράξη, όλα ήταν διαφορετικά. Καρμέλο και Αμάρε δεν τα βρήκαν ποτέ με τον νέο σταρ των Νικς, καθώς θεωρούσαν πως έδιωχνε τους προβολείς από εκείνους. Ο Μάικ Ντ’ Αντόνι έχασε την θέση του και ο αντικαταστάτης του, Μάικ Γούντσον, δεν έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση προς τον 23χρονο γκαρντ. Σαν να μην έφτανε αυτό ο Λιν τραυματίστηκε στο γονάτο, χάνοντας το υπόλοιπο της σεζόν, προτού δει την ομάδα να του δείχνει το δρόμο της εξόδου το καλοκαίρι, μιας και οι Νικς αρνήθηκαν να ματσάρουν την πρόταση των Ρόκετς.
Κάπως έτσι, το περίφημο “Linsanity” έριξε την αυλαία του. Ο Λιν δεν έμελλε να είναι ποτέ ο ίδιος, όμως τον Φεβρουάριο του 2011 φρόντισε να μας χαρίσει μια από τις πιο “cool” ιστορίες στα χρονικά του αθλήματος. Όχι λόγω των 21.7 πόντων και των 8.7 ασίστ που μετρούσε, αλλά επειδή κατόρθωσε να δώσει ζωή σε ένα κοινό που είχε ξεχάσει πως είναι να ονειρεύεται.
9. Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ: Η οικονομική απερισκεψία και ο συνήγορος του διαβόλου!
Οι Τελικοί του 2012 κατά πολλούς θα μείνουν στην ιστορία ως η πρώτη φορά που ο ΛεΜπρόν Τζέιμς στέφθηκε πρωταθλητής. Για άλλους, η μονομαχία μεταξύ Χιτ και Θάντερ αποτέλεσε την απόδειξη πως η νεαρή τότε ομάδα της Οκλαχόμα ήρθε για να μείνει στην αφρόκρεμα. Κέβιν Ντουράντ, Ράσελ Ουέστμπρουκ και Τζέιμς Χάρντεν συνέθεταν ένα εκπληκτικά ταλαντούχο τρίο που έδειχνε ικανό για σπουδαία πράγματα. Ωστόσο, η ιστορία έμελλε να γραφτεί εντελώς διαφορετικά.
Το καλοκαίρι του 2012 ο “Μούσιας” ήταν free agent και θεωρείτο παίκτης πολυτελείας για τους Θάντερ. Εν τέλει, ήταν μια αρκετά ακριβή πολυτέλεια. Ο Χάρντεν ζήτησε συμβόλαιο 4 ετών με απολαβές 60 εκατομμυρίων δολαρίων, την ώρα που η ομάδα του αρνήθηκε να του δώσει παραπάνω από 54 εκατομμύρια.
Γιατί λοιπόν οι Θάντερ άφησαν την περίπτωση Χάρντεν, καλύτερου έκτου παίκτη την περασμένη σεζόν, ενώ η οικονομική διαφορά ήταν τόσο μικρή; Στα χαρτιά, τα έξι εκατομμύρια δολάρια φαινόντουσαν αστείο ποσό. Στην πραγματικότητα όμως, τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά ελέω “repeater tax”, ενός φόρου που ανάγκαζε μια ομάδα να πληρώνει 3.75 δολάρια για κάθε 1 δολάριο που πληρώνει παραπάνω από το προβλεπόμενο salary cap (58 εκατ. τότε). Αν υποθέσουμε πως με το συμβόλαιο του Χάρντεν το κοστολόγιο ξεπερνούσε τα 80 εκατ. δολάρια γίνεται προφανές πως μια ομάδα μικρής αγοράς δεν θα μπορούσε να αντέξει μια τέτοια επιβάρυνση.
Επιπλέον, οι Θάντερ επέλεξαν να δώσουν παραπάνω έμφαση στην “αεροπορία” τους. Το ίδιο καλοκαίρι έθεσαν ως προτεραιότητα τον Σερζ Ιμπάκα, ο οποίος υπέγραψε επέκταση τεσσάρων ετών, ενώ το ίδιο συνέβη και με τον Κέντρικ Πέρκινς, το οποίου το συμβόλαιο (36 εκατ.) ώθησε εν πολλοίς τον Χάρντεν εκτός Οκλαχόμα.
Επτά χρονιά μετά από εκείνο το ιστορικό καλοκαίρι, θα ήταν ατόπημα να υποστηρίξουμε πως το sign-and-trade του Χάρντεν στο Χιούστον ήταν μια κίνηση που δεν έβγαζε νόημα από πλευράς Οκλαχόμα. Απεναντίας, τα ανταλλάγματα που πήραν ήταν άκρως δελεαστικά (Κέβιν Μάρτιν, Τζέρεμι Λαμπ και δύο draft picks που μετουσιώθηκαν στους Στίβεν Άνταμς και Άντρε Ρόμπερσον). Ωστόσο, η ιστορία θα γράφει πως μια φορά και έναν καιρό οι Θάντερ κατάφεραν να επιλέξουν μέσω του Draft τρεις μελλοντικούς MVP και εν τέλει έμειναν με άδεια χέρια…
8. Free Agency 2016: Η… ανταρσία του “KD” και η λεπτομέρεια που άλλαξε μια για πάντα το άθλημα!
Καλοκαίρι του 2016, ανήμερα της επετείου της ανεξαρτησίας των αμερικανών, ο Κέβιν Ντουράντ φρόντισε να σοκάρει την κοινή γνώμη, επιλέγοντας να υπογράψει με τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, που λίγους μήνες πριν είχαν σπάσει το ρεκόρ των Σικάγο Μπουλς (73-9), ενώ είχαν αποκλείσει τους Θάντερ του “KD” στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας.
H συγκεκριμένη κίνηση αναμενόμενα ξεχώρισε από ένα καλοκαίρι που κυριολεκτικά έπεσε… πολύ χρήμα! Η αναπάντεχη αύξηση του salary cap από 70 σε 94 εκατομμύρια μας εισήγαγε σε μια νέα και… πλουσιοπάροχη εποχή, τις συνέπειες της οποίας βιώνουμε από φέτος κι εντός των ευρωπαϊκών συνόρων.
Αυτή η ξαφνική αλλαγή οδήγησε προφανώς σε πολλές… κακοτοπιές, αλλά και σε συμβόλαια που δεν μπορούσαν να εξηγηθούν με την κοινή λογική. Ενδεικτικά, ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικά από τα συμβόλαια που δόθηκαν εκείνο το καλοκαίρι:
- Χασάν Ουάιτσαϊντ στους Χιτ – 4 χρόνια, 98 εκατομμύρια δολάρια
- Γιοακίμ Νόα στους Νικς – 4 χρόνια, 72 εκατομμύρια δολάρια
- Τσάντλερ Πάρσονς στους Γκρίζλις – 4 χρόνια, 94 εκατομμύρια δολάρια
- Νικολάς Μπατούμ στους Χόρνετς – 5 χρόνια, 120 εκατομμύρια δολάρια
- Χάρισον Μπαρνς στους Μάβερικς – 4 χρόνια, 94 εκατομμύρια δολάρια
- Τιμοφέι Μοζγκόφ στους Λέικερς – 4 χρόνια, 64 εκατομμύρια δολάρια
- Λουόλ Ντενγκ στους Λέικερς – 4 χρόνια, 72 εκατομμύρια δολάρια
- Mάικ Κόνλεϊ στους Γκρίζλις – 5 χρόνια, 152 εκατομμύρια δολάρια
7. Ντέρικ Ρόουζ: Το απόλυτο “what if” των μπασκετικών μας ονείρων!
Ίσως η πιο λυπηρή πλευρά αυτού του αφιερώματος. O αέρινος γκαρντ της “Windy City”. Ο νεαρότερος MVP στην ιστορία της λίγκας. Ο άνθρωπος που έκανε τους φανς των Μπουλς να σταματήσουν να λησμονούν την εποχή του MJ. O Ντέρικ Ρόουζ ήταν σίγουρα όλα τα παραπάνω. Μαζί με αυτά ήταν και ο πλέον άτυχος αθλητής της δεκαετίας.
Μπορεί πολλοί να το έχουν ήδη ξεχάσει, όμως τα πεπραγμένα του D-Rose έλαβαν χώρα μετά το 2010. Την σεζόν 2010-11 αναδείχθηκε MVP της λίγκας, οδηγώντας παράλληλα τους “Ταύρους” στην καλύτερη πορεία τους μετά το three-peat της… επανόδου του Τζόρνταν. Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς του στέρησε μια θέση στους Τελικούς του 2011, όμως ήταν προφανές πως ο απόφοιτος του Memphis θα έψαχνε την εκδίκηση του. Δυστυχώς, η προσπάθεια του θα κοβόταν απότομα, όπως ακριβώς και ο χιαστός του.
To “United Center” σίγησε. Το μέχρι πρότινος λαμπρό μέλλον αμαυρώθηκε στην πλέον ανύποπτη στιγμή. Για τα επόμενα τρία χρόνια όλη η πόλη του Σικάγο θα περίμενε για την επιστροφή που δεν ήρθε ποτέ. Ο Ρόουζ δεν ήταν ποτέ ο ίδιος και οι ιθύνοντες των Μπουλς αποφάσισαν το 2015 να προχωρήσουν δίχως τον πάλαι ποτέ ευεργέτη τους.
Μέχρι το 2018 ο Ρόουζ θα τριγυρνούσε μεταξύ παρκέ και νοσοκομείου, δίνοντας την εντύπωση πως το τέλος είναι κοντά. Τότε ήταν που οι Τίμπεργουλβς και ο πρώην προπονητής του, Τομ Τίμποντο του έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία στο όνειρο. Εκείνος την άρπαξε κυριολεκτικά από τα μαλλιά, προσφέροντας μας την ευκαιρία να νοσταλγήσουμε αλλά και να αναλογιστούμε το τι θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε τα τελευταία χρόνια…