Του Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Πόσες στιγμές να χωρέσουν σε 8.760 ώρες; Η απάντηση; Άπειρες. Πόσες όμως κάνουν τη διαφορά; Και ποιες από αυτές πραγματικά ξεχώρισαν και πόσες θα θυμόμαστε;
Το 2019 -όπως και κάθε έτος- ήταν ιδιαίτερο. Για τους δικούς του λόγους. Το Eurohoops αποχαιρετά τον χρόνο που μάς άφησε και σταχυολογεί όσα βιώσαμε και είδαμε τους τελευταίους 12 μήνες. Και όπως και η ζωή, έτσι και εδώ, υπάρχουν τα ευχάριστα, τα δυσάρεστα, τα απρόσμενα και τα ΜΟΝΑΔΙΚΑ.
Από μία μόνο στιγμή, μέχρι ένα 40λεπτο αγώνα και μία ολόκληρη σεζόν, το 2019 θα μείνει χαραγμένο στις μνήμες για πολλά, πολλά χρόνια. Γιατί πολύ, απλά δεν θα ξαναυπάρξει ποτέ!
Ένα παιδί που “δεν” έπρεπε να φτάσει στη κορυφή
Είπαμε, κάποια πράγματα διήρκησαν παραπάνω από μία στιγμή. Για μία ολόκληρη σεζόν, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κυριάρχησε στο ΝΒΑ, σε βαθμό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα. Ο ηγέτης των Μπακς έφτασε πολύ κοντά στη πρώτη του παρουσία στους Τελικούς, όμως οι μετέπειτα πρωταθλητές, Ράπτορς, απλά τον καθυστέρησαν!
Με 27,7 πόντους, 12,5 ριμπάουντ, 5,9 ασίστ και 1,5 μπλοκς στη κανονική διάρκεια και 25,5 πόντους, 12,2 ριμπάουντ, 4,9 ασίστ και 2 μπλοκς, ο ”Greek Freak” έφτασε μέχρι τη κορυφή, εκεί που ο ίδιος έχει πει πολλές φορές πως δεν περίμενε να φτάσει, γιατί πολύ απλά, δεν ήταν… λογικό!
Τα λόγια έχουν σταματήσει καιρό να έχουν νόημα, όσον αφορά τον Γιάννη. Το παιδί, που φοβόταν να βγει αργά από το γήπεδο, λόγω εκείνων που δεν τους άρεσε το χρώμα του δέρματός του, μάς έκανε να φουσκώσουμε με υπερηφάνεια, για πολλοστή φορά. Και το καλύτερο είναι πως ο Γιάννης τιμά την ελληνική σημαία. Ακόμα και γι’ αυτούς που ίσως δεν το αξίζουν…
Η αρχή του (μέχρι) τέλους
Ημερομηνία: 13/2/19
Μέρος: OAKA
Αγώνας: Παναθηναϊκός–Ολυμπιακός, ημιτελικός Κυπέλλου Ελλάδας 2018/19
Το ημίχρονο του αγώνα βρήκε τον Παναθηναϊκό στο +15 (40-25). Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να αποχωρήσει και να μην αγωνιστεί στο δεύτερο μέρος, μία κίνηση που έμελλε να αλλάξει άρδην την εικόνα του ελληνικού μπάσκετ και φυσικά να ”γράψει” μία σελίδα στα βιβλία της ”ερυθρόλευκης” ιστορίας, που παίρνει ιστορικές προεκτάσεις, αν αναλογιστούμε πως έφερε τον υποβιβασμό στην Α2 κατηγορία.
Η ”ερυθρόλευκη” διοίκηση έκανε γνωστό πως όσο δεν υπάρχουν ξένοι διαιτητές στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό δεν θα αγωνίζονται, κάτι που έγινε πράξη για το ντέρμπι του δεύτερου γύρου στο ΣΕΦ και αμέσως μετά στα playoffs όταν οι δύο ομάδες διασταυρώθηκαν στον πρώτο γύρο, μετά τις μειώσεις βαθμών (δεν είχε αγωνιστεί κόντρα στη Κύμη ο Παναθηναϊκός και τερμάτισε δεύτερος).
Η αρχή του τέλους του Ολυμπιακού από τη Basket League είχε ξεκινήσει το βράδυ της 13ης Φεβρουαρίου και έχει ως αποτέλεσμα το πρωτάθλημα φέτος να παίζεται χωρίς μία από τις δύο μεγάλες παραδοσιακές δυνάμεις του ελληνικού μπάσκετ. Η απόφαση κρίνεται ιστορική. Το αν θα είναι σωστή ή λάθος (για την ίδια την ομάδα και το μπάσκετ γενικότερα), θα φανεί στο τέλος του δρόμου.
Φτωχότερο το ευρωπαϊκό μπάσκετ…
19 Μαρτίου και μία ”μαύρη” ημέρα για τον αθλητικό, αλλά και επιχειρηματικό κόσμο της χώρας, έμελλε να ξημερώσει. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν είναι πια μαζί μας…
Ο ”Τυφώνας” δεν άντεξε μετά το οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο, πάλεψε, όπως έκανε πάντα στη ζωή του, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Μία από τις ελάχιστες φορές που ”έχασε”, ήταν και η τελευταία φορά που έδωσε μία μάχη σε αυτόν τον κόσμο, πριν συναντήσει τους Παύλο και Κώστα.
Πάντα νικητής. Πάντα εκεί για τον Παναθηναϊκό. Μα πάνω από όλα εκεί για το ελληνικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Μαζί με τον Παύλοκαι τον Κώστα, αφού “έχτισαν” την αυτοκρατορία με την φαρμακοβιομηχανία “ΒΙΑΝΕΞ”, ανέλαβαν τις τύχες του μπασκετικού Παναθηναϊκού τον Ιούνιο του 1987 και το 1992, όταν το μπάσκετ έγινε επαγγελματικό, ήταν οι ιδιοκτήτες του ΤΑΚ αρχικά και της “πράσινης” ΚΑΕ στη συνέχεια.
Είπαμε, δεν έχανε συχνά. Οι επιτυχίες και τα κατορθώματα του μπασκετικού Παναθηναϊκού επί των ημερών του, αμέτρητες. Ο σύλλογος του Παναθηναϊκού χρωστάει πολλά στην οικογένεια Γιαννακόπουλου. Μα πάνω από όλα το ίδιο το μπάσκετ.
”Όταν πεθάνω, θέλω να με θάψετε με τη σημαία του Παναθηναϊκού” είχε πει παλιότερα στο ΟΑΚΑ. Και πάνω από όλα, το εννοούσε. Γιατί ο Θανάσης ήταν ”ο ένας από εμάς”…