by Leo Sepkowitz / Çeviri: M. Bahadır Akgün
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı ilk olarak BR’da yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
NBA’de toplu pazarlık sözleşmesinin 329. sayfasında “iyi hayatın” ayrıntıları verilir. İlk kısma göre takımlar seyahat ettiğinde oyuncuları için şu koşulları sağlamalıdır: “(i) Oyuncuların çantaları taşıyıcılar tarafından alınacak; (ii) Oyuncular, birinci sınıf otellerde konaklayacak; (iii) Her otelde oyuncular için ekstra uzun yataklar bulunacak.” İkinci kısmın başlığı ise “Birinci Sınıf Seyahat.”
Bu tip lükslerin bu kadar resmi detaylarla verilmesi komik aslında. Zira normalde bunların yazılı olmasını değil zaten yapılıyor olmasını beklersiniz. Ama durum böyle değil. NBA Oyuncuları Birliği, yıllar boyu bu maddeler üzerine görüşmeler yaptı. Belki de söz konusu zaferi görmek için Atlantik Okyanusu’ndan dünyanın en iyi ikinci basketbol ligine bakmak gerekiyordur.
Son 60 yıl içerisinde Arvydas Sabonis’ten Luka Doncic’e basketbolun büyük yetenekleri Eski Kıta’da kendilerini gösterdiler. Buna rağmen EuroLeague oyuncuları, NBA’deki meslektaşlarının sahip olduğu ayrıcalıkların çok azına sahip oldu. Yalnızca fahiş veya abes konularda değil, profesyonel bir kariyerin hayati bileşenleri konusunda da durum böyle oldu.
EuroLeague’de örneğin minimum kontrat diye bir şey söz konusu değil. Gecikmeli ödemelere yönelik bir koruma veya bir emeklilik programı yok. Havaalanlarında uzun bekleyişler var ama aynı zamanda tarafsız tıbbi fikirler alabileceğiniz bir fırsat yok ve karanlık menajerler, ellerini farklı ceplere sokuyorlar. Nihayet tüm bunlar artık değişime açık.