By David Gardner / Çeviri: M. Bahadır Akgün
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı ilk olarak 21 Aralık 2017 tarihinde Bleacher Report’ta yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
Süre dolduğunda Donovan Mitchell mahvoldu. Michigan Wolverines, 2017 NCAA şampiyonasının ikinci turunda onun Louisville Cardinals’ını üzdü ve Final Four’a kalma hedefinden üç galibiyet uzakta kaldılar. Sahadan ayrılırken formasını çekiştiriyor ve tribünlere bakıp sızlanıyordu. Maçın ardından soyunma odasında muhabirlere konuşurken, “okula dönüp ertesi yıl takım arkadaşlarına yardım etmeye hazır olmaktan” söz ediyordu. Indianapolis’ten Louisville’e giden takım otobüsüne atladığında bir sezon daha kalacağına emindi.
Süre dolduğunda, Nicole Mitchell bir telaş hissetti. Oğlu için üzgündü ama aynı zamanda ani bir karar almayacağından emin olmak istiyordu. Kiralık aracına atladı ve o gece yurttan oğlunu almak için doğrudan onun yanına gitti. McDonald’s’ın kampüse çok yakın olan park yerinde oturdular. Donovan, bir yıl daha kolejde oynamak ve şampiyonluk mücadelesi vermekten başka bir şey düşünmek istemiyordu.
Bir öğretmen olan Nicole, sporun Donovan’ın eğitimindeki payı nedeniyle hep mutlu olmuştu ve mezun olmaya bir yıl daha yaklaşacağı için hiçbir sıkıntı duymuyordu. Ancak aynı zamanda oğlunun profesyonel basketbol oynamaya hazır olduğunu da biliyordu ve uzun süreli sonuçları olabilecek duygusal bir karar alıp pişman olmasını istemiyordu. Herhangi bir karar almadan önce oğlunu biraz uyumaya ikna etti.
Yedi ay sonra, bu konuşma saçma gözüküyor. Ancak Mitchell, NBA Draftı’nda 13. sıradan seçilme fırsatını neredeyse kaçırıyordu. Utah Jazz, neredeyse onun 17,7 sayı, 3,4 asistlik ortalamalarına tanık olamayacaktı. NBA ise neredeyse Yılın Çaylağı Ödülü’nün en büyük üç adayından birinin yaptıklarını göremeyecekti. Mitchell, basketbol kariyerinde bu noktanın geleceğinden hiç şüphe duymadı ama onun bu yıl olacağına inanan son kişi kendisiydi.