By Kevin Love / Çeviri: M. Bahadır Akgün
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı ilk olarak 6 Mart 2018 tarihinde The Players Tribune’de yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
5 Kasım’daki Hawks maçında ilk yarı bittikten hemen sonra bir panik atak geçirdim.
Birden oluverdi. Daha önce hiç olmamıştı. Gerçekten olduğunu bile bilmiyordum. Ama gerçekti. Kırık bir el ya da burkulan bir bilek kadar gerçek… O günden beri zihinsel sağlığımla ilgili neredeyse her türlü düşünce şeklim değişti.
Kendimle ilgili bir şeyler anlatmak konusunda hiç rahat hissetmedim kendimi. Eylül ayında 29 yaşına girdim ve hayatımın yaklaşık 29 yıllık bölümünde kendi iç dünyamla ilgili her şey konusunda koruyucu davrandım. Basketbol konusunda konuşurken rahattım ama bu doğal olarak gelmişti. Kişisel meselelerden bahsetmek çok daha zordu. Geriye dönüp bakınca yıllar içinde bunları konuşabileceğim biri olsa gerçekten iyi olabilirdi benim için diye düşünüyorum. Ama paylaşmadım. Ailemle, en yakın arkadaşlarımla, kamuoyuyla… Bugün fark ettim ki bunu değiştirmem gerekiyor. Panik atağım ve o günden bu yana olup bitenlerle ilgili bazı düşüncelerimi paylaşmam lazım. Bir bakıma bunu kendim için yapmak istiyorum ama en çok da insanlar zihinsel sağlık konusunda yeterince konuşmadıkları için yapmak istiyorum bunu. Muhtemelen erkekler bu konuya daha da uzak.
Kendim yaşadığım için biliyorum. Küçükken bir erkek çocuğun nasıl davranması gerektiğini gerçekten çabucak anlıyorsunuz. “Adam olmak” için ne gerektiğini öğreniyorsunuz. Yazılı kural gibi: Güçlü ol. Hislerinle ilgili konuşma. Kendi başının çaresine bak. Hayatımın 29 yılı boyunca bu kuralları izledim. Ve bakın, muhtemelen burada sizin için yeni bir şeyler söylemiyorum. Erkeklik ile ilgili bu değerler ve sert olma hâli, o kadar sıradan ki her yerde var. Ama aynı zamanda görünmez hâlde var. Hava veya su gibi etrafımızı sarıyor. Bu anlamda depresyon ya da anksiyeteye çok benziyor.
29 yıl boyunca zihinsel sağlığın başkasının derdi olduğunu düşündüm. Tabii, bazı insanların yardım isteyerek ya da duygularını açarak çare bulduklarını biliyordum bir ölçüde. Yalnızca hiç benim için olduğunu düşünmedim bunların. Bana göre bu durum, spordaki başarımı önleyebilecek veya beni garip, farklı gösterebilecek bir zaaf türüydü.