by Zach Buckley – Çeviri: M. Bahadır Akgün / info@eurohoops.net
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve tamamının veya bir kısmının izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı 16 Temmuz 2020 tarihinde Bleacher Report‘ta yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
NBA Draftı, en iyi ihtimalle destekli bir atış poligonu.
Bugünün teknolojisi sayesindeki gelişmiş istatistikler ve maç kayıtlarına rağmen her yıl yapılan yetenek tercihleri, hâlâ büyük sürprizler ve hayal kırıklıkları doğurabiliyor.
Bizim burada ilgi alanımız, 2020 yılının karamsarlığı içerisinde gerektirdiği şekilde hayal kırıklıkları.
Ancak her takımın 2000’li yıllarda yaptığı en büyük pişmanlığı doğuran draft tercihlerini hatırlarken bugünden geçmişe bakmanın rahatlığı ile o draftta doğru ismi takımlara seçtirerek o hataları düzelteceğiz.
Seçim: Dennis Smith Jr. (No. 9, 2017)
Umarız Smith bizi yanıltır çünkü hâlâ şansı var ve biz fazlasıyla erkenci davranıyoruz ancak Mavericks, son 20 yılın çoğunu ilk turun sonundan tercih yaparak ya da kendi draft haklarını dağıtarak geçirdiği için burada tanıma uyan pek yanlışı da yok. Maurice Ager, 2006’da 28. sıra draft hakkını harcamak için harika bir seçenek değildi ama zaten 28. sıranın başarı oranı da çok yüksek değil.
Smith konusunda ise durum farklı zira ilk 10’dan seçilen bir oyuncu için beklentiler çok daha yüksek. Elbette patlayıcı bir oyuncu ancak NBA’de oynayabilecek kabiliyete sahip mi? Kariyeri boyunca 40,0/31,4/64,7 ile şut attı ve asist ortalamasının yarısından çok top kaybı ortalaması yakaladı.
Mavericks, iki sezon bitmeden Smith ile yollarını ayırdı. Genç yetenek ve bir oyun kurucuya muhtaç olan New York Knicks ise Smith’i yalnızca üç maçta ilk 5’te başlattı ve 34 maçta 15,8 dakika süre alabildi.
Doğru seçim: Donovan Mitchell (No. 13)
Mavs, dış oyuncu skalasını genişletmek istiyorsa Mitchell, çok daha iyi bir tercih olurdu.
İlk sezonunda 20,5 sayı ortalaması ile oynadı ve sonraki iki sezonda verimini daha da artırdı. Şubat ayında ilk kez All-lStar seçildi ve 24 sayı, 4 asist, 4 ribaund ve 2 üçlük ortalamaları yakalayan 13 oyuncudan biri oldu.
Seçim: Nikoloz Tskitishvili (No. 5, 2002)
Nuggets, Tsikitishvili’nin yeni Avrupalı büyük yetenek olduğunu düşünüyordu. 2,13’lük boyu ile topu yere vurabiliyor, şut atabiliyor ve sıçrayabiliyordu. En azından o dönemki Nuggets genel menajeri Kiki Vadeweghe’nin elindeki gözlemci raporu bu şekildeydi zira kendisi daha önce Tsikitishvili’yi hiç izlememişti.
“O dönemde yapılacak çok şey vardı. Ben Skita’yı basketbol oynarken izlememiştim” diyordu Vandeweghe Ağustos 2015’te yaptığı açıklamada. “Dolayısıyla bu bir daha asla yapacağım bir şey değil. İzlemediğim bir oyuncuyu draft etmem.”
Tsikitishvili’nin NBA’deki en büyük katkısı, Vandeweghe’ye ders verecek kadar oldu. Üç sezon bile sürmeyen Denver kariyerinin yanı sıra ligde toplam dört yıl kalabildi. 2,9 sayı, 1,8 ribaund ortalamaları ve 30,4/23,5/73,0 şut isabet oranları ile o kadar kalabilmiş olması bile küçük bir mucize sayılmaz.
Doğru seçim: Amar’e Stoudemire (No. 9)
Liseden profesyonel hayata direkt geçen Stoudemire, Olimpiyat hızında koşusuyla ligin tozunu attı. 13,5 sayı ve 8,8 ribaund ortalamaları ile Yılın Çaylağı seçilirken ikinci sezonunda ortalamasını 20,6 sayıya çekti. İlk All-Star deneyimini üçüncü sezonunda yaşarken dördüncü sezonu diz sakatlığı ile geçti ancak beşinci sezonunda tekrar All-Star seçilmeyi başardı.
Seçim: Patrick O’Bryant (No. 9, 2006)
Warriors, Haziran 2006’da O’Bryant’ı seçtikten iki ay sonra Don Nelson’ı baş antrenör olarak göreve getirdi. Bu ikili birbirine hiç uymuyordu. O’Bryant, uzun, ham ve potadan uzak oynayamayan bir oyuncuydu ve Nelson’ın sisteminde bu tip yeteneklere yer yoktu.
O’Bryant’ın NBA’de oynayacak yeteneği olmamış da olabilir (kariyer verimlilik ortalaması 11,0’da kaldı) ancak en başta kendisi için felaket bir takıma gitmesi de bu anlamda zararlı oldu. Warriors, iki sezonda onu 40 maçta oynattı ve üçüncü yılda sözleşmesini uzatmadı.
Doğru seçim: JJ Redick (No. 11)
Redick hiçbir zaman yıldız kategorisine girmedi ancak etkili dış şutu, Nellie’nin sistemine mükemmel uyum sağlardı. Redick, NBA’deki altıncı sezonuna kadar maç başına dört üçlük denemedi. Warriors’ta ise 2006-07’de maç başına en az dört üçlük deneyen dört oyuncu vardı ve hiçbiri de Redick kadar iyi şutör değildi.
Seçim: Royce White (No. 16, 2012)
Rockets‘ın White ile ilgilenmek için basketbol anlamında önemli sebepleri vardı. 2,03’lük boyu ve güçlü fiziği ile çok yönlü bir oyun vaat ediyordu. Kolejdeki tek sezonunda Iowa State’te sayı, ribaund, asist, blok ve top çalma kralı olmuştu.
Ancak anksiyete bozukluğu vardı ve bu yüzden uçmaktan da korkuyordu. Rockets ile zihinsel sağlık protokolü konusunda ortak bir nokta bulamadıklar ve o olmadan da White oynayamadı.
Rockets’ta hiç maça çıkmadı ve çaylak sezonu sonrası Philadelphia 76ers‘a yüksek korumalı ikinci tur draft hakkı karşılığında takaslandı. Sezon başlamadan serbest bırakıldı. Daha sonra Sacramento Kings ile 10 günlük kontratlar imzaladı, üç maçta toplam dokuz dakika süre aldı ve bir daha da NBA’de oynayamadı.
Doğru seçim: Draymond Green (No. 35)
Rockets, çok yönlülük arıyorsa Green, bunu rahatlıkla verebilirdi. Üç kez All-Star seçilen, üç kez şampiyonluk yaşayan ve yılın savunmacısı ödülünü de kazanan Green, boyalı bölgede çok iyi bir savunmacı ve özel bir pasör. Lig tarihinde 6 ribaund, 5 asist, 1 top çalma ve 1 blok ortalamalarına sahip tek oyuncu.