by Jonathan Tjarks – Çeviri: M. Bahadır Akgün / info@eurohoops.net
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve tamamının veya bir kısmının izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı 8 Eylül 2020 tarihinde Ringer‘da yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
Giannis Antetokounmpo, Milwaukee Bucks‘ın Miami Heat karşısında uzatmalarda 118-115 kazanarak süpürülmekten kurtulduğu maçta daha önce burktuğu bileğinden sakatlandı ve yalnızca 11 dakika süre alabildi.
(Çevirmen notu: Bu yazı kaleme alındığında serinin beşinci maçı henüz oynanmamıştı.) Beşinci maçta oynayıp oynayamayacağı, oynarsa ne kadar etkili olabileceği belirsiz. Ancak Milwaukee’nin sorunları, onun sakatlığının çok ötesinde. Miami, Giannis sakatlanmadan önce de istediği gibi oynuyordu. Bu sezon, Milwaukee için “ya şampiyonluk ya fiyasko” sezonu olacaktı ve gelecek haftalarda bir mucize yaşanmazsa fiyasko olma yolunda ilerliyor.
Bucks organizasyonundaki herkes -organizasyon oyuncusu, diğer oyuncular, teknik ekip, yönetim ve takım sahipleri- bu durumdan belli ölçülerde sorumlu. Ancak neticede olay dönüp dolaşıp Giannis’e geliyor. Daha yeni Yılın Savunmacısı ödülünü aldı ve muhtemelen üst üste ikinci kez MVP seçilecek. Bu bataklıkta ismi en çok anılan o olacak. Gelecek sezon ne yapacağı önemli değil. Playofflarda kazanabileceğini kanıtlayana kadar normal sezon ödüllerini alması artık çok zor olacak. Bu adil değil ancak tüm bu para ve şöhretin kötü yanı da bu işte.
Giannis artık başını önüne eğip iyi asker olamaz. Etrafındaki herkesten hesap sorabilmek zorunda. İlk Star Wars filminde Death Star’a sızma planına başladıklarında Han Solo, Obi-Wan Kenobi’ye “aptal” diyor. Obi-Wan mükemmel bir karşılık veriyor: “Kiminki daha büyük aptallık? Aptalınki mi yoksa onu takip edeninki mi?” Milwaukee’de özetle durum bu.
İlk maç kaybedildikten sonra Giannis’e o maçta Jae Crowder gibi bir 3-and-D oyuncusu yerine 13/20 şut isabet oranı ile 40 sayı atarak dev bir performans ortaya koyan Jimmy Butler’ı savunmak isteyip istemediği soruldu. Soruyu geçiştirdi: “Neden bana bunu soruyorsunuz? Ben koç ne isterse onu yaparım.”
Mike Budenholzer’a neden güvendiğini anlamak kolay. Bucks, Jason Kidd döneminde playofflara kalmaya çalışan bir takımken Budenholzer yönetiminde NBA’in en iyi takımlarından biri oldu ancak artık Budenholzer’ın felsefesine dair soru işaretleri, en büyük sahnede ortaya çıktı.
Süperyıldızların koçları göreve getirme ya da görevden aldırma gibi güçleri var. Ancak çok azı lige bu anlayış ile geliyor. Önce sahada kendilerini kanıtlamaları ve NBA’deki oyunun içini dışını öğrenmeleri gerekiyor. Daha sonrasında o deneyim, onlara görevdeki insanları değerlendirmek için gerekli gereçleri veriyor. LeBron James’in ilk beş playoff deneyiminde koçu Mike Brown’dı. Kevin Durant’in koçu Scott Brooks’tu. İkisi de koçları doğru ayarlamaları yapamayınca takımlarının her yıl ardı ardına başarısızlık yaşadığına tanıklık etti.
Thunder ile Heat arasındaki 2012 NBA finali, benim muhabir olarak haberleştirdiğim ilk final serisiydi. O serideki kilit nokta, Erik Spoelstra’nın Chris Bosh’ı 5 numaraya, Shane Battier’i de 4 numaraya çekerek ilk 5’ini kısaltması oldu. Brooks, buna hiç karşılık vermedi. Kendrick Perkins’in kaybedilen üst üste dört maçta trafik konisine dönüşünü izledi ve onu hiç kenara almadı. Brooks, takımının maçlara kötü başlaması ile ilgili basın toplantılarında şikayet edip durdu. Daha kısa bir beşle oynamayı düşünüp düşünmediğini sorduğumda Thunder‘ın ilk 5’inden ziyade “huylarını” değiştirmesinin daha önemli olduğunu söyledi.
Orada kafama dank etti. Thunder’ın ne kadar yetenekli olduğu önemli değildi. Brooks’un onları şampiyonluğa götüremeyeceğini biliyordum. Budenholzer’ın Bucks‘a son iki yıldaki playofflarda neler yaptığını izleyip aynı sonuca nasıl varamadığınızı pek anlamıyorum. Golden State‘te daha yetenekli takımıyla Steve Kerr bile playofflarda Bud’a oranla çok daha büyük bir baskı ile koçluk yapıyor.