By Alex Kennedy, Çeviri: Arma Kaynar/ info@eurohoops.net
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve tamamının veya bir kısmının izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı 7 Kasım 2020 tarihinde BasketballNews’ta yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
BasketballNews.com’un NBA Finalleri esnasında gerçekleştirdiği maç izleme etkinliğinde editör ekibimize eski NBA ve WNBA oyuncuları da katıldı ve yaklaşık 3 saat süren bir sohbet gerçekçeştirdik.
Sohbetimizin bir noktasında oyuncular, ne zaman emekli olmaya karar verdiklerini ve emekliliğe nasıl ayak uydurduklarını anlatmaya başladılar. Biz de bu sohbetin transkriptini sizler için çıkardık…
Etan Thomas, NBA’de 11 yıl oynadı: “Ben emekli olmaya eskiden yapabildiğim şeyleri yapamamaya başlayınca karar verdim. Bazı şeyler değişmişti. Eskiden yüzümü potaya dönüp boyalı alana doğru iki kez top sektirdikten sonra reverse yaparak sıçrayıp smaç basabiliyordum. Ama bir noktadan sonra aynı hareketleri yapıp zıpladığımda eskisi kadar yükselemediğimi fark ettim. Eski patlayıcılığımı kaybetmiştim. Smaç basmam gereken pozisyonları bitiremiyordum. Sabahları uyandığımda vücudumda eskisinden daha fazla ağrı hissediyordum. Çocuklarım doğmuştu, yaşım ilerliyordu. Belki de asil bir şekilde bu sahneden çekilmemin vakti geldi diye düşünmeye başlamıştım. Zamanım artık geçmişti. Vücudum tamamen ağrırken sahada koşuşturmaya çalışmak istemiyordum. Bu esnada bir yandan lige gelen 19 yaşındaki genç oyucuları görüyordum. Adeta üstümden uçarak geçiyolardı. Bazen kendinize karşı gerçekten dürüst olmanız gerekiyor.”
Chamique Holdsclaw, WNBA’de 11 yıl oynadı: “San Antonio Stars’ta oynuyordum ve bir pozisyonda aynı üniversiteden mezun olduğum Candace Parker’ı savunuyordum. Benimle bire bir oynuyordu ve post-up oynamaya başladı. Daha sonra bir hareket yapıp üzerimden sayı attı. O kadar hızlıydı ki… ben sadece pozisyon bittikten sonra gülebildim. Savunmaya doğru dönerken kendimi “Sanırım işler artık değişti” diye düşünürken buldum. Benim zamanımın sonuna gelmiştim.
David West, NBA’de 15 yıl oynadı: “Açık konuşmak gerekirse emekliliği sürekli bekliyordum. Genç olduğum yıllarda bile kariyerimin sonunu bekliyordum. Ancak Indiana Pacers‘taki playoff maceralarımızdan sonra eskisi kadar çabuk iyileşemediğimi farkettim. Haziran ayına kadar oynuyordum ve daha sonraki 1.5 ayımı dinlenmek için geçiriyordum. New Orleans’tayken kötü bir sırt sakatlığı geçirmiştim ve ameliyat olmamı söylemişlerdi. O zaman bundan kaçmıştım. Daha sonra iyi bir omurga uzmanı buldum ve o benim kariyerimi kurtardı. Emekli olmayı düşünmeye başladığım noktada sık sık sırt sakatlığımı düşünüyordum. Çocuklarımla oynayabilecek adar vücudumun sağlıklı olmasını istiyordum. Bu yüzden emeklilik kararı verdim.
San Antonio’da geçirdiği sezondan sonra iyice dinlendim, birkaç kilo verdim ve fiziksel olarak daha iyi duruma geldim. Ancak Golden State‘teki son sezonlarından Chamique Holdsclaw’un da söylediği gibi farkı hissetmeye başlamıştı. Bir akşam Philadelphia’da oynuyorduk ve hava çok soğuktu. Steve Kerr, bana Joel Embiid’i savunmamı söylemişti. O zaman 37 yaşındaydım, daha gençken savunmada temas sağlayarak rakibinizi tartmanız gerekir. 37 yaşımda bunu denediğimde zamanımın artık geçtiğini farketmiştim. Maç esnasında bir şey olursa da Embiid’le kavga etmek zorunda kalırsak beni mahveder diye düşünmeden duramıyordum.
Bunun benzeri bir durumu ligdeki son senemde Lakers‘la oynarken hissettim. 2.00 metrenin üstünde boyunuz varsa soğuk havalarda ısınmanız gerçekten çok zor oluyor. Bütün gün boyunca ne ısınmalarda, ne masajla ne de başka bir şekilde ısınamamıştım. Maç esnasında Josh Hart’a karşı birkaç kez post-up oynamaya çalıştımama o benden daha hızlı davrandı. Bir türlü onu sırtıma alıp post-up oynayamıyordum. Hart’a karşı bile post-up oynayamıyorsam ligde devam etmemin bir anlamı yok diye düşündüm. Bütün gün ısınmak için uğraşmıştım ama benden daha ufak birine karşı bile post-up oynayamıyordum. Giannis Antetokounmpo’ya karşı oynarken ‘Benim burada işim yok’ diye düşündüm.
James Posey, 12 yıl NBA’de oynadı: “Ben emekli olma zamanımın geldiğini 2011 lokavtı esnasında anladım. Pacers‘la deneme antrenmanlarına çıkmıştım. Sezon tekrar başladığında beni takıma katmak istediler ve 10 günlük kontrat verdiler. Ben de onlara ‘Bakın, benden nasıl bir katkı alacağınızı zaten biliyorsunuz. Bana 10 günlük bir kontrat verip sözleşmenin sonunda beni kesemezsiniz. Bunu bana yapamazsınız.” dedim. O noktada artık bu tarz şeylerle uğramak istemiyorum. Kariyerimde yaptıklarımdan mutluydum. Bu yüzden bu sene izin yapacağım diye düşünmeye başlamıştım. D-League’de koçluk yapmaya başlamadan önce birkaç parti verdim ondan sonra kafam rahata ulaşmıştı. Benim için kariyerim o noktada sona ermişti. Kimseyle, takımlarla uğraşmak istemiyordum.
Rushia Brown, 17 yıl WNBA’de oynadı: “Okyanüs ötesinde de oynadığım için sanırım benim hikayem biraz farklı. WNBA’de 7 yıl, Avrupa’da ise 10 yıl oynadım. Sene boyunca basketbol oynuyordum. Kariyerimin son yıllarında sağ ayağımdan sakatlandım. Sakatlıktan döndükten kısa bir süre sonra bu sefer sol ayağımdan sakatlandım. O noktaya gelince “Bu kadarı yeter, bırakma zamanım geldi.” diye düşündüm. Artık sabrım kalmamıştı. Vücudumun bir türlü sağlığına kavuşmasını sağlayamıyordum. Bütün kariyerim boyunca oyunum atletizm, hız ve zıplama yeteneklerim üzerine kuruluydu. Artık bunların hiçbiri kalmamıştı. Bu noktadan sonra “Artık oturmamın vakti geldi. Vücudum artık bunu kaldıramayacak. Çalışabileceğim bir kulüp bulup yönetiminde çalışmaya başlamam geldi.” diye düşündüm. *Rushia, şu anda Los Angeles Sparks’ta çalışıyor.