Bir noktada LeBron James’in ilerleyen yaşının da etkisiyle performansının yavaşlaması gerekiyor. Ancak 2019-20 sezonunda yıldız oyuncu, 35 yaşındayken MVP oylamasını 2. sırada bitirdi ligin asist lideri oldu ve kariyerinin 4. şampiyonluğunu katıldı.

27 yaşındaki Davis’in partnerliğiyle birlikte önümüzdeki yıllarda LeBron ve Lakers, daha fazla şampiyonluk kazanmak için mücadele edecektir. Belki de bir hanedanlık haline gelecekler.

Tabii ki bunun garantisi yok. NBA’de şampiyonluğu kazanmak çok zor bir şey. Eğer Kral’ın yıllardır beklenen performans gerilemesi yakın gelecekte yaşanırsa Los Angeles Lakers ligin zirvesine çıkmakta zorlanabilir. Bu durumda da Lakers, bu yazıda yer alan diğer takımlar gibi hanedanlık haline gelme fırsatını değerlendiremeyen bazı efsanevi takımların arasına girebilir.

Bahsettiğimiz efsanevi takımlar ise şu şekilde:

Jerry West’in Los Angeles Lakers’ı

Jerry West 1974 yılında emekli olduğunda efsanevi isim, Wilt Chamberlain ve Elgin Bayler, kariyer win shares woplamında tüm zamanlarda sırasıyla 4. – 1. ve 12. sırada yer alıyordu.

Bu üç oyuncu beraber oynadıkları dönemde 2 kez NBA Finallerinde yer aldı. West, Baylor’ın emekliliğinden Wilt’le birlikte 2 kez daha NBA Finalinde oynadı. Efsane isim Chamberlain’in 1968-69 sezonunda takıma katılmadan önce Baylor’la beraber de 4 kez şampiyonluk için mücadele etmişti.

Lakers‘ın bu süre boyunca kazandığı tek şampiyonluk ise Bill Russell’ın yüzünden 1972 yılında gelmişti.

West’in kariyeri boyunca NBA’de toplam ortalama 12.2 takım vardı. West’in kariyeri boyunca 38 farklı NBA finalinde Boston Celtics‘le karşılaşmasının da sebebi buydu. Russell’ın liderliğinde Celtics takımları muhteşem ekiplerdi ancak az önce yukarıda bahsettiğimiz üçlü ve Gail Goodrich’ten oluşan kadroyu da hiç hafife almamak gerekiyor.

West, Baylor ve Chamberlain’in bireysel miraslarının NBA tarihindeki yeri gayet güvende. Ancak Los Angeles’ın bahsettiğimiz dönemdeki kadrosunun çok daha fazla şampiyonluk kazanması gayet olasıydı.

Bill Walton’lı Portland Trail Blazers

Arvydas Sabonis, Vlade Divac ve Nikola Jokic, doğal olarak NBA’de oyun kuran pivotların evrimi için sık sık övülüyor. Bill Walton da aynı ekolden gelen bir uzundu ve aynı zamanda çok iyi bir savunmacıydı.

1976-77  sezonunda Wallton, kariyerinde ilk kez All-Star takımına seçilmiş ve 18.6 sayı, 14.4 ribaund, 3.8 asist, 3.2 blok ve 1.0 top çalma ortalaması yakalamıştı. Wallton, playofflarda daha da iyi bir performans sergileyerek Portland Trail Blazers organizasyonunu tarihinin tek şampiyonluğuna taşımıştı.

Bahsettiğimiz sezondan önce Walton’la alakalı çok ciddi sakatlık endişeleri vardı. Bu sakatlık sorunları 1977 yılından sonra da Walton’ın kariyerinin geri kalanında önemli sıkıntı yaşattı. Walton, ilerleyen yıllarda ayak, bilek, diz ve sırt sakatlıkları yaşadı.

Walton, Portland’ın şampiyonluğundan sonraki sezonda sakatlıkları sebebiyle sadece 2 maçta oynayabildi ve o yıldan sonra 1985-86 sezonunda Boston Celtics‘le şampiyonluk kazanana kadar playofflarda bir daha oynayamadı.

Eğer sakatlıklar olmasaydı Portland, belki de sıradaki Bill Walton’a sahip olabilirdi. Walton, çok iyi bir savunmacı olmasının yanı sıra Russell’dan çok daha iyi bir skorerdi. Maurice Lucas ve Lionel Hollins gibi All-Star’ların bulunduğu bir takımda sağlıklı Walton’la birlikte çok daha fazla şampiyonluk kazanabilirdi.

Walton bir hanedanlığın yüzü olabilecek fiziğe ve yeteneğe sahipti. Ancak yıldız oyuncunun vücudu bunu kaldırabilecek kadar sağlıklı kalamadı. Bunun yerine 1977 yılındaki Blazers takımı, insanların yıllarca birbirine anlattığı muhteşem bir takım olarak hafızalarda kaldı.

Dr. J ve Moses Malone’lu Philadelphia 76ers

1982-83 senesinde Philadelphia 76ers, sadece şampiyonluğu kazanmakla kalmadı aynı zamanda ligdeki en iyi takım olduklarını tartışmasız şekilde herkese kanıtladı.

Normal sezonu 65-17’lik dereceyle tamamladıktan sonra takımın pivotu Moses Malone, playofflarda oynayacakları bütün serilerde rakiplerini süpüreceklerini söylemişti. Sixers, bunu gerçekleştirmeye çok yaklaşarak şampiyonluğu 12-1’lik dereceyle kazandı.

Julius Erving, kariyerinin en iyi yıllarını geride bıraksa da takımın çekirdeğinde bulunan diğer oyuncular kariyerlerinin zirvesindeydi. Malone, Andrew Toney ve Maurice Cheeks, henüz 30 yaşın altındaydı ve birkaç yıl sonra takıma Charles Barkley katılacaktı.

Ancak 1980’li yıllarda NBA’de bir hanedanlık kurmak çok da kolay bir iş değildi. 1982-83 sezonundan itibanre 1990 yılına kadar Sixers, sezon başına ortalama 51 maç kazandı ve bu dönemde genel galibiyet yüzdesi olarak ligin zirvesindeydi.

Magic Johnson’lı ve Kareem Abdul-Jabbar’lı Los Angeles Lakers ve Larry Bird, Kevin McHale ve Robert Parish’li Boston Celtics, o dönemde ligin en büyük güçleriydi.

1980’den 1990 yılına kadar NBA’de sadece 5 takım finallerde boy göstermeyi başarmıştı: Lakers, Celtics, Rockets, Pistons ve Sixers.

 John Stockton ve Karl Malone’ün Utah Jazz’ı

1987-88 yılından 2002-03 sezonuna kadar John Stockton ve Karl Malone, Utah Jazz‘in ilk beşinde yer alıyordu.

Bu 16 sezon boyunca Jazz,; ligin galibiyet yüzdesi, sayı farkı ve effective field-goal yüzdesinde zirvesindeydi. Bu dönemde alınan playoff galibiyetleri sayısında da 3. sıradaydı. 2 kez da NBA Finallerinde boy gösterdiler.

Jazz kariyerlerinin sonuna geldiklerinde Stockton ve Malone, hiç şampiyonluk kazanamayan oyuncular arasında tarihin en iyi ikilisi olarak kabul ediliyordu. Jazz’in aldığı bu mağlubiyetlerin ikisi de Michael Jordan ve Chicago Bulls‘un karşısında gelmişti. 20 yıla yakın süre boyunca ligin en istikrarlı takımı olarak bulunan Jazz hakkında insanların kafasına kazınan görüntü ise Michael Jordan’ın 1998 Finallerinin 6. maçında attığı son basket oldu.

1980’leri ve 1990’lı yılları bir kenara bırakırsak Jordan emekli olduktan sonra Stockton ve Malone’un şampiyonluk kazanabilmek için 5 yıllık daha bir şansı olmuştu.

Jordan’ın emekli olduğu dönemde sonra da ortalama 50 maç kazanmaya devam ettiler. Bu dönemde de elde ettikleri başarılar ve istatistikler kesinlikle şampiyonluk kazanabilecek seviyedeydi.

Malone, 1998-99 sezonunda 23.8 sayı – 9.3 ribaund ve 4.1 asist ortalamalarıyla MVP ödülünü kazanmıştı. Jordan’ın emekli olduğu 1998 yazından sonraki 3 sezon boyunca da 11.3’lük net rating ortalamasına sahip olan John Stockton, bu süre boyunca bu kategoride NBA’in lideriydi.

Bu iki efsanenin başına Jerry Sloan gibi muhteşem bir koç ve Jeff Hornacek, Bryon Russell, Andrei Kirilenko ve Mark Eaton gibi muhteşem rol oyuncuları vardı. Bu kadronun bir hanedanlık haline gelmesi işten bile değildi.

Boston Celtics’in Büyük Üçlüsü

NBA tarihinde çok az süpertakım, 2007-08 Boston Celtics kadar çabuk uyum sağlamayı başarabildi.

Bir önceki sezonu 24-58’lik dereceyle tamamlayan Celtics, 2007 yazında kadrosuna Ray Allen ve Kevin Garnett’i katarak Paul Pierce’la beraber muhteşem bir üçlü kurmuştu. Celtics’in bu hamleleri lig genelinde büyük bir heyecan yaratmıştı.

Genellikle bu şekilde bir araya getirilen yıldız oyunculardan kurulu takımların birbirlerine alışması için biraz zaman geçmesi gerekir. 2010-11 Miami Heat ve 2013-14 Brooklyn Nets, bu konuda karşımıza çıkan örneklerden bazıları. Ancak Boston Celtics’in büyük üçlüsü neredeyse bir araya geldikleri ilk andan itibaren uyum yakalamayı başardı.

Normal sezonu 66-16’lık dereceyle bitiren Celtics, 100 pozisyon başına rakiplerine lig ortalamasından 8.6 daha az sayı şansı veriyordu. NBA Finallerinde de 4-2’lik skorla Lakers‘ı devirerek şampiyonluğa ulaşmayı başardılar.

O tarihten itibaren normal sezonlarda da gayet başarılıydı. Pierce ve Garnett’in Brooklyn’e takas edildiği yaz dönemine kadar arada geçen 5 yıl boyunca Celtics, neredeyse ortalama 50 maç kazanmıştı. Bu süre boyunca Celtics’ten daha fazla playoff maçı kazanan iki takım vardı ve onlar da Miami Heat ve Los Angeles Lakers‘tı.

Ancak bu büyük üçlü, Celtics’te geçirdikleri dönem boyunca sadece 1 şampiyonluk kazanabildi. Allen, 2012-13 sezonu başlamadan önce takımdan ayrılarak Miami Heat’e katıldı ve Pierce’la Garnett’in ilerleyen yaşları da takımın üzerinde etkilerini gösteriyordu.

Sadece birkaç yıl önce 2008 yılında Celtics’in birkaç şampiyonluk kazanacağına neredeyse kesin gözüyle bakılıyordu. Ancak yıldız isimlerin ilerleyen yaşı ve özellikle Garnett’in yaşadığı sakatlıklar bunun önüne geçti.

KD, Russ ve Harden’lı Oklahoma City Thunder

21 Haziran 2012 tarihinde Miami Heat, Oklahoma City Thunder‘ı 5 maçta devirerek NBA şampiyonluğuna ulaşmıştı. Serinin çok çekişmeli geçtiğini söylemek doğru olmaz ancak o dönemde NBA’de geleceği en parlak takım olarak Oklahoma City Thunder görülüyordu.

Thunder’ın kadrosunda Kevin Durant, Russell Westbrook ve James Harden bulunuyordu. Bahsettiğimiz tarihte bu oyuncuların hepsi 24 yaşın altındaydı. Eğer Harden’ı kadroda tutmaya karar verselerdi Thunder’ın birden fazla şampiyonluk kazanmasına neredeyse kesin gözüyle bakılıyordu.

Sezon sona erdikten sonra gerçekleştirilen röportajlarda Harden, “Bir hanedanlık kurduk” ifadelerini kullanmıştı. Bundan Thudner yönetiminin heralde haberi yoktu ki röportajdan sadece 4 ay sonra Harden’ı; Jeremy Lamb, Kevin Martin ve 2013 birinci tur hakkı karşılığında Houston Rockets‘a takas ettiler.

Kariyerlerinin ilerleyen dönemlerinde Harden, KD ve Westbrook MVP ödüllerini kazanmayı başardı. 2012-13 sezonundan 2018-19’a kadar bu isimler win over replacement (yedeğine kıyasla galibiyete yapılan katkı) istatistiğinde sırasıyla 1. – 3. ve 5. sırada yer aldı.

Bir takımın üst üste 3 tane birinci tur seçiminde böyle yetenekleri bir daha bulması imkansıza yakın. Thunder bunu başarmıştı ancak bu oyuncuları sadece 3 yıl bir arada tuttukten sonra bu çekirdeği dağıtmaya karar verdiler. Bu kararın arkasında ise Thunder’ın lüks vergisi ödememek istemesi vardı.