by Rustin Dodd / Çeviri: Bahadır Akgün / info@eurohoops.net
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve tamamının veya bir kısmının izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı 8 Şubat 2022 tarihinde The Athletic‘te yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
Drazen Petrovic, 1989’da Portland Trail Blazers‘a katıldığı zaman yüz farklı lakabı vardı. Bunların birçoğu anlaşılması güç olmayan lakaplardı. Avrupa’da basketbolseverler, sanatkâr tarzı ve kabiliyetleri nedeniyle ona Mozart diyordu. İtalya’daki bir gazete onu Zagreb’den Çıkan Kutsal Terör olarak adlandırmıştı. Bir başka gazetede Beyaz Isiah Thomas olarak anılıyordu. Zaman zaman Petro deniliyordu. Başka zamanlarda Draz deniliyordu. Real Madrid forması giydiği dönemde Perro Caliente, yani Sıcak Köpek anlamında bir lakap verilmişti kendisine.
Bir de Sovyetler Milli Takımı’nda Petrovic’e rakip olan Litvanyalı efsanevi uzun Arvydas Sabonis’in ona verdiği bir isim vardı: Bir keresinde Sabonis, Petrovic için Palyaço demişti.
Petrovic, belki de NBA dışındaki dünyanın en iyi hücum oyuncusuydu. 1.96’lık bir guard olarak dış şutu, kadife bilekleri ve üst düzey bir Eurostep’i vardı. Efsanevi gözlemci Marty Blake, bu harekete Lawrence Welk hareketi derdi. Petrovic yeteneklerinin yanı sıra farklı da bir karakterdi. Üçlük üzerine üçlük atan, topu arkasından geçirerek paslar veren ve rakipleri çıldırtan ateşli bir Hırvat virtüözdü. 1985’te Cibona Zagreb formasıyla bir maçta 112 sayı atmıştı. 1988’de Yugoslavya Milli Takımı’nı Seul Olimpiyatları’nda gümüş madalyaya taşımıştı. Fakat NBA’e gittiğinde kimse bunların ne kadar işe yarayacağından emin değildi.
Bunun sebeplerinden biri, Mozart‘ın savunma tarafında kötü bir şöhrete sahip olmasıydı. Fakat daha önce Amerikan kolej basketbolunun geleneksel yetiştirici sisteminin dışından, belli bir yaştan sonra lige gelmiş hiçbir yabancı oyuncunun olmamasının da bunda payı vardı. Petrovic, Blazers‘a katıldığı zaman basın mensuplarına kendisine meydan okumak, dünyanın en iyilerine karşı oynayabileceğini kanıtlamak, bir organizasyon oyuncusu olmak için geldiğini söylemişti.
Eğer türünün ilk örneği olması gerekiyorsa da sonuncusu olmayacağından emin olmak istiyordu.
Aradan geçen 30 yılın ardından yabancı basketbolculara dair algının nasıl değiştiği kolay unutuluyor. Bir zamanlar, Dirk ve Pau’dan önce, Giannis ve Joker’dan önce, Peja ve Kukoc ve Manu ve Yao ve Luka ve NBA’i değiştiren bir düzine başka oyuncudan önce çok farklı gözüken, yeni etkilerden, daha geniş yetenek havuzlarından ve Eurostep’ten mahrum bir lig vardı.
İlk zamanları bir düşünün. Dr. James Naismith’in ilk çemberi asmasının ardından basketbol sporu, dünya genelinde örümcek ağları oluşturmaya başladı ve 1936 Olimpiyatları’nda ilk adımlar atıldı. Naismith, o Olimpiyatlar’da Berlin’deki çamurlu sahada Amerika takımının kazandığı altın madalyayı izledi. Daha sonrasında basketbol, Avrupa’nın her yerinde kökleşti. Bu evrim, Demir Perde’nin arkasında basketbolun çok sevildiği II. Dünya Savaşı’ndan onlarca yıl sonra da devam etti.
Fakat basketbol dünya genelinde gelişse de NBA gelişmiyordu. Ligde oynamış ilk Avrupalı oyunculara üstünkörü bir bakış atın, benzer hikayeler bulacaksınız. Lig tarihinin ilk Avrupalı oyuncusu, İtalya doğumlu, Kanada’da büyüyen Hank Biasatti’ydi. Biasatti, 1946’da ABA’de Toronto Huskies ile ilk maçına çıkmıştı.
İkinci ve üçüncü Avrupalılar Frido Frey ve Charlie Hoefer ise ABD’ye göç edip New York’ta büyüyen Alman çocuklardı. Bu gidişat onlarca yıl devam etti. Lige gelen yabancılar genelde Kanada veya ABD’deki bir lise aracılığıyla kendilerini gösteren uzunlardı. Tabii Doğu Avrupalı oyuncuların genelde Batı’dan mahrum bırakılması veya milli oyuncuların Olimpiyatlar’da mücadele edebilmek için amatör oyuncu durumlarını korumak zorunda olması da bunda pay sahibi oldu.
Lig tarihinin en iyi oyuncuları arasında yalnızca dört yabancı oyuncu bulunduran The Athletic’in NBA 75 listesini de bir düşünün. Bu dört oyuncudan kolejde oynamayan iki oyuncu var: 24. sıradaki Giannis Antetokounmpo ve 21. sıradaki Dirk Nowitzki. Diğer iki oyuncu ise 38. sıradaki Steve Nash ve 11. sıradaki Hakeem Olajuwon. Elbette Petrovic’in de bu listede olması mümkündü… 1993’te kariyeri tam da çıkış noktasındayken o araba kazasında ölmemiş olsaydı. Henüz 28 yaşındaydı ve NBA’de yılın takımlarından birine seçilen ilk Avrupalı oyuncu olmuştu. Fakat kariyeri de hayatı gibi kısa sürdü. Yine de etkisi, ligde hâlâ hissediliyor.
Onun yolculuğunu düşünün.
NBA nasıl küresel hâle geldi? Kolej basketbolunun hakkını teslim etmek gerekiyor. Zira kolejdeki koçların yurt dışındaki yetenekleri kovaladığı 1970’li yılların sonu ve 1980’li yılların başına kadar her şey değişmeye başlamamıştı. Guy Lewis, Olajuwon’u Nijerya’da bulup University of Houston’a getirdi. Mary Harshman, Detlef Schrempf ismindeki Alman bir değişim öğrencisini keşfetti ve onu Washington’a getirdi. Aynı dönemlerde Notre Dame koçu Digger Phelps, Yugoslavya’daki bir guardı alabilmek için eski bir tanıdığı ile teması geçti. O guardın ismi Drazen Petrovic’ti.