by Mike Singer / Çeviri: Bilal Baran Yardımcı / info@eurohoops.net
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve tamamının veya bir kısmının izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı 20 Mayıs 2022 tarihinde The Denver Post‘ta yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
İzlenecek rota, ayrılıktan iki gün önce pazar günü belirlenmişti.
Nuggets, Nikola Jokic’in üst üste ikinci kez MVP seçildiğinden birkaç gün önce haberdar olmuştu ancak gizli bir uluslararası parti düzenlemek, beklenildiğinden daha fazla zaman alıyordu. Nuggets‘ın koçu Michael Malone, takımın başkanı Tim Connelly’e bir mesaj yolladı:
“Bu ödülü ona ya sen ya da ben vermeliyiz. Bunun için ne gerekiyorsa yapalım, Sırbistan’a gidelim ve ödülünü verelim.”
Biletler, Anneler Günü’ne alınmıştı.
Connelly, Malone, asistan koç Ogi Stojakovic, kondisyon koçu Felipe Eichenberger, pazarlama yöneticisi Nick O’Hayre ve kameraman Bob Nicolai’den oluşan seyahat ekibinde konuşulan konu netti: Dikkat çekmemek. Bu da havaalanında Nuggets’a özel bir eşya giymemek/bulundurmamak demek oluyordu.
Salı günü yaklaşırken Jokic’in MVP ödülünü kazandığının haberleri sızmıştı bile. Nuggets zaten kazanmasını bekliyordu; bu, onlara sürpriz olmamıştı. Önemli olan şey operasyonu gizli yürütebilmekti.
Yolculuk neredeyse başlar başlamaz ufak bir problemle karşı karşıya kaldı. O’Hayre, Denver Uluslararası Havaalanı’nda güvenlikten geçerken içinde 18 kiloluk MVP ödülünün bulunan çantası dikkat çekmişti.
Topluma herhangi bir şeyin yansıtılmaması isteğiyle çanta, meraklı gözler ve kameraların olmadığı özel bir odada arandı. Bu yaşanan ufak problemin ardından Nuggets; Münih ve Belgrad aktarmalı şekilde Sırbistan’ın Sombor ilçesine doğru yol almaya başladı.
Nikola’nın kardeşleri Nemanja ve Strahinja, sürprizin gerçekleşmesine yardımcı oldu. Sezon arası dönemi ve memleketi hakkında genelde korumacı olan Nikola, normalde çok fazla ziyaretçi istemezdi. İnsanlara yazın nerede olacağını söylemeden önce alaycı ve bir nebze ciddi bir şekilde “Beni bulamayacaksınız.” notunu düşerdi.
Bu olayda ise karar verme yetkisi onda değildi. Nuggets, MVP ödülünü herhangi bir sürprize kalkışmadan direkt olarak Jokic’e yollayabilirdi ancak takım, bunun özel bir şekilde yaşanmasını istemişti.
Çarşamba günü vardıklarında Belgradlı Stojakovic, Sombor’a giden iki saatlik araba yolculuğunu gerçekleştirecek kişiydi. Seyahat eden insanlar, kamera ekipmanları ve ödülün kendisine ev sahipliği yapması için grup, bir sprinter minibüs kiraladı. Tarih kurdu olan Stojakovic, tek şeritli yavaş yollarda arabayı sürerken çevredeki kasabaların hikayesini anlatıyordu, bu sırada Malone da ön koltuktaydı.
Nuggets’ın sahibi Josh Kroenke’nin uçağı da o sıralarda iniş yaptı. Sombor’a giderken minibüsteki ekibin önüne geçtiler, bu yüzden de Jokic’in at çiftliğinin yakınlarındaki bir benzinlikte grubun toplanmasını beklediler. İşte orada grup, bastırdıkları tişörtleri giydi.
Tişörtlerde “Bazı insanlar senin başarısız olduğunu görmek istiyordu. Onları hayal kırıklığına uğrat.” yazıyordu.
Connelly, heyecanlı ve enerjik bir şekilde kameraman Nicolai’ye kaydetmeye başlamasını söyledi.
“Harika, Sırbistan’da bir benzilikteyiz!” dedi Connelly.
Çarşamba günü öğlen saatlerinde grup Jokic’in çiftliğine giderken harcanacak 10 dakikaları mevcuttu. Jet-lag yaşayan grup, yüksek bir adrenalin seviyesiyle hedefine ulaşmıştı.
Jokic koşu atıyla beraber köşeyi döndüğünde halihazırda geleneksel bir Sırbistan şarkısıyla karşılanıyordu. At üstündeki uzun bir yolculuk hakkındaki şarkıyı söyleyen müzisyenler, Jokic ailesinin arkadaşlarıydı.
MVP’nin gülüşü, 30 adım öteden ışıldıyordu. Yakınlaştığında ise güneş gözlüklerinin altından gözyaşları akmaya başlamıştı.
“Nikola’nın duygusallaştığını göremezsiniz. Benim için bu durumu özel yapan tam da o andı. Kötülükten uzak, saf bir andı.” diyor Malone.
Siyah çorapları ve binicilik kaskıyla belki de NBA tarihinin en gösterişsiz MVP ödülü töreniydi. Başka bir deyişle, tam da Jokic’lik bir olaydı.
“Nasıl olduysa her şey çok uğraş vermeden yaşandı. Açıklaması çok zor. Çok duygusal bir andı. Muhtemelen o anı sonsuza kadar hatırlayacağım. Hava güneşliydi, güzel bir müzik çalıyordu, atı çiftliğe yaklaşıyordu… Her şey mükemmele yakındı. Amerika’dan gelen onca insanı görmek, onun için çok güzeldi. Fantastik bir gündü.” diyor Jokic’in vaftiz babası Nebojsa Vagic.
O an, Jokic’in daha önce çok görülmeyen bir tarafını ortaya çıkardı ve kafilenin çoğunun da duygularının ortaya çıkmasına sebep oldu.
“Yan mahalleden gelmediler, dünyanın öbür ucundan geldiler.” diyor Vagic.
Grup, Sırbistan’da Salas olarak bilinen ücra bir çiftlik evi restoranına gitmeden önce ahırda bira ve Rakia içerek vakit geçirdi. Sürpriz için önayak olan Nikola’nın ebeveynleri, planı da hazırlamıştı. Yemekten sonra TNT röportajı için ahıra dönülecekti.
Fakat o günkü sürprizden sonra röportaj, Jokic’in aklındaki en son şeydi.
“En çok çalışanlar üç müzisyendi. Biz partiledik, şarkı söyledik, dans ettik, bira ve Rakia içtik; çalmayı asla bırakmadılar. Sonrasında Nick ‘Joker, röportajın için ahıra geri dönmeliyiz’ dedi. Nikola’nın o anki yüzü efsaneydi. ‘Dostum, sarhoşum. Şu anda röportaj yapamam’ dedi Jokic.” diyor Malone.
Jokic, röportajın ertesi güne ertelenip ertelenemeyeceğini sordu. Bu, mümkün değildi.
“Ernie Johnson bizi bekliyor.” diye hatırlattı Malone.
Bütün grup ahıra döndü. Orada ulusal izleyici için en alçakgönüllü arkaplanı hazırlamışlardı: Favori atı Dream Catcher’ın arkada olduğu, güneşin batışta olduğu mükemmel bir Sombor akşamı…
Her şey resmen bir tablo gibiydi ve hatasız gidiyordu, ta ki Jokic’in interneti kesilene kadar. Connelly, Malone ve Kroenke, kaosun ortasında kıkırdıyordu. 20 dakika boyunca Jokic’in TNT röportajının yapılıp yapılamayacağı belirsizliğini korudu.
Tüm dünyanın iyiliği için bu röportaj gerçekleştirildi.
“Çok doğaldı. Tam da istediği gibiydi.” diyor Connelly.
TNT röportajından sonra çiftlik evindeyken Jokic dahil birkaç kişi, ziyaretçileri Rakia’nın olası etkilerine karşı uyardı. Herkes bu dikkat mesajlarına aldırış etmeyi tercih etmedi.
Gece devam ettikçe Jokic, geleneksel Sırbistan marşları söylerken Stojakovic de çevirisini yapıyordu. Jokic’in yakın çevresi için unutulmaz bir akşam oluyordu.
“Bunun NBA ile ya da şöhretle bir alakası yok. Sadece hikayenin bir parçası olduğunuz için çok mutlu oluyorsunuz.” diyor Stojakovic.
Malone, “O gün ona ‘Nikola, her şeyden çok gurur duyduğum şey MVP ödülleri değil, galibiyetler değil. Beraber geçirdiğimiz yedi yılda senin büyüdüğünü, olgunlaştığını gördüm ancak içinde, kalbinde değişmediğini biliyordum. Şöhretin, paranın, başarının seni değiştirmesine izin vermedin’ dedim.” diyor.
Perşembe günü Jokic, basın toplantısını tamamlamalıydı ancak sekiz saatlik zaman farkı, kafilenin çoğuna öldürülecek bir zaman imkanı tanıyordu.
Sırplar misafirperverlikleriyle bilinir, Jokic de Sombor’un güzelliklerini tanıtmaktan çok memnundu. Grup, hep beraber bir göl kenarında yemek yedi, menüde Jokic’in favori yemeklerinden biri vardı: Geleneksel balık güveci.
Kroenke, Connelly ve Malone; o günlerde oynanacak Tottenham-Arsenal maçı için Londra’ya gitmişti. Kroenke’nin Premier League’deki takımı Arsenal, ezeli rakibine 3-0 kaybediyordu.
Sombor’da ise Jokic, geride kalanlara favori dondurma mekanını göstermekle meşguldü. Bu, Jokic’in Amerikalı akradaşlarına dünyasını tanıtması için bir şanstı. O dondurmacı, Jokic’in yıllardır gittiği bir yerdi. Orada dünyanın en iyi basketbolcularından biri olmadan önce de biliniyordu.
“Hala aynı kişi.” diyor Stojakovic.
Yerel saatle akşam 5’te Nuggets, Jokic’i Zoom üzerinden düzenlenecek basın toplantısı için hazırladı. Jokic, toplantıya ailesinin tenha bir nehir kenarındaki evinden katılacaktı. Jokic kameranın karşısına geçtiğinde arkasında geniş bir yeşil alan bulunuyordu. Bu, Sırbistan’ın en iyi şehirlerinden biri olan Sombor’un mükemmel bir yansımasıydı.
Sezonun son medya zorunluluğunu yerine getirirken Jokic, sakince toplantının bitimi için dakikaları sayıyordu. Nuggets, seyahati planlarken uzun bir süre kalmayı düşünmüyordu. Seyahatin amacı, eşi ve kızıyla yaşadığı hayata kalabalıklık etmek, müdahil olmak değildi. Asıl amaç, kendisine kalsa asla kutlamayı düşünmeyecek biri için kutlama düzenlemekti.
“O, bir insan. Duygularını saklıyor ancak hala genç. Bu duyguları hissetmesi hoşuma gidiyor. Bazen duyguları akışına bırakmak iyidir. Bence bu, onu doğallaştırıyor. Her gece sahanın en iyisi olma zorunluluğuyla oynuyor ancak ben, bu tarz şeylerin onun başına gelmesini seviyorum çünkü bir yandan da kendini duygularıyla tedavi ediyor. Sezon boyunca yaşadığı baskıyı, duyguları, her gece en iyisi olmanın getirdiği duygudurumu kendine saklıyor.“ diyor Vagic.
“Bu, zor bir şey. Onun için ağır bir yük. Bu tarz yenilenme anları yaşamasını bu yüzden seviyorum.”
Basketbol gündemindeki en son gelişmeleri kaçırmamak için tıklayın!