by Bilal Baran Yardımcı / info@eurohoops.net
Takvimler 11 Haziran 2o22’yi gösteriyordu. TD Garden’da Boston Celtics‘in Golden State Warriors‘ı ağırladığı final serisi maçının bitimine beş dakika kalmıştı. Playofflar boyunca özellikle Milwaukee Bucks ve Miami Heat serilerinde kendi ayağına sıkarak iki seriyi de 7. maçta bitirmek zorunda kalan Celtics, çok daha tecrübeli Warriors kadrosuna karşı 4. maçta 94-90 öndeydi.
Celtics, geçtiğimiz yıl NBA’deki ilk baş antrenörlük deneyimini yaşayan Ime Udoka ile beraber sezon ortasından itibaren muhteşem bir dönüşüm yaşamış, 12 yıl sonra ilk kez NBA Finalleri sahnesine çıkmayı başarmıştı. Koç için olduğu gibi kadrodaki her oyuncu için de yeni bir tecrübeydi bu sahne. Takımın liderleri Jaylen Brown ve Jayson Tatum; genç yaşlarına rağmen oynadıkları her sene playoff yapmış, birlikte üç kez Doğu Konferansı Finalleri’nde boy göstermişti fakat ayrı bir havanın solunduğu NBA Finalleri onlar için de alışılmadık bir deneyim oluyordu.
Her şeye rağmen Celtics, ilk üç maçın ardından son sekiz senede altıncı kez final oynayan Stephen Curry ve arkadaşlarına karşı 2-1 öne geçmeyi başarmıştı. Önde girdikleri bu beş dakikayı da galibiyetle kapattıkları senaryoda 3-1 öne geçeceklerdi. Stephen Curry’nin kendi deyimiyle o saatten sonra iş bitecekti. NBA tarihinin en büyük organizasyonlarından biri, 14 senedir hasret kaldığı şampiyonluğa ulaşmaya hiç olmadığı kadar yakındı. Sonra ne mi oldu?
Stephen Curry oldu.
2010’lu yıllar denilince LeBron James ile birlikte akla ilk gelen isim olan Curry, yetenekli fakat tecrübesiz Celtics kadrosuna adeta “bölüm sonu canavarı” muamelesi uyguladı. Seri 2-2 oldu ve tekrar San Francisco’ya döndü, Warriors sonraki iki maçta da hata yapmadı ve sadece saha içi denklemlere bakıldığında favori gözükmediği seriyi mental dayanıklılık ve Curry’nin büyüsüyle kazanmayı başardı. Dünya tarihinin en büyük şutörü kariyerindeki tek “eksik” parçayı, Finaller MVP’si ödülünü koleksiyonuna ekliyor, dördüncü yüzüğünü takıyor ve bırakacağı mirasın son sayfalarını görkemli şekilde dolduruyordu.
Diğer tarafta ise bambaşka bir mirasın ilk adımları atılıyordu belki de. Tatum henüz 24, Brown ise henüz 25 yaşındaydı. İki oyuncu da LeBron James ve Michael Jordan gibi efsanelerin ilk şampiyonluklarını kazandıkları yaştan çok uzaktaydı hala. O ana kadar topladıkları tecrübelerden kendi miraslarını inşa etmek için önlerinde büyük bir zaman dilimi bulunuyordu. İki oyuncu da ilk kez final oynayan her süper yıldızın başına geldiği gibi sert bir yumruk yemişti, şimdi sıra ayağa kalkıp o yumruğa karşılık vermekteydi. Celtics için başı öne eğmeyi gerektirecek bir durum yoktu ortada, gelecek hala bütün parlaklığıyla ellerindeydi.
Tabii ki bu yazdıklarımın bir anlam kazanması için iki oyuncunun bu sezon playofflarda bazı şeyleri kanıtlaması gerekecek. Artık ikisi de “genç yetenek” kategorisinde değil. Baskı üzerlerinde ve onlardan her turda rakiplerini saf dışı bırakmaları beklenecek – rakip kim olursa olsun…
Şimdi hikayeyi sezon başlamadan öncesine sarıp final mağlubiyetinin ardından Celtics’in geçirdiği yaz dönemine bakmamız gerekiyor çünkü 2022-23 Boston Celtics’in hikayesi tam olarak o dönemde şekillendi ve farklı bir rota çizmeye başladı.