by Jon Krawczynski / Çeviri: Bilal Baran Yardımcı / info@eurohoops.net
Eurohoops Türkiye’nin Instagram hesabını takip etmek için tıklayın!
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve tamamının veya bir kısmının izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı 29 Ocak 2024 tarihinde The Athletic‘te yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
Çocukluğunu İspanya’da geçiren Ricky Rubio’nun bir karar vermesi gerekiyordu. Henüz 10 yaşındayken sporcu olma potansiyelini göstermişti ve futbol ile basketbol arasında seçim yapması isteniyordu.
“Gerçek futboldan bahsediyorum” diyor kendisi.
İyi futbol oynuyordu ve ülkesinde futbolun popülerliği her şeyini buna yatırmaya zorluyordu. Bu durum yaklaşık bir ay sürdü.
Rubio, basketbola olan bağlılığını artık görmezden gelemiyordu. Babası basketbol antrenörüydü. Abisi başarılı bir basketbolcuydu. Fakat durum aile bağlarından daha fazlasıydı. Oyunun ritmi, topun parkeye çarptığında çıkardığı ses onun kulakları için müzik gibiydi.
“Basketbolu çok özlediğimi fark ettim. Hislerim bu şekildeydi. Kimse beni basketbol oynamaya zorlamadı. Sadece bu spora aşık oldum çünkü en küçük detayları bile oldukça komplekslik barındırıyor.” dedi Rubio.
Bu eski, masum günler Olimpiyat madalyası, Dünya Kupası şampiyonluğu ile MVP’liği ve ocak ayında emekli olduğunu açıkladığında sona eren 12 yıllık NBA kariyerinin başlangıcıydı.
Neredeyse 20 yıl boyunca sahne ışıklarının altında olan Rubio, bedel de ödedi. İspanya’da 14 yaşında bir süper yıldızken kariyerini başlatma heyecanı onu sardı. Böylesine büyük beklentiler olan bir potansiyel olmanın baskısını kaldırdı, NBA kariyeri boyunca onu mental ve fiziksel olarak zorlayan, öyle ki 13. NBA sezonuna başlamamasına sebep olan birkaç sakatlık atlattı.
Rubio’nun emeklilik açıklaması mental sağlığına önem vermek için basketbola ara verdiğini açıkladıktan dört ay sonra geldi. 30 Temmuz için “hayatımın en zor gecelerinden biriydi” diyen Rubio, kontrolü kaybetme hissinin kariyerini bitirme konusunda onu ittiğini söyledi.
Soyunma odasındaki sevimli ve pozitif kişiliğiyle, saha içindeki bencil olmayan oyunuyla taraftarlar, koçlar ve takım arkadaşları tarafından çok sevilen Rubio’nun bu açıklaması onunla iletişimde olan pek çok insanı endişelendirmişti. Rubio’nun oyuna olan sevgisi hep saftı fakat dışa yansıttığı “her şey yolunda” mantalitesi, ona içten içe ızdırap çektiren daralmalarını gizliyordu.
“Hep o pozitif olmaya çalışan oyuncu oldum,” dedi Rubio, İspanya’daki evinden telefonla yapılan röportajda. “Fakat bazen kendi kendime yalan söylüyor gibiydim, ‘Bu şekilde hissetme’ çünkü seni duraksatabilir… Günün sonunda eğer kendinize yalan söylerseniz ne olduğunu anlayamayacak duruma gelebilirsiniz. Bu yüzden kendinize karşı dürüst olun.”
Rubio henüz çektiği sıkıntıların temelini toplumla paylaşacak durumda değil. Yaraları iyileşiyor fakat içinde bulunduğu kuyudan çıkmak için hala yapması gerekenler bulunuyor. Şu anda yapabileceği tek şey o kuyunun ne kadar derin olduğundan bahsetmek.
“Her şeyin kapkaranlık olduğu o günleri düşünürken tüylerim diken diken oluyor. Zihnimi bulayan ve kurtulamadığım şeyler vardı. Şu anda ihtiyacım olan yardımı alarak daha iyiye gidiyorum, dışarıdan içeriye kendimi inşa etmek yerine içeriden dışarıya yolunu izliyorum.”
