by Rob Mahoney / Çeviri: Toprak Kağnıcı / info@eurohoops.net
Eurohoops Türkiye’nin Instagram hesabını takip etmek için tıklayın!
Bu çevirinin tüm hakları Eurohoops Ltd. Şti.’ye aittir ve tamamının veya bir kısmının izinsiz kullanılması kesinlikle yasaktır.
Bu yazı 30 Nisan 2024 tarihinde Ringer’da yayınlanmış ve uyarlanarak çevrilmiştir.
Günümüz basketbolunda beş farklı oyun kurucu tipini incelemek, basketbolun evriminin izini sürmemize ve bize oyun kurucunun (hâla) önemli bir görevi olduğunu hatırlatan geniş ve çeşitli bir görüntüyü ortaya çıkarıyor.
Kuşbakışı bakıldığında NBA’deki basketbol stillerinin çoğunun aynı olduğunu görürüz. Takımlar parkenin aynı bölgelerinden aynı şutları atmaya çalışıp aynı verimlilik fikriyle hareket ederler. Bugünlerde aşağı yukarı tek bir şut haritası var – elbette kişiye göre bazı küçük farklılıklar var, ancak genel olarak kabul edilen bir şut haritası da var. Örneğin bir köşe üçlüğü herkes için her zaman köşe üçlüğü olarak kabul görüyor.
Aslında öyle değil. Bakış açınızı sahaya, yani zemin seviyesine indirdiğinizde, tüm bunların yaratılma biçiminde bambaşka dünyalar göreceksiniz. Bir şutu şut yapan şey nereden atıldığı değil, nasıl ortaya çıktığıdır. Luka Doncic’in 18 metreden attığı bir şutun De’Aaron Fox’un bir şutuyla çok az ortak noktası vardır. James Harden’ın pocket pası ile Jamal Murray’nin pocket pası hiçbir zaman aynı amaçla atılmazlar, her ikisi de sayıyla sonuçlansa bile. Her hücumun kendisinin bir yaşam tarzı var. Kaliteli şutun ne olduğu konusundaki yaygın mutabakat, takımları bu şutları bulmak için kendi yöntemlerini üretmeye zorladı. Bu yüzden parkedeki setler genişledi ve yeniden yaratıldı. Oyun kurucular evrim geçirdi. Hayat bir yolunu bulmayı başardı.
Takımların boş şutları bulma yöntemlerinde inanılmaz bir çeşitlilik var, bu nedenle oyun kurucularda da inanılmaz bir çeşitlilik var. Eğer NBA basketbolu gerçekten birbirine bu kadar benzeseydi, oyun kurucu pozisyonu Trae Young, Tyus Jones, Shai Gilgeous-Alexander, Kris Dunn ve Terry Rozier’i kapsayacak kadar geniş ve çeşitli olmazdı. Bu beş guard yeteneklerine göre birbirinden ayrılıyor ancak daha da önemlisi oyun felsefelerine göre birbirlerinden ayrılırlar. Modern oyunda oyun kurucu olmanın pek çok yolu var, bir oyuncunun önce sayı mı yoksa pas mı atmaya çalıştığının çok daha ötesine geçen bazı farklılıklar da var.
Oyun kurucunun ne olduğuna dair kabullerin çoğu son yıllarda eriyip gitti, bu da stillerin ve içeriğin genişlemesine yol açtı. NBA; Harden, Steph Curry ve Russell Westbrook’un dört kez üst üste MVP seçildiği dönemdeki gibi bir oyun kurucu ligi değil. Oyun değişti. Ancak bu değişimi ve NBA basketbolunun 2024’teki durumunu gerçekten anlamanın tek yolu, oyun kurucu pozisyonunun buna uyum sağlamak için nasıl geliştiğini anlamaktan geçiyor.
Bu amaçla, bu kılavuzda modern oyun kurucuların tam beş çeşidi incelenecek ve her bir türe hangi oyuncuların uyduğu listelenecek. Bazı oyun kurucular zaman içinde veya yeni bir takımın taleplerine göre sınıflarını değiştirmiş olabilir. Diğerleri ise birkaç farklı tipin özelliklerini bir araya getirmiş olabilir. Bu sınıflandırma bağlayıcı bir sınıflandırma değildir; zaman akışının içinde bir anın anlık görüntüsüdür. 2023-24 sezonu boyunca yüzden fazla oyun kurucu NBA’de süre aldı. Bu rehber, her şeyden çok, onların nasıl oynadıklarını anlatacak.
Sistem
Oyuncunun sistemi.
Luka Doncic, Stephen Curry, Trae Young, Tyrese Haliburton, LaMelo Ball
Dallas’ın tüm hücum planı, Doncic’in oyunu mikro düzeyde yönetmesinden, her bir pozisyonu yeniden düzenleyerek sahadaki düzenin onun zihnindeki vizyonla uyumlu hale gelmesinden kaynaklanıyor. Doncic parkedeki her şeyi dikte ediyor; savunmacıları kukla haline getiriyor, savunmanın tepkilerini okuyor ve doğru fırsat ortaya çıkana kadar potaya atak ediyor.
Hücumu yöneten oyun kurucular veya hücumun kendisi olan oyun kurucular vardır. Doncic ikincisini bir tür maksimize ederken, Steph Curry ise Warriors için topu verip deli gibi geri almak için koşarak Doncic ile benzer amaçlara hizmet ediyor.
Oyun kurucular oyun tarzlarıyla değil parkedeki işlevleriyle birbirlerine benzerler. Doncic ve Curry’nin tarzı birbirinden son derece farklıdır, yine de her ikisi de iyi ya da kötü bir şekilde takımlarının nasıl hücum edeceğine karar verirler. Oyuncuların etkisi o kadar büyük ki sadece takım arkadaşlarının nasıl oynayacağına değil, kimin oynayıp kimin oynamayacağına bile karar verirler. NBA takımları basketbolun en iyi oyuncularından bazıları için bu tür kolaylıkları sağlamaya son derece isteklidir ancak denklemde daha karmaşık yetenekler olduğunda bu tür bir pazarlığı yapmak daha zor bir hale gelir. Takımınızda Trae Young varsa, siz bir Trae Young takımısınız demektir.
Takımın stilistik kaderini, her an oyunu kendi üzerinden döndürebilecek bir oyuncunun ellerine teslim etmenin tehlikeli bir iş olma ihtimali var. Güneş merkezli basketbol tarzının yararları hakkında bir tartışma yapılabilir; herhangi bir oyuncu Doncic ve Young’ın hakim olduğu şekilde topa hakim olduğu sürece de yapılmaya devam edecek. Mesele güneş merkezli bir hücumun şampiyonluk seviyesinde işe yarayıp yaramayacağı değil (yarayabilir ve yaradı da), bir takımın oyun tarzını – güneş merkezli ya da başka türlü – oyun kurucusundan yaratmasının tam olarak ne anlama geldiği. Basketbolda oyun kurucunun doğal bir liderliği var; bu liderlik her şeyi belirlemek için yeterli. Tüm bunlara ek olarak bir ‘sistem guardı’ acele ettirildiğinde ya da baskı altında pas vermeye zorlandığında bir kimlik krizine sebebiyet de verebilir.
Curry’i yayın ötesine hapsederseniz, Draymond Green’den gelecek drive’lara izin vermiş olursunuz. Ama her Steph Curry’nin bir Draymond’u yoktur. Bu gibi durumlarda genellikle şutörler veya forvetler hücumun kontrolünü ele almak zorunda kalır. Bu durum da bir sistem guardının sihirbazlığının yerini çok daha beceriksiz bir şeyin almasına neden olur. Steph bile sahadaki en kısa oyunculardan birisi olarak başarabileceklerinin sınırlarına tosladı. Bu duruma rağmen Curry tarihsel bir istisna olarak karşımızda duruyor. Curry’nin lider olduğu oyun tarzıyla oynayan Warriors takımı son 20 yılda, finallere bu tarz ile ulaşan tek takım oldu.
Warriors NBA’de pace-and-space devriminin gerçekleştiği sekiz yıl içinde tam altı kez NBA finallerine kaldı. Doğru sistem guardı her şeyi değiştirebilir, buna bildiğimiz basketbolun yörüngesi de dahil. Yanlış bir oyun kurucu ise bir takımı ve kendisini yanıltıcı bir şekilde başarılı gösterip aslında beklenen etkiyi yaratmayan bir illüzyona hapsedebilir. İkisi arasındaki çizgi oldukça hassas. Steph, basketbolu ele geçirene kadar tam bir merak konusuydu. Doncic büyüleyici bir oyun kurucu, aancak bazen oyunu o kadar sıkı tutuyor ki hücum sıkışıyor (en azından Kyrie Irving gibi doğal bir “Tangent” oyuncusu olarak onu serbest bırakana kadar). LaMelo Ball’un ise bazen serbestçe oynayan bir dahi gibi, bazen ise alelacele hazırlanmış bir lunapark gezisi gibi gözüktüğü anlar var.
Sonuç ne olursa olsun, bu tarz guardlarının oyunları bastırılamayacak ya da modifiye edilemeyecek kadar özel. Bu inkar edilemez bir şey. Tyrese Haliburton’u diğer yıldızlarla dolu bir kadroda ABD Takımı için kenardan getirebilirsiniz; Haliburton da tine temposu ve kişiliğiyle takım arkadaşlarının kendi istediği gibi oynamasını sağlar. Bir sistem oyun kurucusu denklemde olduğunda, hücum her zaman onunla birlikte hareket eder. Bu tarz bir guarda sahip takımın yapabileceği tek şey, bu sistemi mümkün olan en iyi haline göre ayarlamak ve bunun yeterli olmasını ummak.
Tanjantlar
Hücuma yeni bir yön veren guardlar.
Jamal Murray, Tyrese Maxey, Coby White, Damian Lillard, Keyonte George, Kyrie Irving, Terry Rozier, De’Aaron Fox, Anfernee Simons
Hayal gücünüzde bir oyun kurucu canlandırın. Belki de beyniniz ilk olarak ligin gördüğü en yaratıcı pasörlerden ikisi olan Steve Nash’i ya da Jason Kidd’i canlandıracaktır. Bazılarının ise gözlerinin önüne ilk olarak oyun üzerinde tamamen bir kontrolü olan ‘Point God’ Chris Paul gelecektir. Belli bir yaşta iseniz, belki de aklınıza sahada gerçekten bir koç gibi davranan Lenny Wilkens ya da NBA’in ilk büyük oyun kurucusu olarak kabul edilen Bob Cousy gibi biri gelecektir.
Bu oyun kurucular geleneksel, pas öncelikli oyun kurucu tarzının bir örneği. Bu roldeki büyük sıçrama, skorer oyun kurucuların ortaya çıkışıyla değil, bu rolün demokratikleşmesi ile oldu. Yıldız oyun kurucular uzun yıllardır skorer olma özgürlüğüne sahipti; Tiny Archibald yaklaşık 50 yıl önce, Cousy tarafından cesaretlendirilerek, ligin sayı ve asist kralı oldu. “Kariyerimin o noktasında öncelikle bir skorerdim.” diye anlaıyor Archibald, Celtic Nation’a. “Cousy bana topla oynama özgürlüğü verdi.”
Bu yıldız skorer guard soyu Isiah Thomas, Gus Williams, Kevin Johnson ve Gary Payton, Stephon Marbury ve Baron Davis ile devam etti. Ancak aradaki boşlukta, tam olarak yıldız olmayan ve bu nedenle uzun süre skorer olarak kalmalarına izin verilmeyen sayısız skorer guard vardı. Birçoğu ‘Play the Right Way’ koçları tarafından ezildi. Bu durumun arasında sıkışanlar ise genellikle rol oyuncusu olarak değiştirildi ya da benche çekildi. Yıldızlaşmayı başaran skorer guardlara bile sanki sahada bir refakatçiye ihtiyaçları varmış gibi davranıldı.
Allen Iverson 1999’da lokavtın kısalttığı sezondan önce ESPN The Magazine’e “Şutör guard olmak istemiyorum. Oyun kurucu olmak istiyorum. Oyun kurucu pozisyonunda nasıl maç kazanılacağını bilmek istiyorum. Oyun kurucu pozisyonunda ne zaman sayı atacağımı ve ne zaman atmayacağımı bilmek istiyorum. Ne zaman atak etmeyeceğimi ne zaman atak edeceğimi bilmek istiyorum. Şu anda tam olarak bunu öğreniyorum.” demişti. Bu demecin ardından kısa bir süre geçtikten sonra Sixers onun yerine Eric Snow’u takas etti.
Iverson’ın 2024’te oynaması halinde bu dileğinin yerine getirileceğini söylememize gerek yok. Iverson bugünlerde oynuyor olsa bir point guard olacak, karşısındaki savunmalar onu durdurabilmek için her şeyi yapacaktı. Günümüz NBA’sinde skorer bir guardın oyun kurucu pozisyonunda oynayabilmesi için Iverson olması gerekmiyor. Oyun kurucu pozisyonunda oynayabilmek için Coby White olabilirsiniz, ya da Terry Rozier de olabilirsiniz. Keyonte George gibi henüz genç bir skorer ya da De’Aaron Fox gibi oyunu kendi bildiği gibi oynayan, All-Star sınırında bir oyuncu olabilirsiniz. Bugün skorer guardlar arasında geniş bir spektrum var; eskiden sadece büyük yıldızlar vardı. Bu roldeki en büyük değişim oyuncuların yetenek setinde değil, bakış açısındaydı. Steve Nash bu durum hakkında şunları söylüyor: “Eskiden skorer oyunculara karşı daha fazla eleştiri vardı, bu oyuncular bencil olarak nitelendirliyordu. Şu anda bu skorer oyuncular geçmişe göre daha normal kabul ediliyor.”
Bu tarz değişiklikler Nash gibi oyunculara sahada daha çok alan açtı ve oyun kurucuların gerçek yeteneklerini göstermelerine izin verdi. Katı, geleneksel koçlar yavaş yavaş ligdeki işlerini kaybetti. Iverson jenerasyonu (ve daha sonra Curry jenerasyonu) NBA’e girdikçe skorer guardlara olan saygı da değişti. Daha sonrasında NBA’de de bir çok şey değişti, tüm bu değişiklikler ligin zaten sahip olduğu skorerlerden yararlanabilmesi için yapıldı. Skorer yetenekler ligdeki gelenekselliğin ve eski anlayışların altında gömülüyor.
Bugün birçok skorer guard kendi takımlarını lideri konumunda (bkz: Opatörler). Bazıları daha çok ‘Tangent’ rolünde oynuyor- hücum ana aksiyonunun dışında oynayarak hücumdaki olasılıkları genişletiyorlar. Bu oyun kurucuların hand-off oyunları veya dominant bir uzunun etrafında oynayarak parkede patlayıcı bir tehdit olarak hareket edebilecekleri kadar alanları ve ritmi var. Steve Nash, günümüz basketbolunda oyun kurucuların agresif olmalarının sonuçlarını gördüğümüzü söylüyor. Yine Nash’in söylediklerine göre bir oyuncunun bir maçta 25-30 şut çekmesine eskiden izin verilmiyordu. 2013-2014 sezonunda bir oyun kurucnun bir maçta 25’ten fazla şut kullandığı 39 maç vardı. Bu sezon sadece Luka Doncic’in 25 şut kullandığı 33 maç vardı. Daha da fazlası, Jamal Murray’den Malachi Flynn’e kadar 27 farklı oyuncu bu sezon bir maçta 25’ten fazla şut kullandı.
Günümüzde oyun kurucuların çok fazla şut kullanması normal bir hale geldiği için kimse bunu garipsemiyor. Eskiden oyun kurucu pozisyonunda asla oynayamayacak oyuncular bugünlerde en ilginç ve yaratıcı işleri yapıyor. Bu değişim oyun kurucuların rollerinin ve yeteneklerinin anlaşılmasıyla kabul gördü. Bu zihniyet değişikliği sayesinde farklı tarzlarda oynayan oyun kurucuların performansları kabul görmeye başladı. Gelecek 20 yıl içinde bir nesil bir pivotu düşündüğünde aklına ilk olarak Nikola Jokic gelebilir. Bu durumda pivotların tarihsel olarak nasıl tanımlandığına dair dramatik bir değişikliği gözümüzün önüne serer. Benzer şekilde gelecekte bir oyun kurucuyu düşündüklerinde akıllarına Jamal Murray gibi bir oyuncu gelebilir.
Operatörler.
Şovu yöneten isimler.
Jalen Brunson, Dejounte Murray, Shai Gilgeous-Alexander, Scoot Henderson, Ja Morant, James Harden, Donovan Mitchell, Cade Cunningham
Bir oyun kurucu hücumun ana gücü olduğunda bu oyuncunun ilk rakibi karşı takımın savunma düzenidir. Bu savunma düzeni oyun kurucuyu rahatsız etmek için yapılandırılmıştır. Savunma sürekli olarak oyun kurucuya baskı yaparak onu rahatsız etmeye ve zayıf yönlerini kullanmaya çalışır. Bir ‘Operatör’ guardın görevi sadece karşısındaki savunmayı alt etmek değil, aynı zamanda bütün bir savunma felsefesini alt etmektir. Bu felsefe rakibim video analiz ekibinden koç ekibine kadar herkesi kapsar.
Bu sezon ligde topu en çok elinde bulunduran oyuncu olan Jalen Brunson’ı düşünün, play-off’larda Knicks hücumunu daha da yönlendiren bir rol üstlendi. Parkede top Brunson’ı bulmaz, Brunson durmaksızın topun peşinden koşarak topu bulur. Bu hareketlilik hücumun işlemesi için gereklidir. Eğer Brunson bu çabayı göstermezse hücum işlevsiz hale gelir. Brunson takımının hücumunu canlı tutmak için sahada durmaksızın çabalar. Günümüzde sadece pick-and-roll oyun kurucusu olmak hiçbir guard için yeterli değil. NBA’deki savunmalar artık yüksek perdeleme oyunlarındaki alan paylaşımlarına çok alışkın. Bu sezon ligdeki pick-and roll hücumlarının sayısında ciddi bir azalma gerçekleşti. Hücum ne kadar güçlü olursa olsun bir hücum tek bir giriş noktasıyla yaşamını sürdüremez. Bu nedenle oyun kurucular topu alma zamanlarını ve yöntemlerini çeşitlendirdiler, pick-and-roll düzeninin avantajlarını daha az tahmin edilebilir yollarla yeniden yaratmak için yeni aksiyonlar yarattılar. Jalen Brunson ise bu şekilde topu almak için çabalayarak daha hücum başlamadan savunmayı karıştıracak türden bir karmaşa yaratır. Bu şekilde savunmanın düzenini bozarak hücumun avantajlı bir şekilde başlamasını sağlar.
Bu sezon play-off’ların ilk turunda Sixers, Jalen Brunson’a sürekli olarak baskı uyguladı. Topun oyuna sokulduğu anlarda bile sürekli olarak baskı vardı. Ancak Brunson dikkatli bir zamanlamayla pick-and-roll oyunlarının bir anda İspanyol pick-and-roll’üne çevirerek parkedeki tüm düzeni değiştirebildi. Brunson top elinee geçemeden önce hücumu başlatır. Josh Hart için bir perdeleme yaparak kendi savunmacısı (Nicolas Batum’u) ikilemde bırakır, Batum potaya cut atan Josh Hart’ı mı yoksa topu almaya geleceğini herkesin bildiği Brunson’ı mı takip edeceğini bilemez. Batum karar vermeye çalışırken Brunson handoff ile topu alır ve bir başka Sixers oyuncusunu (Paul Reed) ikilemde bırakır. Brunson, Reed’in dikkatini çektiği anda Precious Achiuwa boyalı alana atak eder ve Brunson asisti yapar. Normal sezonda hücumlar bazen çok basit olabilir, play-off’larda ise her şey aşamalı olarak ilerler. Bir back-screen, ardından bir handoff sonrasında ise bir pocket pass gibi.
Hücumlarda tüm hareketler birbiriyle bağlantılıdır, bu bağlantılar sayesinde Brunson hücumu işler halde tutar. Oyun kurcuların direkt olarak parkede en sevdikleri yerden hücuma başlama şansları yoktur. Kendi noktalarına bir şekilde ulaşmaları ya da yeni noktalar bulmaları gerekir. Böylece tüm hücumu inşa ederler. Potansiyel bir ‘Operatör’ için iki aşamalı bir test vardır: Top sürerek bir avantaj yaratabilir misin? Eğer yaratabilirsen bunu daha büyük bir şeye dönüştürebilir misin?
Scoot Henderson gibi oyuncular ‘Operatör’ profilindedir ancak bir avantaj elde ettiklerinde ne yapacaklarını tam olarak bilmezler. James Harden’ın ise küçük bir fırsatı büyük bir avantaja dönüştürebilecek bir vizyonu ve becerisi vardır. Brunson’da ise her şey vardır. Oyun tarzı bir taraftan acele gözükürken bir taraftan metodik bir hali vardır. Bu durum da bir paradoks oluştururken aşırı endişeli rakip savunmacıları da bir yanılgıya düşürerek diğer Knick oyuncularına müsait pozisyonlar yaratır. Sixers seri boyunca Brunson’a baskı kurma konusunda başarılı oldu ancak Sixers savunmacılarının hiçbirisi Brunson’ın ilk hareketini nasıl okuyacağını bilemedi
Başarıya ulaşmak için topu almak için çok çalışmak, topa ulaştığında dünyanın en iyi savunmacılarını yanıltmak ve ardından savunma baskısı altında uzman bir şekilde oyunu yönetmek gerekiyor. Bir oyun kurucu kendisine çok fazla fırsat verilmediğinde bile her şeyi bir araya getirmek zorundadır. Brunson’ın hızlı bir şekilde uyguladığı ‘give-and-go’ oyunu, Sixers’ın onun üstündeki savunma felsefesi nedeniyle ortaya çıkan bir şeydir. Bir ‘Operatör’ olmak anın gerektirdiklerini uyum sağlamayı gerektirir. Brunson ve Knicks, Sixers’a karşı nasıl skor üretecek? O an ne gerektiyorsa o şekilde. Topun elinizde olması çekici bir iş gibi gözükebilir ancak bu durum bir hayatta kalma mücadelesini de beraberinde getirir.
Küratörler
Basitleştir ve organize et
Mike Conley, Tyus Jones, Chris Paul, Kyle Lowry, Fred VanVleet, Tre Jones, Derrick White, Darius Garland
Poziyonsuz basketbol ile birlikte takımlar beş pozisyonunun tümününün temel unsurlarını ayırarak bu unsurları yeniden bir araya getirmeye çalışıyor. Yani geleneksel pozisyonların sınırları aşılarak oyuncuların yeteneklerine göre rol dağılımları yapılıyor. Her takımın bir oyun kurucuya ihtiyacı vardır, ancak bu oyun kuruculuk özelliği mutlaka geleneksel bir oyun kurucudan gelmek zorunda değildir. Bir forvet oyuncusu veya bir uzun da bu yükü taşıyabilir. Benzer şekilde her takımın bir yapıya ihtiyacı vardı, ancak bu yapı oyun kurucu üzerinden gelmek zorunda değildir. Yetenekli bir yaratıcıya top verilerek hücum ona göre yönlendirilebilir. İdeal olarak bir oyun kurucu sahada alan yaratmalıdır, ancak yeterli şutörlük sağlandığında bu bile bir zorunluluk değildir. Daha büyük ve güçlü kısalar sahada oyun kurucu veya pivot gibi davranarak bitirici rolünde oynayabilirler. Bu oyun kurucular oyun kuruculuk yapmaktan ziyade sahada doğru yerde durarak hücumu tamamlarlar.
Günümüzde birçok alanda bu tarzda yapısal değişiklikler görebiliriz. Örneğin paylaşımlı yolculuk uygulamaları taksi ekonomisini dönüştürüp talep üzerine bir ürüne dönüştürdü. Kablolu televizyonlar Netflix gibi yayınlama servislerine dönüştü. Şu anda ise tekrardan bu servisler kablo televizyon paketlerine benzer bir şekilde bir araya getiriliyor. Ürünler görünüşte aynı olabliir, ancak bir şeyi yeni bir şekilde düzenlemek amacıyla parçalara ayırdığınızda her zaman bir parça eksik kalır. Basketbol takımında da benzer bir durum geçerlidir. Büyük bir oyun kurucunun özelliklerine sahip bir kadro oluşturabilirsiniz—topu yöneten uzun oyuncular, pas verebilen kanat oyuncuları ve tam bir pozisyonel esneklik setiyle. Ancak, sonunda, daha geleneksel bir lider oyun kurucunun sağladığı oyun yönetimini özleyebilirsiniz.
Geçtiğimiz on yıl boyunca güvenilir bir oyun kurucunun takımı organize etmesi fikri moda olmaktan çıktı. Pozisyonsuz basketbol NBA’de varsayılan durum haline geldi. Ancak son dönemde bazı takımlar bu geleneği parçalarına ayırmanın gerçekleriyle karşılaştı. Timberwolves, Mike Conley’i takıma dahil edene kadar mantıklı bir takım olamadı. Victor Wembanyama gerçek bir oyun kurucuyla oynayana kadar sezona istediği gibi bir başlangıç yapamadı. Phoenix Suns’ın sezonu oyun kuruculuk görevini tek bir oyuncu yerine birden fazla oyuncuya paylaştırdıkları için erken sona erdi. Bir oyun kurucu oyun kurmaktan daha fazlasını yapar. Her hücumun, oyun kurucunun becerilerine ihtiyacı vardır. Oyun kurucu olarak oynamak, liderlikle beraber giden duygusal bir iş yükü taşır. Oyun kurucu, sadece sahadaki hareketleri okumak ve tepki vermekle kalmaz, aynı zamanda tüm hücumu organize etmekten sorumludur.
Deneysel kadro denemeleri harika olabilir ancak mucizeler her şeyin zamanında çalışmasını sağlamaz. Bu durum Chris Paul veya Fred VanVleet gibi bir oyuncunun işidir. Oyun kurucu, en tanınabilir formuyla, topu kontrol edebilme, hassas pas verebilme ve takımı organize tutma becerilerine sahip olan kişidir. Pozisyonsuz basketbol olgunlaştıkça, birçok takım kendilerini, sadece topu kontrol edebilen değil, aynı zamanda hassas paslar yapabilen ve takımı gerçekten organize edebilen bir oyuncuya ihtiyaç duyarken buluyor. Yani oyun kurucu pozisyonunu tekrardan inşaa ediyorlar.
Pozisyonsuz bir kadronun başarabileceği bazı şeyler, geleneksel bir kadronun asla yapamayacağı şeylerdir. Ancak bu, birçok durumda kolaylıktan ödün vermek anlamına gelir. Boston Celtics, Jayson Tatum’un her seferinde topu sahaya getirmesini sağlayabilir ve takımın en iyi oyuncusunun her hücuma bir şekilde dahil olmasını güvence altına alabilir. Ancak Celtics bunu yaparak Tatum’u hücumda avantajlı bir bölgede topla buluşturma fırsatını kaçırır. Tatum zor pozisyonlarda başarılı olabilir, olacaktır da ancak bazen Derrick White’a topu vermek daha kolaydır. Celtics zorlanmaya başladığında topu geleneksel oyun kurucularının eline vererek en temel hücum şeklini, yani yüksek pick-and-roll oyununu oynayabilir.
Destekleyici
Yıldızların parlamasına izin verenler
Jalen Suggs, CJ McCollum, Immanuel Quickley, Jrue Holiday, Kris Dunn, D’Angelo Russell, Marcus Smart, Dennis Schröder, Russell Westbrook
Yaşayan veya ölmüş olan çok az oyun kurucu, topu LeBron James’in elinden almayı haklı çıkarabilir. LeBron, oyunu daha iyi okur, avantajlar yaratmak için daha iyi yollar bulur ve bir oyunun sunabileceği tüm olasılıkları değerlendirmek için daha iyi bir zihne sahiptir. LeBron’un yanında oyun kurucu olmak genellikle yolundan çekilmek anlamına gelir. Bu aslında değerli bir şeydir; her oyun kurucu topu aldığında hemen harekete geçemez, ancak bunu yapabilenler, yıldız oyuncuların yanında oyun kurucu olarak kendilerini konumlandırabilirler. Bu iş, tamamen egosuz olmayı ve an geldiğinde tereddütsüz bir şekilde oyun yapmayı veya şut atmayı gerektirir. Bu rol, kendini ön planda tutmak yerine takımın yıldızını desteklemeyi ve doğru anda güvenle harekete geçmeyi içerir.
Formül işe yaradığında gerçekten iyi çalışır. Ancak işe yaramadığında, sonuçlar da aynı şekilde başarısız olur. Lakers‘ın kısa süren playoff mücadelesi sırasında, D’Angelo Russell’ın rolüyle ilgili karmaşasını görmek mümkündü. LeBron James topu isterken Russell’ın şut atmas, onun bu rolde nasıl zorlandığını gösteriyordu. Gerçek şu ki, Lakers Russell olmasayd belkiı playofflara bile kalamazdı, ancak play-offlara kaldıklarında, Russell onları geri çeken unsurlardan biri haline geldi. Bu hikaye, Pat Beverley, Gabe Vincent ve Delon Wright gibi oyuncular üzerinden de anlatılabilir. Bu oyuncuların savunmaları ve enerjileri ciddiye alınmalıdır ancak bu oyuncular yeterince uzun süre kenarda durduğunda, değiştirilebilir bir parça haline gelir.
Birçok takım için Destekleyici rolü, geçici bir oyun kurucu rolüdür. LeBron gibi oyun kuruculuk yeteneği olan bir kanat oyuncusuna geniş bir alan vermek cazip bir durum olabilir. Destekleyiciler, bir yıldız takım arkadaşının daha fazlasını yapmasına olanak tanır. Ancak bu durum bazen daha fazla şey talep eden bir durum yaratır. Bu yüzden bu rolü bir süreliğine doldururlar, ta ki takım başka seçenekler bulana veya gerçek ihtiyaçlarını daha iyi anlayana kadar. Bu oyuncu grubunun bu yüzden sık sık takım değiştirmesi de tesadüf değiştir. Bu role her zaman ihtiyaç vardır ancak genellikle bu rol sürekli değişen bir döngünün içinde yer alır.
Suggs, Orlando için çok değerli bir parça olmuştur çünkü Paolo Banchero ve Franz Wagner için alan yaratarak genç takımın en parlak ve en tuhaf yönlerini keşfetmesine olanak tanımıştır. Suggs olmasaydı Magic, ligin en iyi savunma oyuncularından birine sahip olamazdı ve Doğu Konferansı’nda beşinci sırayı alamazdı ancak, Orlando’nun hücumda bazen tıkanmasını izlerken, daha fazla şutör, daha istikrarlı bir oyun kurucu veya farklı bir tür oyun kurucu olsa neler olabileceğini düşünmemek elde değildir. Destekleyici rolündeki oyuncular daha az müdahil olma istekleri nedeniyle bu tür soruları ortaya çıkarırlar bu da onların yerine farklı türde bir oyun kurucu düşünmeyi kolaylaştırır.
Ancak, bu durum iki taraflı bir durumdur.. Örneğin, Suns, bir ‘Destekleyici’ rolüne o kadar muhtaçtı ki Bradley Beal’i bu role sokmaya çalıştı. Bazen ‘Tangent’ oyuncuları o kadar sapar ki, takımları çaresizce kısıtlama arayışına girer. Her oyun kurucu yüksek seviyede bir ‘Operatör’ olamaz. Russell Westbrook, oyunundaki ‘Operatör’ kısmı bırakmak zorunda kaldı; Westbrook kariyeri boyunca bu tanımlamaların çoğuna bir şekilde uydu (ancak asla bir Küratör olmadı) ve son olarak ise Clippers için benchten gelen bir enerji rolüne büründü. Oyun kurucu pozisyonundaki çeşitlilik ve hatta oyun kurucuların kendilerindeki çeşitlilik, her zaman farklı olasılıkların olduğu anlamına gelir. Belki de sorun, Suggs gibi oyuncularda değil, bir ‘Destekleyici’ kavramında ve takımların bu rolü nasıl kullandıklarındadır. Uzun süre boyunca, ‘3-and-D’ gardlar yaratıcı kanat oyuncularına karşı denge unsuru olarak oynadı. Bunun mantıklı bir sebebi de vardı, yıldız bir oyuncunun yanında, takım için risk taşımayan ve gerektiğinde savunma yapabilen bir gard kullanmak anlamlı bir durumdu ancak, bu yıldız LeBron değilse, bu roldeki oyunculardan çok fazla şey istenebilmesi durumunu doğurdu.
Sonuç olarak, Destekleyiciler ve Küratörler arasında olduğu gibi, Tanjantler ve Operatörler veya Operatörler ve Sistemler arasında da belirsiz çizgiler vardır. Takımlar değişir. Oyun kurucular evrim geçirir. Modern oyunda oyun kurucu olmanın birçok yolu vardır. Bu çeşitlilik takımların sahip olduklarını yeniden değerlendirmeleri ve oyun kurucuların kendilerinin ne olabileceklerini düşünmeleri için yeterlidir.