by Alan Siegel / Çeviri: Yılmazcem Özardıç
Bu yazı ilk olarak 21 Şubat 2017 tarihinde The Ringer’da yayınlanmıştır.
Son, basit bir muhabbetle başlamıştı. 2007 baharında Al Jefferson geleceğe umutla bakıyordu. Kulüp tarihinin en kötü sezonlarından birini geride bırakan Celtics’te, post bölgesinde etkili olan genç uzun, 16 sayı 11 ribaunt ortalamalarıyla kendini göstermeye başlıyor, yıldız olmaya yaklaştığını hissediyordu.
Boston’ın play-off’lara girememesi üzerine Jefferson, bir filmde yer almak üzere Güney Kaliforniya’nın yolunu tutmuştu. Los Angeles’ta geçirdiği günlerde bazen takımın tek all-star’ı Paul Pierce’la takılıyordu. Bir gün, Pierce Jefferson’a üstü kapalı bir mesaj verdi: “Genç ve yeteneklisin. Büyük bir kontrat imzalamaya bak. Yakında hak ettiğin parayı alacaksın.”
“Durup dururken böyle bir şey söylemişti” diyor Jefferson ve devam ediyor, “Orada otururken ‘Paul benim bilmediğim bir şeyler biliyor’ diye düşündüğümü anımsıyorum.” Gülerek o gün Pierce’ın bir şeyler bilip bilmediği konusunda hala bir fikri olmadığını belirten Jefferson’ın hikayesi, ‘The Truth’ lakaplı Pierce’ın lakabına yakışır şekilde gerçeği söylediğinin ortaya çıkmasıyla devam etti. Jefferson o büyük kontratı imzaladı. Ama Boston’la değil.
İki Şöhretler Müzesi’ne girecek oyuncuyu aynı yaz takıma katmayı başaran Danny Ainge, Draft gecesi ilk hamlesini yaparak beşinci sıra seçimi, Wally Sczerbiak ve Delonte West karşılığında takıma Ray Allen ve çaylak Glen Davis’i katıyordu. Takvimler temmuzu gösterdiğinde ise beş oyuncu ve iki draft hakkı karşılığında Celtics formasına kavuşan isim Kevin Garnett’ti. Garnett’i Boston’lı yapan takasta Minnesota’ya giden en önemli parça ise, daha sonra Timberwolves ile 65 milyon dolarlık kontrat yapan Al Jefferson’dan başkası değildi.
2008’de eski takımının şampiyon oluşunu izleyen Al Jefferson, o dönem patronunun doğru hamleyi yaptığını “Danny Ainge olsaydım, ben de Al Jefferson’ı Kevin Garnett için takımdan gönderirdim” sözleriyle kabul ediyor.
Her akıllı yönetici böyle yapardı. “2007 yazında yaptıklarımızı hangi takım yapmak istemez ki?” diye soruyor Ainge ve kendine cevap veriyor, “Herkes isterdi.”
Buna rağmen son on yılda, hiçbir yönetici Ainge’in 2007 yazında yaptığı hamleleri yapamadı. Şu günlerde kötü bir takımı iyi bir takıma dönüştürmek, uzun bir süreç gerektiriyor ve bu süreç adeta ileriyi de düşünerek bir slot makinesinde kumar oynamaya benziyor. Para, genç oyuncular, elinizdeki uzun vadeli kontratlardan kurtulmak, ilk tur draft hakları toplamak ve okyanusun diğer tarafından yetenekli gençlere yatırım yapmak, büyük ikramiyeyi artırabilir ama kazanma şansınız hep aynı olacaktır. İkramiyeyi tutturmak için her şeyin yolunda gitmesi gerekir. (Tabii öncesinde bir süre kötü gitmesi gerektiğini de unutmayalım)
Celtics’in yeniden yapılanmadan önce, medya tarafından eleştiri yağmuruna tutulduğu, bir sürü sakatlıkla boğuşup tarihi bir mağlubiyet serisi gördüğü ve takımın yıldızı Pierce’ın sabrının taşmaya başladığı uzun bir sezon geçirmesi gerekti. “Hazırdı” diyor o dönemin Celtics’lisi Tony Allen ve ekliyor, “Bu manzaradan çıkıp gitmeye hazırdı.”
2008 Finalleri MVP’sinin son kez Boston’da parkeye çıkmasının üstünden birkaç ay geçtiği şu günlerde hayal etmesi belki zor ama 2006-07 sezonunda Pierce, şampiyonluk istiyorsa takımdan ayrılması gerektiğini düşünmeye başlamıştı.
Bu aralık ayında kendisine 2006-07 sezonuyla alakalı sorduğum soruya, önce o dönemi konuşmak istemediğini belirterek cevap vermişti. Ardından ayakkabılarını giyip soyunma odasından çıkarken “Neden bana Celtics’i soruyorsun ki?” diye soran 39 yaşındaki efsane, Staples Center koridorlarında kaybolmadan önce, o dönem Ainge’in o iki takası yapıp yapamayacağı konusunda şüpheleri olduğunu kabul ediyordu.
“Doğrusunu söylemek gerekirse emin değildim” sözlerini kullanıyor Pierce ve ekliyor, “Zaten dokuzuncu yılıma girmiştim, yani benim için ya tamam ya devam dönemiydi. Ya takıma yıldızlar katacaktı ya da ben ayrılacaktım. O yıllar kariyerimin zirve yıllarıydı, sürekli All-Star oluyordum ve artık kazanmak istiyordum.”
Ainge’in yapılanma hamleleri ise tabii ki 2007 yazından önce başlamıştı. Öncelikle uzun vadeli kontratlarla doldurduğu maaş bütçesini açması gerekiyordu ve takaslara 2006 Ocak’ında Mark Blount ve Ricky Davis’i, 2009 ilk tur draft hakkı, Wally Sczerbiak ve iki oyuncu karşılığında takımdan gönderiyordu. Ardından o yıl Draft günü üç takas yaparak Raef LaFrentz (iki yıl için 23 milyon dolarlık kontratı vardı) ve birkaç parçayı, Theo Ratliff (11.6 milyon dolarlık kontratı o yıl sona eriyordu), Sebastian Telfair, ve çaylaklar Leon Powe ile Rajon Rondo’ya dönüştürmeyi başarmıştı.
Bu hamleler, Celtics’e maaş bütçesinde rahatlık katmaktan başka pek bir işe yaramamıştı. “Perişan halde olduğumuz bir yıldı” diyor 2004’te göreve getirilen dönemin koçu Doc Rivers ve devam ediyor, “Ama zaten o yıl işimizin zor olacağını biliyorduk ve bu yüzden Danny’le genç oyunculara daha çok şans vermek üzere mutabakata varmıştık.”
2007 Draft’ının en önemli iki genci Greg Oden ve Kevin Durant üzerine gözlerini diken Celtics’in bundan başka yapabileceği bir şey yok gibi görünüyordu. Takımda üç yıldan fazla NBA kariyeri olan sadece beş oyuncu vardı ki bunlardan biri olan Ratliff sırtındaki sakatlık nedeniyle tüm sezon iki maça çıkabilmiş, bir diğer tecrübeli oyuncu Sczerbiak ise dizinden yeni ameliyat olmuştu. Üçüncü tecrübeli oyuncu Pierce ise yüksek lisans dersleri vermesi gerekirken NBA 101’de kısılıp kalmış bir öğrenci gibiydi.
“Maçtan önce şut idmanına çıktığımızda bazı oyunculara ayak teknikleri gösteriyor, bir setin üzerinden yüz kere geçiyordum” diyor Rivers ve ekliyor, “Pierce’ın neler yaşadığını hayal dahi edemiyorum.” Celtics’in başına geçişinin üçüncü yılı olan 2006’da, Ainge takımın yıldızı Pierce’ın sabrının taşmaya başladığını hissediyordu. Başarılı yönetici, takımın sahipleri Wyc Grousbeck ve Steve Pagliuca ile Pierce’la yaptıkları görüşmeyi unutmuyor.
“Paul’un ilk kez sabrının taşmaya başladığını ve hüsran yaşadığını görüyordum” sözleriyle başlıyor konuşmaya Ainge, “Ama durumu idare edişini çok sevmiştim. Geldi ve takım sahipleriyle bana karşı konuştu. Ona planımız ve amacımızı anlattım ve Paul bizi anlayışla karşıladı. Bu pek kolay bir şey değildi.”