by Utkan Şahin / info@eurohoops.net
Sezon başından beri merakla beklenen final serisi dün oynanan maçla başladı.
Geçmişin bütün hikayelerini, çekişmelerini bir kenara bıraksak bile iki takım arasında bu sezon yaşananlardan sonra seriye dair beklenti büyüktü.
Sonuçta bu iki güçlü takım, 3 Ekim’de sezonu birbirine karşı açtı ve o günden beri 7 maç oynadı. Bunların ikisinin sonucu direkt kupayla sonuçlandı, bir diğeri ise Türk basketbol tarihinin en büyük maçlarından biriydi.
Böylesine rekabetten sonra saha içerisinde bir büyük çekişme görmeyi beklerken maçın, hatta büyük ihtimalle serinin önüne geçecek olaylarla karşı karşıya geldik.
Maalesef yazının sonunda bu durumlara da gireceğim. Öncesinde saha içine bakmak istiyorum. Çünkü iki takımın sezon içerisindeki rekabeti bunu hak ediyor.
Final Four Sonrası Değişimler
Bundan 24 gün önce oynanan Final Four yarı finalinden sonra bütün ibre Efes‘in lehine dönmüş gözüküyordu.
Evet… Fenerbahçe o maça büyük eksikliklerle çıktı ama Efes, o akşam çok üstün bir oyunla sarı-lacivertlileri mağlup edip tarihinin en büyük galibiyetlerinden birini aldı. O tarz bir yenilgiden sonra Efes‘in kazandığı özgüven bir yana, Fenerbahçe‘nin tekrardan toparlanması da zor gözüküyordu. Üstelik sakatlıkların hala dönmediği bir ortamda bu çok daha zordu.
Fakat dün gece iki taraf da suyun akış yönünü değiştirdi.
Bu kadar kısa bir süre içinde iki takım da mental olarak tam zıt tarafta doğru ilerledi. Fenerbahçe, başta Dixon ve Melih olmak üzere sahaya büyük bir üstünlük koyarken Efes tarafı sanki bir hazırlık maçı oynuyor gibiydi.
Geçmişe baktığımızda Final Four sonrası takımların bu tip değişimler yaşadığına daha önce şahitlik etmiştik.
2015’te Fenerbahçe, tarihinin ilk Final Four’unu oynadıktan sonra kafaca hiç toparlanamamış ve yarı finalde Karşıyaka’ya elenmişti. Keza bizim serimiz için örnek olabilecek 2013-2014 Final Four’u da var. O sezon Milano‘daki Final Four’da Real Madrid, Barcelona’yı yarı finalde sahadan silmişti. Ezeli rakibine karşı tarihinin en farklı galibiyetlerinden birini almıştı. Fakat finalde gelen Maccabi faciası sonrası Madrid, ligde saha avantajıyla başladığı seriyi Barcelona’ya kaybetmişti.
Nasıl Oldu Bu Değişim?
Fenerbahçe açısından bakarsak… Suyun akışını değiştiren üç isim vardı: Bobby Dixon, Nikola Kalinic ve Melih Mahmutoğlu.
İlk ikisinin yarattığı etkiyi aslında 17 Mayıs’ta da bekliyorduk. Fenerbahçe‘nin Efes‘i yenmesi için maçın kurgusunu değiştirmesi gerekiyordu. O gün bunu başaramamışlardı.
17 Mayıs’taki maçı hatırlarsınız. Efes, bütün maç planını temel bir şeyin üzerine kurgulamıştı. Zalgiris serisini çok iyi değerlendiren Ataman, Fenerbahçe’nin yıllarca en büyük gücü olan adam değişmeli savunmaya Shane Larkin ve Vasilije Micic ile acımasızca saldırdı. Sürekli tepeden Dunston‘ın perdesiyle ikili oyun oynayan Efes, iki yetenekli eliyle sarı-lacivertlilerin savunmasını tamamen dağıttı.
Dün akşam Obradovic, elindeki oyuncularla buna olabilecek en mantıklı cevabı verdi ve Kalinic‘i Dunston ile eşleştirdi. Sırp koç, hücum ribaundlarında yaşayabileceği sorunu kabul etti. Kalinic’i bu şekilde kullanarak Dunston’ın perdesi sonrası Efes‘in guardlarının oynadığı ikili oyunları daraltmayı ya da kısanın karşısında kalabilmeyi sağladı.
Bu durum, Efes’in hücumdaki planlarını bozdu. Lacivert-beyazlılar ilk çeyrekte 5/17 saha içiyle oynadı ve sadece 10 sayı üretebildi. Üstelik bu 10 sayı ya geçiş hücumdan ya da ikinci şans sayılarından geldi. Yani Fenerbahçe, Efes’in ana hücum planını saf dışı bıraktı.
Üstelik Efes’in Fenerbahçe’ye karşı ana hücum planı maç boyunca sadece 2. çeyreğin bir bölümünde çalıştı.
Orada karşısında Kostas Sloukas‘ı gören Micic, yarı final maçındaki gibi rakip savunmayı parçaladı. İlk yarıda Sloukas‘a kadar 0/3 saha içiyle oynayan Sırp guard, Sloukas sahadayken ise 5/8 saha içi isabeti buldu. Hücumda en akıcı basketbolunu oynayan Efes, farkı 3 sayıya kadar düşürdü.
Bu kez Melih ile Dixon devreye girdi.
Vitoria’daki maçta Fenerbahçe guardları felaket bir maç çıkarmıştı. Sloukas faul problemiyle de bağlantılı bir şekilde maçın içine girememiş, Dixon ile Guduric ise kötü bir maç çıkarmıştı.
O maçta Micic ile Larkin’in 19/29 saha içiyle ürettiği 55 sayının karşılığında Dixon, Sloukas, Guduric üçlüsü 7/26 saha içiyle 20 sayıda kalmıştı. 9 Haziran’da oynanan maçta Sloukas ile Guduric yine çok etkili değildi fakat Melih ile Dixon, o ikisinin boşluğunu çok iyi doldurdu.
Belli ki ikisi de Final Four’daki maçı kişiselleştirip cevap vermek istedi. Yoksa Fenerbahçe’nin 42 sayı attığı bir devrede sadece 4 asist yapmasını çok fazla göremeyiz. İkisi de sorumluluk aldı ve hücumda planların dışında bir Fenerbahçe varken işi çözdüler…
Maçın başında hücumda Fenerbahçe çok plansız gözükürken Melih Dunston’ın üzerine giderek çok değerli sayılar buldu ve sarı-lacivertlilerin maç içerisindeki özgüvenini korudu. Dixon artık klasikleşmiş maçlarından birini oynadı. Sahaya yüreğini koydu, rekabeti kişiselleştirdi ve rakip kısalara savaş açtı.
Önce devrenin sonunda bu ikiliden bulduğu 7 sayıyla farkı 10 sayıya çıkartan Fenerbahçe, 3. çeyrekte oyunun her iki tarafında da kusursuz bir maç ortaya koyup işi çözdü. Efes, üçüncü 10 dakikalık bölümde hücumda 2/17 saha içiyle felaket bir performans çıkartı, Fenerbahçe sadece Dixon&Melih ikilisinden 11 sayı bulmayı başardı.
Maçın genelinde de bu iki isim 16/26 saha içiyle 39 sayı üretti. Micic&Larkin ikilisi bu kez 10/22 saha içiyle 23 sayıda kaldı. Maçın fişi de bu bölümde çekildi.