Pamela Caravas: Το ζητούμενο για το παιδί είναι η ισορροπία
Το Eurohoops ανοίγει το τεράστιο θέμα του «βάρβαρου» προγράμματος που έχουν τα νέα παιδιά, δίνοντας τον λόγο στην life & wellness coach Pamela Caravas.
Tου Γιάννη Μάνθου/ info@eurohoops.net
Να εργάζεται ένας ενήλικας 16 ώρες τη μέρα είναι κατανοητό. Έτσι θέλει, ο ένας. Έτσι τον υποχρεώνει η ζωή, τον άλλον. Κι αν βρεθεί κιόλας δουλειά στη σημερινή δύσκολη εποχή. Αντιθέτως, να απασχολείται 16 ώρες τη μέρα σε κάθε είδους σχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες ένα παιδί, είναι μια κατάσταση που γεννά πολλά ζητήματα.
Υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν στην αξία του ελεύθερου χρόνου, του παιχνιδιού, του γέλιου. Μόνο που όλα αυτά προϋποθέτουν αυτογνωσία και προσωπική ευθύνη πριν από τις τελικές επιλογές. Διότι οφείλουμε στον εαυτό μας να πηγαίνουμε μπροστά, όχι πίσω. Η life and wellness coach Pamela Cavaras είναι ειδική επί του θέματος. Έχοντας, μάλιστα, στο ενεργητικό της ατέλειωτες ώρες προσωπικών συζητήσεων με παιδιά και ομιλιών σε Ακαδημίες, μπορεί να βεβαιώσει ότι ο αθλητισμός συνδυάζεται άριστα με το σχολείο, αρκεί να βρεθεί η ισορροπία.
Το Eurohoops μίλησε μαζί της για το θέμα και τα όσα είπε παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
-Αγαπητή Pamela, ποιο είναι το ακριβές αντικείμενο ενός life & wellness coach;
“Το έργο ενός επαγγελματία life & wellness coach γίνεται σε ατομική βάση και έχει να κάνει με τη μέθοδο του να προβληματίζει σε πρώτο στάδιο το άτομο που έχει απέναντί του και σε δεύτερο στάδιο να το κάνει να σκέπτεται με βάση τα όσα δηλώνει ότι είναι σημαντικά. Άρα, η Σωκρατική μέθοδος βρίσκει εφαρμογή στο να «στριμώχνει» ένας coach τον αποδέκτη, να τον κάνει να νιώσει, να καταλάβει και να «ομολογήσει» στον εαυτό του ότι αν συνεχίσει έτσι δε θα φτάσει εκεί που θέλει, και εν συνεχεία, να του χτίσει τη νοοτροπία που απαιτείται σε πνευματικό επίπεδο και τις απαραίτητες δεξιότητες σε πρακτικό επίπεδο ώστε να ξεκινήσει να δρα.
Σχεδόν όλοι όσοι έχουν κοινή λογική ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Απλά αν δεν καταλάβουν την πίεση, δε θα μπουν στη διαδικασία της αλλαγής. Ο ρόλος μας από ένα σημείο κι έπειτα είναι ο ρόλος της «γέφυρας» μεταξύ αυτών που ξέρει τι πρέπει να κάνει ο ενήλικας ή, το παιδί και του να το κάνει”.
-Τι σκέπτεστε όταν βλέπετε ένα παιδί να πιέζεται να χωρέσει στο πρόγραμμα μίας μέρας ασχολίες που περασμένα χρόνια κάλυπταν ολόκληρη εβδομάδα;
“Σκέπτομαι ότι κάποιοι ξέχασαν τον βασικό λόγο που υπάρχουμε. Δεν υπάρχουμε για να αποδείξουμε σε κάποιον ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Υπάρχουμε για να χαμογελάμε και να ζούμε με ισορροπίες. Έργο και ξεκούραση θα πρέπει να υπάρχουν στη σωστή αναλογία. Απαιτήσεις και αποτελέσματα, το ίδιο.
Επίσης, θα πρέπει να εξετάσουμε ποιες από τις δραστηριότητες που κάνει το παιδί είναι επιλογή του γονέα και μη αποδεκτές από το παιδί, ποιες επιλογή του γονέα αλλά αποδεκτές από το παιδί, ποιες είναι δικές του επιλογές με θετικό πρόσημο (βόλτα με τους φίλους με το ποδήλατο) και ποιες με αρνητικό πρόσημο (παιχνίδι στον υπολογιστή όλη τη μέρα). Η πίεση οφείλεται σε κοινωνικούς, αλλά και σε ατομικούς παράγοντες κι επιλογές”.
-Τι συμβουλεύετε τους νέους ανθρώπους, προκειμένου να συνδυάσουν επιτυχώς τις υποχρεώσεις τους στο σχολείο με τις δραστηριότητές τους έξω από αυτό;
“Θα δούλευα μαζί τους (ή μπορούν να αναρωτηθούν κι οι ίδιοι) για το πώς θέλουν να νιώθουν στο τέλος της ημέρας. Να μάθουν να εκφράζουν τις ανάγκες τους και να ελέγξουν δύο βασικά στοιχεία: την ωριμότητα να κάνουν επιλογές ανάλογα των προτεραιοτήτων και τον λόγο που επιλέγουν να κάνουν τις συγκεκριμένες εξωσχολικές δραστηριότητες. Στους νέους θέτω συνήθως την ερώτηση: τι στον χαρακτήρα σου ή, την προσωπικότητά σου θα διασφαλίσει την ύπαρξη ισορροπίας στη ζωή σου; Και τους αφήνω να βρουν την ευθύνη τους για τον επιτυχή συνδυασμό”.
